Ρομαντισμός άκρατος με την απαραίτητη δόση σκεπτικισμού (αν όχι και κυνισμού, ενίοτε) προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη εκείνη αρμονία της χαρμολύπης, το κενό ανάμεσα στο εγώ και στο εσύ να πληρωθεί, η υπαρξιακή αγωνία να πάψει κι η αρχέγονη απαίτηση του ανθρώπου να αγαπηθεί να γίνει βίωμα πραγματοποιήσιμο κι όχι ανέφικτο. Το δικαίωμα του ανθρώπου στην παραδείσια ευτυχία κραυγάζει μέσα από αυτή την ποιητική συλλογή που καταδύεται σε ανθώνες και δειλινά με τη γλυκόπικρη γεύση του απραγματοποίητου, του φευγαλέου, του στιγμιαίου. Ονειρική ατμόσφαιρα, δραματικός μονόλογος, επιστροφή στη διαπροσωπική μοναξιά του εμείς μέσα σε έναν κόσμο όπου ευδοκιμούν τα εγώ και προωθείται η κατανάλωση (συναισθημάτων, ανθρώπων, προϊόντων, πνευματικών και μη). Η ομιλούσα φωνή είναι ποιητική αλλά και δραματική. Μονόλογος σε πολλές ψηφίδες θα μπορούσε να θεωρηθεί αυτό το γραπτό και να συναντήσει το γραφτό της επιμένει η λογοτέχνις αυτοβιογραφούμενη. Ναι, γιατί χωρίς ίχνος ναρκισσισμού, ημερολόγιο βιωμάτων είναι αυτό το πόνημα, καταγραφή ιχνών λέξεων με απώτερο σκοπό την πολυπόθητη αυτοπραγμάτωση. Κι ακριβώς επειδή προς τούτο δεν υφίσταται κάποια «συνταγή» ο κάθε ένας κι η κάθε μία καταδύεται (όταν μπορεί κι όταν δύναται) στην ποιητική του ψυχούλα αναζητώντας το φως στο βάθος του ερέβους και συνήθως χάνεται, ή πνίγεται, όμως αξίζει τούτος ο κόπος, αφού αυτή η αγωνία μάς καθιστά ανθρώπους άξιους να μνημονευθούν. Όλα τα άλλα είναι ζωώδης ανακύκλωση ανύπαρκτων δεδομένων.

Η Νικόλ Κουρομιχελάκη είναι δημοσιογράφος με εμπειρία στον διαπροσωπικό διάλογο, ξέρει «να πετάει το μπαλάκι» στον αναγνώστη της, προβαίνει σε πλάγιες ερωτήσεις που αναζητούν απάντηση με τη γαλήνη της βεβαιότητας πως δεν μπορεί κάπου εκεί έξω δεν υπάρχουν ερωτήματα αλλά λύσεις. Αυτή η γενναιότητα, σε συνδυασμό με την αγνότητα των προθέσεων είναι το πρώτο που με συγκίνησε και με τράβηξε σε αυτή τη γνήσια ποιητική φωνή, τόσο που δεν μπορώ να ξεκρίνω το αποτέλεσμα από την πλατωνική πρόθεση που το γέννησε. Καμιά φορά αίτιο κι αιτιατό είναι αξεδιάλυτα και τότε βιώνεις τη μαγεία της αναγνωστικής ηδονής, όπου ο ομιλών δεν επιθυμεί να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι αλλά επιμένει να δείχνει το βάθος κάτω από τη μάσκα του. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα του γράφειν είναι που με συναρπάζει όταν γίνεται με απλότητα, σεμνότητα, αντιπαλότητα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό μας, πρωτίστως….