«Ο Ηράκλειτος εναπέθεσε το βιβλίο στο ναό της Αρτέμιδος και ορισμένοι ισχυρίζονται ότι το έγραψε σκόπιμα με τόσο δυσνόητη μορφή, έτσι ώστε να το προσεγγίσουν μόνον εκείνοι που μπορούσαν, και να μην εκτεθεί, χάριν του εύκολου ύφους του, στην καταφρόνια του όχλου». Ο Ηράκλειτος είχε ήδη πει: Γιατί προσπαθείτε να με τραβήξετε από κάθε μεριά, αγράμματοι; Δεν έγραψα για σας, αλλά γι’ αυτούς που μπορούν να με καταλάβουν. Ο ένας αξίζει για μένα όσο εκατό χιλιάδες, και το πλήθος τίποτα».

Διογένης Λαέρτιος, Βίοι φιλοσόφων, Θ΄, 1-17 (απόσπασμα από το βιβλίο, σελ. 171).

Ο Ιταλός σημειολόγος, μυθιστοριογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος, καθηγητής Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο και ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές, ακαδημαϊκούς και διανοούμενους της εποχής μας, Ουμπέρτο Έκο, γεννήθηκε στο Πεδεμόντιο το 1932 και πέθανε στο Μιλάνο το 2016. Η εργογραφία του επηρέασε καθοριστικά τη σύγχρονη ευρωπαϊκή και παγκόσμια σκέψη. Σπούδασε Μεσαιωνική Φιλοσοφία και Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, έγινε διδάκτορας Φιλοσοφίας το 1954, και καθηγητής στο εν λόγω Πανεπιστήμιο, εγκαταλείποντας την πίστη του στο Θεό και στην Καθολική Εκκλησία.

Έγραψε παιδικά βιβλία και δημοσίευσε δεκάδες δοκίμια, μελέτες και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά σε μια τεράστια ευρύτητα θεματολογίας (σημειολογία, κοινωνιολογία, γλωσσολογία, πολιτική, σύμβολα, ιστορία, φιλοσοφία, λογοτεχνία, πολιτισμός, ανθρωπολογία), γεγονός που του έδωσε το προσωνύμιο tuttografo (παντογράφος). Το πρώτο του μυθιστόρημα «Το όνομα του Ρόδου» (1980) έχει πουλήσει πάνω από 50 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και είναι ένα από τα πιο ευπώλητα βιβλία όλων των εποχών. Ακολουθούν οι εκδοτικές επιτυχίες «Το εκκρεμές του Φουκώ» (1988), «Το νησί της προηγούμενης ημέρας» (1994), «Μπαουντολίνο» (2001), «Η μυστηριώδης φλόγα της βασίλισσας Λοάνα» (2006), «Το κοιμητήριο της Πράγας» (2010), και «Το φύλλο μηδέν» (2015). Η νεανική εξομολόγηση του συγγραφέα περί υστεροφημίας σε έναν φίλο του το 1954: «Θέλω να κάνω ένα βιβλίο και ένα παιδί, γιατί είναι οι μόνοι τρόποι να υπερβώ τον θάνατο: ένα πράγμα από χαρτί και ένα πράγμα από σάρκα», είναι ηλίου φαεινότερον ότι εκπληρώθηκαν. Φημολογείται ότι το επώνυμό του (ECO) είναι αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων «Ex Caelis Oblatus» που σημαίνει «θεϊκό δώρο».

