Ένα ανατρεπτικά αληθινό έργο

Ο Ζαν-Λουί Φουρνιέ γεννήθηκε στο Καλαί το 1938. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του δημοσιογράφος. Χιουμορίστας, παραγωγός για πολλά χρόνια της τηλεόρασης και πιστός φίλος και συνεργάτης του Πιερ Ντεσπρόζ, εξελίχθηκε σ’ έναν κωμικό και πολύ γόνιμο συγγραφέα. Το “Πού πάμε, μπαμπά;” του χάρισε το βραβείο Femina 2008, και έχει σημειώσει μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία. Στα ελληνικά κυκλοφορούν επίσης το “Θα σου μάθω εγώ καλούς τρόπους” και το “Δε σκότωσε ποτέ κανέναν ο μπαμπάς μου”.

Το βιβλίο του Ζαν Λουί Φουρνιέ «Πού πάμε μπαμπά;» είναι μια συλλογή από κείμενα, στα οποία ο συγγραφέας αποτυπώνει τις σκέψεις και τις αντιδράσεις του για το μεγάλωμα των δυο νοητικά καθυστερημένων παιδιών του. Ένα ημερολόγιο που ξεφεύγει κατά πολύ από τα συνηθισμένα, αφού ο Φουρνιέ με καυστικότητα περιγράφει την καθημερινότητα με την οικογένειά του. Ο τίτλος προέρχεται από την ερώτηση ενός από τους γιους του συγγραφέα, του Τομά, ο οποίος κάθε φορά που έμπαιναν στο αυτοκίνητο ρωτούσε τον πατέρα του : «Πού πάμε, μπαμπά»; Μια ερώτηση που επαναλαμβάνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της εκάστοτε διαδρομής και οι απαντήσεις του πατέρα εναλλάσσονται. Πότε απαντάει «στο σπίτι», πότε «στην Αλάσκα», πότε «για μανιτάρια», αφού γνωρίζει ότι όποια απάντηση και να δώσει ο γιος του δεν πρόκειται να καταλάβει.

Όπως είναι λογικό σε τέτοιου είδους βιβλία, τα οποία έχουν τη μορφή ημερολογίου – συλλογής κειμένων, η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο. Το χιούμορ και η οξυδέρκεια του Φουρνιέ κερδίζουν τον αναγνώστη από το πρώτο κιόλας κείμενο, ενώ παράλληλα η γλώσσα του συγγραφέα είναι τόσο απλή που χτυπάει κατευθείαν στα σωθικά.

Σίγουρα σε ορισμένα σημεία το ύφος του συγγραφέα μπορεί να θεωρηθεί κυνικό, όμως ο Φουρνιέ δεν αποτυπώνει και δεν περιγράφει τίποτα άλλο από την αλήθεια, τη ζωή με τους δυο νοητικά καθυστερημένους γιους του, την συνοίκηση με τη γυναίκα του, την αντιμετώπιση του κόσμου, όταν αναφέρει ότι δεν έχει ένα, αλλά δύο παιδιά με ειδικές ανάγκες. Χλευάζει τα πάντα και αυτοσαρκάζεται, εκθέτοντας παράλληλα και στοιχεία του χαρακτήρα του, προκειμένου ο αναγνώστης να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της καθημερινότητας της συγκεκριμένης οικογένειας με τα «ιδιαίτερα» χαρακτηριστικά. Η στάση ενός σκωπτικού συγγραφέα απέναντι σ’ ένα σοβαρό, για τον κόσμο, ζήτημα.

Το βιβλίο «Πού πάμε μπαμπά;» είναι μια αποθέωση του χιούμορ, καταδεικνύοντας ότι ορισμένες φορές για να αντέξεις και τα πιο σοβαρά προβλήματα πρέπει να γελάς. Για ακόμα μια φορά η μετάφραση της Έφης Κορομηλά είναι εξαιρετική.