«Γιατί ο χρόνος στύβει τις υποσχέσεις του. Εκεί που γεμίζει με χυμούς, ταυτόχρονα αδειάζει, μέχρι που μια μέρα διαπιστώνεις ότι αυτό που σαν καρπός ωρίμαζε για να το γευτείς ξεζουμίστηκε, αφυδατώθηκε και το μόνο που έμεινε είναι τα ξέφτια των λόγων, η στίξη» (σελ. 177).

Η Βασιλική Παππά σπούδασε ψυχολογία και θεατρολογία. Εργάζεται ως σχολική και συμβουλευτική ψυχολόγος. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, βιβλία ψυχολογίας. Άρθρα και μελέτες της έχουν δημοσιευθεί σε επιστημονικά περιοδικά, ενώ έχει συμμετάσχει με ανακοινώσεις της σε πολλά ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Το «Ρινόκερος και Ελέφαντας» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Ο ήρωας-αφηγητής νιώθει την ανάγκη να ταξιδέψει στη Λισαβόνα για να επανεξετάσει τη σχέση του μ’ Εκείνη. «Εδώ και δυο-τρεις μήνες ήταν που πρωτογεννήθηκε στο συνειδητό αυτή η παρόρμησή του για φυγή. Στην Πορτογαλία. Γιατί στην Πορτογαλία; Δεν μπορούσε να φανταστεί, όποια κατάδυση αυτογνωσίας κι αν επιχείρησε δεν τον βοήθησε» (σελ. 11).

Στον πύργο του Μπελέμ, κάτω από τον δυτικό πύργο βρισκόταν το ανάγλυφο κεφάλι του ρινόκερου. Η εικόνα ολόκληρου του ρινόκερου του θύμισε τον ελέφαντα που είχε μεταφερθεί από την Πορτογαλία στην Αυστρία, για τον οποίο είχε γράψει ο Σαραμάγκου τη γνωστή νουβέλα («Το ταξίδι του ελέφαντα»). «Ήταν μόδα της εποχής να χαρίζονται εξωτικά και ευμεγέθη τετράποδα στους φίλους μονάρχες, ήταν πρωτότυπα δώρα αυτά και ανέξοδα σχετικά γι’ αυτόν που τα πρόσφερε, χώρια του ότι ήταν εξόχως εντυπωσιακά» (σελ. 30). Καθώς επιστρέφει στην Αθήνα αφηγείται την ιστορία του ρινόκερου. Πριν από 500 χρόνια ο ρινόκερος φτάνει στη Λισαβόνα. Τότε ο Ινδός βασιλιάς τον χαρίζει στους Πορτογάλους, ως ένδειξη της φιλίας του. Έτσι ο Μανουήλ της Πορτογαλίας τον δέχεται με μεγάλη χαρά. Στην πορεία ο Μανουήλ στέλνει τον ρινόκερο ως δώρο στον πάπα Λέοντα Ι’, αλλά το πλοίο που τον μεταφέρει ναυαγεί. Ο πάπας βιώνει το γεγονός ως πολύ μεγάλη απώλεια, καθώς επιθυμούσε να τον βάλει δίπλα στον ελέφαντα που είχε στην αυλή του. «Ο συγκεκριμένος ελέφαντας πέραν του ότι ήταν απόλυτα συνεργάσιμος και πολύ εκπαιδευμένος, πέραν του ότι αποδείκνυε με τις υποκλίσεις και το ανασήκωμα των ποδιών του κι έμπρακτα πόσο ταγμένος κι αφοσιωμένος ήταν στον αφέντη του… διέθετε κι ένα μοναδικό προτέρημα: ήταν άριστος ακροατής» (σελ. 141).

«Όταν οι συνεδρίες τους ξεκινούσαν, ο πάπας μιλούσε, όπως είπαμε και πριν, συνήθως ακατάσχετα. Ή διάβαζε ασταμάτητα μ’ ένα μοναδικά δραματικό ύφος επικών προδιαγραφών και με στόμφο τέτοιο, που σκέπαζε με την υπερβολή του κάθε λέξη, κάθε πρόταση, κάθε εκφωνούμενο στίχο» (σελ. 155). Ήταν ο καλύτερος φίλος του πάπα. «Η μοναδική αυτή σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης του με τον ελέφαντα ο πάπας υπολόγιζε κι επιθυμούσε να εμπλουτιζόταν από την παρουσία του ρινόκερου» (σελ. 162). Ο Χάνο αρρώστησε βαριά. Ο πάπας αφού εξέπνευσε ο ελέφαντας κατέρρευσε, η θλίψη του ήταν τεράστια. «Λες και πατήθηκε ο διακόπτης που άρχισε να σταματάει την τροφοδοσία της ύπαρξής του» (σελ. 175). Πρώτα πέθανε ο ρινόκερος και έπειτα ο ελέφαντας.

Η ιστορία του ρινόκερου και του ελέφαντα αφορούσε την ιστορία του αφηγητή με πρωταγωνίστρια Εκείνη. Ένα γράμμα ερωτικό που αφορούσε την περιπέτεια της ζωής τους, με τα θετικά και τα αρνητικά, τις χαρές και τις λύπες, την ανιδιοτελή προσφορά και αγάπη, την αναζήτηση της άγνωστης πλευράς του εαυτού τους, τη συνέχεια του κοινού ταξιδιού τους.