To «Πρώτο Ελάχιστο Ημερολόγιο» αποτελείται από ιστορίες παρωδίας. Στο πρώτο κείμενο βρισκόμαστε στο Πεδεμόντιο της Ιταλίας, όπου ο πρωταγωνιστής Ουμπέρτο Ουμπέρτο είναι τρελά ερωτευμένος με τη γιαγιά της σπιτονοικοκυράς του, την Μπαμπίτα, την οποία και απαγάγει και περιπλανιέται μαζί της, απολαμβάνοντας τον έρωτά του με τη γηραιά κυρία. Στο δεύτερο κείμενο, στο Διαγαλαξιακό Συνέδριο Αρχαιολογικών Μελετών, ο καθηγητής Ανούκ Οόμα ανακοινώνει την ανακάλυψη πολλών «κρυπτοβιβλιοθηκών» των αρχαίων γήινων. Στο επόμενο κείμενο εκθειάζεται η τσαχπινιά και το έσχατο επίπεδο τελειότητας του στριπτίζ που εκτελεί η Λίλυ Νιαγάρα στο παλκοσένικο του «Crazy Horse», σε σημείο να μη γίνεται αντιληπτό από το κοινό, αν η κοπέλα είναι γυμνή ή ντυμένη. Στο τέταρτο κείμενο εγκωμιάζεται η αξία της μετριότητας μέσα από το μύθο του Ιταλού παρουσιαστή Μάικ Μποντζιόρνο. Σε ένα άλλο, παρατίθενται σημειώσεις από το ημερολόγιο του δημοσιογράφου Τζον Σμιθ, ο οποίος πεθαίνει κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στο όρος Αραράτ. Στη συνέχεια η συνομιλία ενός Στρατηγού και ενός καθηγητή στο εσωτερικό μιας σπηλιάς επιφέρει ολέθρια αποτελέσματα. Ένα ακόμη κείμενο πραγματεύεται την προέλευση του γέλιου διαμέσου του πασίγνωστου παιδικού βιβλίου «Καρδιά» του Εντμόντο ντε Αμίτσις. Στο τελευταίο κείμενο παρωδούνται πασίγνωστα έργα όπως: Η «Βίβλος», η «Οδύσσεια», η «Θεία Κωμωδία», η «Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ», «Τα αδιάκριτα κοσμήματα», «Η μοναχή», η «Ιουστίνη», ο «Δον Κιχώτης», «Οι Μελλόνυμφοι», «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», «Κριτική του πρακτικού λόγου», «Η δίκη» και «Finnegans Wake».

Το βιβλίο ξεκινάει με το σύντομο προλογικό σημείωμα του συγγραφέα στην έκδοση του 1975 και στη συνέχεια ακολουθούν τα 16 κείμενα. Τα κείμενα τιτλοφορούνταν «Ελάχιστο Ημερολόγιο» και γράφτηκαν στη στήλη που διατηρούσε ο συγγραφέας στο περιοδικό “Il Verri”, με θεματολογία γύρω από τα ήθη και παρωδίες εμπνευσμένες από επίκαιρα ζητήματα. Στο πρώτο είναι έκδηλη η άσκηση παρωδίας στο πασίγνωστο μυθιστόρημα του Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ «Λολίτα». Το πέμπτο κείμενο αφιερώνεται κυρίως σε έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του «Νέου Μυθιστορήματος» (Nouveau Roman), τον Αλαίν Ρομπ-Γκριγιέ (Allain Robbe-Grillet). Στο όγδοο κείμενο σχολιάζεται το ύφος των «New critics», των δοκιμίων του Έλιοτ και του “Finnegans Wake” του Τζόις. Το ένατο κείμενο συνδυάζει τις ανθρωπολογικές μελέτες της Ρουθ Μπένεντικτ και της Μάργκαρετ Μιντ με τη σχολή του Χούσερλ. Το ενδέκατο περιγράφει αποκαλυπτικά τις κοινωνίες των μαζών τόσο από πεσιμιστική όσο και από αριστοκρατική σκοπιά. Η εν λόγω συλλογή κειμένων προσλαμβάνεται από το αναγνωστικό κοινό ως το αποκορύφωμα της παρωδίας, ενώ παράλληλα η συλλογή βρίθει από αστεϊσμούς και λογοτεχνικές παραποιήσεις. Έτσι, τα μη σοβαρά πράγματα των κειμένων προϊδεάζουν τον υποψιασμένο αναγνώστη να σταθεί με καχυποψία και δυσπιστία απέναντι στα υπερβολικά σοβαρά πράγματα. Δεκαέξι κείμενα εμποτισμένα με ειρωνική διάθεση, άκρως απολαυστικά, ωδή στην παρωδία, μερικά από τα οποία ανέβηκαν σε θεατρικές παραστάσεις, άλλα περιλήφθηκαν σε ακαδημαϊκές εκδόσεις, ενώ άλλα χρησίμεψαν σε μελετητές ποικίλων επιστημονικών πεδίων. Αρωγός στην ανάγνωση του τόμου ή αλλιώς στα επονομαζόμενα από τον συγγραφέα «πλαστά δοκίμια» είναι το άρτιο μεταφραστικό έργο της αείμνηστης Έφης Καλλιφατίδη, της επίσημης και βασικής μεταφράστριας του Umberto Eco στην Ελλάδα.