Gothic saga

Έχουμε τη δύναμη για το κακό

Σενέκας

Στο γοτθικό μυθιστόρημα της Αμερικανίδας συγγραφέως Michelle Zink, μια αρχαία προφητεία διχάζει δύο δίδυμες αδελφές και τις τοποθετεί σε αντίπαλα στρατόπεδα της επικείμενης κοσμικής μάχης: η μία θα γίνει η Πύλη, απ’ όπου ο Πρίγκιπας του Σκότους θα περάσει στη δική μας διάσταση, η άλλη έχει οριστεί ως Φρουρός και πρέπει να αποτρέψει την κυριαρχία του Χάους…

Με opening scene μια κηδεία υπό καταρρακτώδη βροχή, ξεκινά η σκοτεινή ιστορία των έφηβων αδερφών Λία και Άλις Μίλθροπ, στις ΗΠΑ του 1890. Μετά τον περίεργο θάνατο του πατέρα τους, τα δύο ορφανά πλέον κορίτσια συνειδητοποιούν ότι πολύ σύντομα θ’ αναγκαστούν να χάσουν και η μία την άλλη. Το σημάδι του ουροβόρου όφεως που εμφανίζεται στον καρπό της Λία (που είναι και η αφηγήτρια της ιστορίας) και η ανακάλυψη ενός περίεργου βιβλίου που περιέχει μια δυσοίωνη προφητεία, είναι οι απαρχές μιας αλυσιδωτής σειράς γεγονότων – οι δύο αδελφές θα βρεθούν στο επίκεντρο μιας σύγκρουσης που μαίνεται από την αρχή της Δημιουργίας.

Το βιβλίο αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας (το δεύτερο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά το Σεπτέμβρη του 2010 και πάλι από τις εκδόσεις Πλατύπους) και είναι ήδη best seller διεθνώς. Αν και η saga της πρωτοεμφανιζόμενης Michelle Zink μοιάζει ν’ ακολουθεί τη συγγραφική μόδα που καθιέρωσε η Stephenie Meyer με το ”Λυκόφως”, κατά την προσωπική μου εκτίμηση το λογοτεχνικό αποτέλεσμα υπερέχει σε αρκετά σημεία: είναι κατά πολύ σκοτεινότερο και έχει ένα συγγραφικό εύρημα -εκείνο της αρχαίας προφητείας-, πολύ πιο ενδιαφέρον αφηγηματικά από την ευόδωση ή όχι μιας ερωτικής σχέσης μ’ ένα βαμπίρ. Ακολουθώντας δε σε μεγάλο βαθμό τη σχολή των αδελφών Μπροντέ, η συγγραφέας κατορθώνει να δημιουργήσει μια στοιχειωμένη ατμόσφαιρα που υποβάλει τον αναγνώστη. Παράλληλα, η καθαρά μεταφυσική διάσταση του κειμένου (π.χ. οι λεπτομερείς και ολοζώντανες περιγραφές εξωσωματικών εμπειριών), είναι αυτή που απογειώνει τη φαντασία και εισάγει με εύληπτο τρόπο τους αναγνώστες σε βασικές αρχές του εσωτερισμού.

Στα υπέρ της έκδοσης, η καλή μετάφραση και το γοτθικής αισθητικής εξώφυλλο. Συμπερασματικά, αν και πολλοί θα βιαστούν να χαρακτηρίσουν το βιβλίο ως light εφηβικό αφήγημα, δεν θα συμφωνήσω: εκτιμώ ότι πρόκειται για ένα καλογραμμένο και ιδιαιτέρως ”διαβαστερό” μυθιστόρημα, το οποίο όμως περιέχει κι ένα δεύτερο, ”κρυπτικό” επίπεδο που λειτουργεί μέσω των αρχετύπων και των συμβόλων. Επιφυλάσσομαι για την άκρως ενδιαφέρουσα συνέχεια…