Το πιο τρυφερό και συμβολικό παραμύθι μετά τον «Μικρό Πρίγκιπα». Αγάπη που ξεχειλίζει για ένα έμβρυο που βιαζόμαστε να γεννηθεί και να μας αφηγηθεί το δικό του παραμύθι. Προληπτικό κατηγορούμενο και τέχνασμα αφηγηματικό ιδιαίτερα δραστικό από μια δασκάλα του Λόγου και του Θεάτρου ως παραστατικής Τέχνης.

«Διωδία» με τον τρόπο του Καραγκιοζοπαίχτη, αφού σαν ένα θέατρο σκιών παρουσιάζεται η ζωή μας. Κι ο Πλάτωνας πανταχού παρών με τις αντανακλάσεις των ειδώλων του σε ένα παράλληλο σύμπαν τόσο απομακρυσμένο από την πρωταρχική ευτυχία της ενώσεως με το Όλον, το Άπαν, το Ένα που είναι αυτός, τον οποίον όμως δεν ακούμε, αφού είμαστε πλέον ανίκανοι ν’ ακούσουμε και τον ίδιο τον εαυτό μας.

Πολυθεϊστική κοσμογονία μετά τον Έναν, τον Αρχαίο των Ημερών, τον Παμμέγιστο κι Ασύλητο από το φτωχό ανθρώπινο μυαλό.

Συγκρητισμός θρησκειών και πολιτισμικών ρευμάτων, ιδεολογικές επιστρώσεις και συσσωματώσεις, σκυλιά που πετούν κι άγγελοι που «θυσίασαν τα φτερά τους για να ζουν αρμονικά ανάμεσα στους θνητούς».

Τελικά, μέσα σε λίγες μόνον σελίδες, η φιλάνθρωπος και φιλέγγονος αφηγήτρια απομυθοποιεί το λεγόμενο «προπατορικό αμάρτημα», μιλάει για την εκούσια κι αυτόβουλη εξορία μας από την ουρανία Εδέμ, μιλάει για ένα σύμπαν χτισμένο μόνο από τον Λόγο και με τη συνεργασία όλων ημών… Πρωτότυπη σκέψη κι ανακουφιστική από μία πλευρά. Αγχωτική από μία άλλη, αν αναλογιστούμε το βάρος της ευθύνης μας.

Σαν ελπίδα για το Αύριο το παιδί που θα γεννηθεί, σημαίνει ήδη από τη λατρεμένη κοιλιά της μάνας του το γλυκοχάραμα ενός νέου πολιτισμού πάνω από τα ερείπια του τεχνολογικού Μεσαίωνά μας και τις μισαλλοδοξίες των φανατισμένων οπαδών μονοθεϊστικών και μονολιθικών κοσμοθεωριών.

Όπως και στον «Μικρό Πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, το καθήκον του ανθρώπου ως ελλόγου όντος είναι να εξημερώσει τη Φύση και τα ένστικτα εντός του έτσι ώστε να ζήσει σε αρμονία με τους άλλους και να συμβάλει δημιουργικά στη γαλήνευση του σύμπαντος κόσμου.

Αυτόν τον σκοπό τον επιτυγχάνει χίλια τοις εκατό η καλή καθηγήτρια και σοφή Δασκάλα Ζωή Σαμαρά εξακτινώνοντας την ύπαρξή της σε χιλιάδες ουράνια τόξα, σαν βεγγαλικό εκτός σαιζόν, λες και υπάρχουν μόνον μερικές μέρες για χαρά αναστάσιμη.

Εξαίρετη η εικονογράφηση του λιλιπούτειου βιβλίου (διαστάσεις: 10,5*18) με ζωγραφιές που φιλοτέχνησε η αρχιτέκτων Μαρία Γολσουζίδου, ειδικευμένη στον φωτισμό που «εργάζεται στην Ελβετία σε θέματα σχεδιασμού και καινοτομίας».

Ένα κόσμημα που φέρει τη σφραγίδα, τον λογότυπο και την ποιότητα των πάντα προσεγμένων κι επιλεκτικών εκδόσεων «Γκοβόστη».