Σε αυτές τις σύντομες, λακωνικές θα έλεγα, ιστορίες, ο προσεκτικός παρατηρητής-αφηγητής, που λειτουργεί ως περσόνα του διάσημου συγγραφέα και δημοσιογράφου Γιάννη Ν. Μπασκόζου, κι έχει ενίοτε το ίδιο μικρό όνομα με αυτόν, συνδέει αρμονικά δια της μουσικής και δη δια της ακοής, το μεταμοντέρνο ψηφιδωτό μιας νεοελληνικής κοινωνίας που μετράει τα κομμάτια της μετά την προβλέψιμη, αλλά αδόκητη, αποδόμηση που υπέστη, από την ηρωική γενιά του Πολυτεχνείου μέχρι τη σύγχρονη γενιά των 500 δυσεύρετων ευρώ. Μακράν τού να πολιτικολογεί, ο κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στις ανθρωπιστικές επιστήμες παρατηρεί με προσοχή και σχολιάζει διακριτικά τα κοινωνικά δρώμενα, μέσα από ένα κυρίως αστικό τοπίο (με ελάχιστα επαρχιακά διαλείμματα). Οι ήρωές του ευαγγελίζονται ουτοπικές κοινωνίες, συναναστρέφονται ίσοις όροις άτομα του περιθωρίου, εγκληματίες και παρίες του λεγόμενου υποκόσμου, που είναι απλώς παραπροϊόντα –για να μην πω παράπλευρες απώλειες–, ενός συστήματος εκμετάλλευσης της ανθρώπινης μονάδας.

Στο επίπεδο της τεχνικής, κυριαρχεί ο εσωτερικός αφηγηματικός φακός σε συνδυασμό με τα εξωτερικά «μακρινά» πλάνα σε ένα λούμπεν προλεταριάτο, που σπανίως παρελαύνει πλέον από τις σύγχρονες αφηγηματικές πέννες της λογοτεχνίας, η οποία στράφηκε στη φυγή σε ουτοπικές ή φανταστικές καταστάσεις.

Σπανίως ένας αφηγητής δεν αυτοψυχαναλύεται ή δεν γίνεται βορρά στο εύκολο νυστέρι του ψυχολογούντος αναγνώστη, που νομίζει εαυτόν (ή είναι) επαρκής. Ο Γιάννης Ν. Μπασκόζος, που σπούδασε Μαθηματικά, έχει μια αυστηρή δομή στα έργα του και μια προσεκτική απόσταση από τους ήρωές του. Μακράν του να είναι παντογνώστης-αφηγητής, αποφεύγει τις εύκολες συναισθηματικές ταυτίσεις, διατηρεί τη φιλάνθρωπη αποστασιοποίησή του κι εφαρμόζει τον ουμανισμό περισσότερο ως επιστήμη παρά ως θρησκεία. Εν ολίγοις, είναι πρωτότυπος, δοκιμασμένος. Η σίγουρη πέννα του γλιστράει χωρίς (φανερά) εμπόδια στο χαρτί και η ανάγνωση κυλάει απρόσκοπτα, χωρίς να είναι ως εκ τούτου εύκολη.

Μια γραφή που μακάρι να δημιουργήσει σχολή και να εξασφαλίσει επιγόνους, γιατί κουραστήκαμε από τις ναρκισσιστικές, απολίτικες κι ατομικιστικές ασυναρτησίες διαφόρων γερασμένων εφήβων.

Ο Γιάννης Ν. Μπασκόζος είναι ένας νέος «παλαιός» συγγραφέας, προσεκτικών και μετρημένων επιδόσεων, χωρίς υψιπετείς ματαιοδοξίες κι ανέξοδους πειραματισμούς. Αξίζει να διαβαστεί αυτή του η συλλογή διηγημάτων με προσοχή, κατανυκτικά.