«Ο θάνατος είναι το κατοικημένο σκοτάδι»
Η γνωριμία μου με τα έργα του Jack Ketchum έγινε πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν μου τον σύστησε ένας φίλος. Διάβασα πρώτα «Το κορίτσι της διπλανής πόρτας» (εκδόσεις Λογείον). Ενθουσιάστηκα. Εκείνο που με εντυπωσίασε στη γραφή του είναι η ψυχολογική εμβάθυνση των ηρώων του, τους οποίους χειρίζεται άψογα για να διαμορφώσει την πλοκή και να καταλήξει στην κλιμάκωση. Έπειτα, διάβασα το «Κρυφτό» (εκδόσεις Λογείον). Επίσης δυνατό και επιβεβαίωσε τις σκέψεις μου για τον συγγραφέα. Έπειτα, με τη συνέντευξη που του πήρα, κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ιδιαίτερο. Και τώρα ήρθε η σειρά του «Red», όπως λένε πολλοί του είδους ένα από τα καλύτερά του, το οποίο έγινε και ταινία το 2008 με τον Brian Cox (o Αγαμέμνονας από την ταινία «Τροία»).
Ο Λάντλοου είναι ένας γέρος που ψαρεύει σε μια λίμνη μαζί με τον σκύλο του, Red. Είναι η μόνη συντροφιά που του έχει απομείνει, μετά τον θάνατο της γυναίκας και του μικρότερου γιου του. Τα άλλα δύο του παιδιά βρίσκονται μακριά και η επικοινωνία είναι σπάνια. Καθώς ο Λάντλοου περιμένει να τσιμπήσει κάποιο ψάρι, μια παρέα από τρία αγόρια έρχεται προς το μέρος του. Τον Λάντλοου τον ανησυχεί, αφού δεν είναι καθόλου κοινωνικός τύπος, ενώ ο Red πλάι του αγριεύει. Τα τρία αγόρια ζητούν τα λεφτά του κι εκείνος τους απαντά ότι θα τους δώσει το πορτοφόλι του που βρίσκεται στο αυτοκίνητο, λίγο πιο πέρα. Τότε, ένας νεαρός, που είναι και ο αρχηγός, βγάζει μια καραμπίνα, το καινούργιο του παιχνίδι. Κι έπειτα πυροβολεί τον σκύλο στο κεφάλι.
Μόλις η παρέα φεύγει τραγουδώντας ο Λάντλοου έχει απομείνει με το άψυχο σώμα του Red, του αχώριστου συντρόφου του. Το τυλίγει και αποφασίζει ότι δεν πρέπει να το αφήσει να περάσει. Βρίσκει τα ονόματα των αγοριών και πηγαίνει στα σπίτια τους για να ζητήσει την τιμωρία τους, από τους ίδιους τους γονείς, αλλά πέφτει σε τοίχο. Πηγαίνει στην αστυνομία, αλλά η εύρωστη κατάσταση της μιας οικογένειας δεν αφήνει πολλές υποσχέσεις για εισαγγελική εντολή και σύλληψη. Και τότε, ο Λάντλοου καταλαβαίνει ότι πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Ο Jack Ketchum καταφέρνει για ακόμα μια φορά να επιτύχει ιδανικά μια εξαιρετική παράσταση χαρακτήρων, που προσπαθούν να κινούνται εντός των ορίων, αλλά αναγκάζονται να τα υπερβαίνουν προκειμένου να διατηρήσουν τα ιδανικά τους. Μέσα από τη γραφή του Ketchum καταδυόμαστε στα σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης ψυχής, που αποτυπώνονται με ρεαλιστικό και ζωντανό τρόπο, ενώ οι ήρωες δεν αποτελούν καρικατούρες – το μόνο που τους λείπει είναι μια καρδιά να χτυπάει.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι, μολονότι η πλοκή στο τέλος μπορεί να φανεί σε κάποιους λίγο τετριμμένη, αρκεί να αναλογιστούμε ότι το έργο εκδόθηκε πριν από 20 περίπου χρόνια.
Κάθε βιβλίο του Jack Ketchum είναι ιδιαίτερο. Κάθε ήρωάς του μοναδικός. Αξίζει να διαβάσετε τα βιβλία του. Όπως, άλλωστε έχει πει και ο Stephen King, όταν ρωτήθηκε ποιος είναι ο πιο τρομακτικός άνθρωπος στην Αμερική: «Πιθανόν, ο Jack Ketchum».
Η μετάφραση του Νίκου Ρούσσου είναι πολύ καλή, αλλά και το εκδοτικό αποτέλεσμα των εκδόσεων Λαγουδέρα ιδιαίτερο και άξιο προσοχής.
