Ο Πλάτων γεννήθηκε το 427 π.Χ. σε αριστοκρατική οικογένεια. Όταν η Αθήνα πήρε μέρος στην καταστροφική Σικελική εκστρατεία, ο ίδιος ήταν 14 ετών. Ο πανίσχυρος πολεμικός στόλος της Αθήνας είχε καταστραφεί και η ναυτική υπεροχή της έναντι της Σπάρτης είχε χαθεί. Όταν ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, ο Πλάτων ήταν 28 ετών. Το συμβάν αυτό τον οδήγησε στο να αναζητήσει ένα πολιτικό σύστημα που θα θεμελιώνεται στις ηθικές αρχές. Ο Πλάτων «μας κληροδοτεί το πλέον μακρόβιο πορτρέτο του. Περιγράφει έναν Σωκράτη που θέτει στους συμπολίτες του ερωτήματα για τις πρακτικές και τις θεωρίες τους περί ηθικής, εισάγοντας με έμμεσο τρόπο στη συζήτηση τις δικές του παραδοχές» (σελ. 5). «Η βαθιά ενότητα ανάμεσα στη φιλοσοφία και την ηθική συνιστά, ίσως, την πιο ανεξίτηλη επιρροή του Σωκράτη στον Πλάτωνα» (σελ. 6).
Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου, Nickolas Pappas ‒καθηγητής Φιλοσοφίας στο City College και στο Graduate Center του City University της Νέας Υόρκης‒, στην Εισαγωγή προετοιμάζει τον αναγνώστη που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Πλάτωνα και τον συμβουλεύει να μην επηρεαστεί αρνητικά από «τη συχνά ατελέσφορη έκβαση των διαλόγων, τις περιστασιακές αοριστίες και τους τακτικούς υπαινιγμούς πως υπάρχουν και άλλα σημαντικά ζητήματα ή επιπλέον επιχειρήματα που οι ομιλητές θα μπορούσαν να επεξεργαστούν. Ο Πλάτων έχει τη φήμη του σιβυλλικού στοχαστή» (σελ. 9). Ο Σωκράτης έχει τον κύριο λόγο στους διαλόγους του Πλάτωνα, αλλά σε ορισμένους («Τίμαιο, «Σοφιστή», «Πολιτικό») δίνει το βήμα σε άλλο φιλόσοφο, ενώ στους «Νόμους» δεν εμφανίζεται καθόλου.
Συνολικά, θα μπορούσε να διαπιστωθεί ότι «ο Πλάτων συνθέτει τους διαλόγους του ως φιλοσοφικές τροποποιήσεις της αριστοφανικής κωμωδίας, χωρίς τον βωμολοχικό αντιδιανοουμενισμό του Αριστοφάνη, μεταφέροντας, με το πνευματώδες ύφος του, την κριτική για την τραγωδία, το όνειρό του για μια καλύτερη πολιτική πραγματικότητα και γενικότερα την ελπίδα του για την ανάσταση από τον ηθικό θάνατο στον οποίο είχε περιέλθει η ανθρώπινη ύπαρξη» (σελ.13).
Από όλους τους διαλόγους του Πλάτωνα, η «Πολιτεία» απεικονίζει καλύτερα αυτά τα τελευταία αριστοφανικά θέματα. Είναι ένα από τα φιλοσοφικά έργα με τις περισσότερες αναγνώσεις. «Περιέχει την πρώτη θεωρία ψυχολογίας, την πρώτη εξέταση της προέλευσης της πολιτικής εξουσίας, τις πρώτες προτάσεις εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και την πρώτη αισθητική θεωρία» (σελ. 15). Είναι ένας από τους κλασικούς πλατωνικούς διαλόγους. Περιλαμβάνει όλες τις θεωρίες του Πλάτωνα: «τη θεωρία των Ιδεών, τα μέρη της ψυχής, την κριτική της ποίησης, και, βεβαίως, τις ασυμβίβαστες υποδείξεις του για πολιτικές αλλαγές. Ενοποιεί τη μεταφυσική και την ηθική» (σελ. 15).
Ο Nickolas Pappas καθοδηγεί και βοηθά τον αναγνώστη να γνωρίσει την «Πολιτεία» του Πλάτωνα. «Ο αναγνώστης θα πρέπει να γνωρίζει ότι η “Πολιτεία” αποτελείται, ουσιαστικά, από ένα και μόνο επιχείρημα, μαζί με έναν πρόλογο, έναν επίλογο και, ενδιαμέσως, μια παρέκβαση», (σελ. 22). Τα ερωτήματα που τίθενται είναι δύο: «Τι είναι δικαιοσύνη;» και «Είναι η δικαιοσύνη αποδοτική;» Σε αυτά τα δυο ερωτήματα καλείται να απαντήσει το κεντρικό επιχείρημα της «Πολιτείας».
Γενικότερα, ο συγγραφέας με σαφή και προσιτό λόγο έχει ως σκοπό με τη συγγραφή του παρόντος βιβλίου να καθοδηγήσει τον αναγνώστη και να τον βοηθήσει να μην αισθάνεται χαμένος από την τροπή της συζήτησης στους εκτεταμένους διαλόγους του Πλάτωνα. Σε κάθε κεφάλαιο παρουσιάζεται και αναλύεται η θέση του Πλάτωνα και έπειτα ακολουθεί η κριτική. Στα βιβλία 5,6,7 υπάρχει αρχική εστίαση στην πολιτική θεωρία και έπειτα στις μεταφυσικές παραδοχές. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου παρουσιάζεται και αναλύεται το κείμενο της «Πολιτείας». Στα επόμενα κεφάλαια υπάρχει αναφορά σε ζητήματα που έχουν ήδη εξεταστεί. Σε ένα Παράρτημα στο τέλος του βιβλίου βρίσκονται συγκεντρωμένες οι βασικές προκείμενες του επιχειρήματος της «Πολιτείας». Συνεπώς, ο αναγνώστης είναι σε θέση μέσω της συνολικής γνώσης των πλατωνικών θέσεων να αναγνώσει καλύτερα τα βιβλία της «Πολιτείας». Στα τρία τελευταία κεφάλαια υπάρχουν προσεγγίσεις γενικών ζητημάτων που θα του χρησιμεύσουν όταν θα επιχειρήσει μια συνολική ανασκόπηση του διαλόγου. Επίσης, στο τέλος κάθε κεφαλαίου παρατίθεται για περαιτέρω μελέτη, σε περίπτωση που κάποιος επιθυμεί να εμβαθύνει περισσότερο σε κάποιο από τα ζητούμενα που τίθενται, ένας σύντομος κατάλογος των βιβλίων και των άρθρων που χρησιμοποιήθηκαν.
