Το παραμύθι της αλεπούς

Στα περισσότερα παραμύθια υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα, μια υποβόσκουσα διδαχή, που κρίνει τρόπον τινά το καλό και το κακό. Υπάρχουν αλήθειες που καταδεικνύουν τα στοιχεία εκείνα που διαμορφώνουν και χαρακτηρίζουν τη ζωή και την ψυχή των ηρώων. «Το παραμύθι της αλεπούς», όμως, είναι μια επική ιστορία που έχει τις ρίζες της με διάφορες παραλλαγές στα βάθη των αιώνων, επενδυμένη από την αφηγηματική μαεστρία και τη ρομαντική υφή του Γκαίτε.

Η κατεργάρα αλεπού, λοιπόν, οδηγείται ενώπιον του ζωικού βασιλείου για να δικαστεί για τις παράνομες πράξεις της. Εκείνη, όμως, καταφέρνει πάντοτε και ξεφεύγει, πατώντας στις αδυναμίες των άλλων ζώων και διαβλέποντας πράγματα που οι άλλοι δεν έχουν καν φανταστεί. Ακόμα και όταν απεσταλμένοι του βασιλιά φτάνουν έξω από το σπίτι της για να την οδηγήσουν ενώπιον του βασιλιά, εκείνη κατορθώνει να στείλει πίσω τους απεσταλμένους με άδεια χέρια και χτυπημένους από τα ίδια τους τα πάθη, τη λαιμαργία, τις αδυναμίες. Μέσα από όλες αυτές τις περιπέτειες ο λαός του ζωικού βασιλείου εξανίσταται και αναζητά τρόπους που θα οδηγήσουν την πονηρή αλεπού στην κρεμάλα.

Ένα εξαιρετικό παραμύθι για την αρετή, την τόλμη, την αλήθεια, το πνεύμα και τα συναισθήματα. Ένα παραμύθι που άντεξε στην πάροδο του χρόνου, για να έρθει το πλήρωμα και να ντυθεί με το ταλέντο του Γκαίτε και να ακουστεί μ’ έναν τρόπο πραγματικά μοναδικό. Το έργο είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα και είναι χωρισμένο σε 12 άσματα (κεφάλαια). Οι διάλογοι είναι τρομερά ευφυείς, ενώ οι χαρακτήρες των ηρώων είναι καθόλα πειστικοί και ρεαλιστικοί.

Γράφοντας αυτό το κείμενο, σκέφτομαι ότι η κλασική λογοτεχνία, όσοι αιώνες και αν περάσουν, θα είναι πάντοτε μια υψηλή μορφή τέχνης, τόσο για την απλότητα της ουσίας (ή για την ουσία της απλότητας), όσο και για την απογύμνωση με έντεχνο τρόπο της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Γιατί, όπως έλεγε και ο Νίτσε : «έχουμε την τέχνη για να μην πεθάνουμε από την αλήθεια».

Πρόκειται για ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη βιβλίο: η ιστορία που κρατά αιώνες, η αφηγηματική δεινότητα του Γκαίτε, η μετάφραση πριν από έναν αιώνα του Ι. Ν. Γρυπάρη, το σημείωμα στην αρχή του βιβλίου της Έφης Κορομηλά. Ένα πολύ καλά δουλεμένο έργο και αξίζουν συγχαρητήρια στις εκδόσεις «Νεφέλη» για την επιμέλεια και τη φροντίδα που επέδειξαν, καθώς παρουσιάζουν στο κοινό ένα βιβλίο που αξίζει να έχει ο καθένας στη βιβλιοθήκη του.