Λογοτεχνικός διαγωνισμός πανελλήνιος, που κλείνει πέμπτη συνεχή χρονιά, δεν είναι κάτι συνηθισμένο στην Ελλάδα της Κρίσης. Είναι θεσμός, ζωντανό πολιτιστικό κύτταρο, ανάσα ζωής, πνευματικό οξυγόνο. Το Σάββατο 15 Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2016 έγινε στην Κρύα Λιβαδειάς, κοντά στο αρχαίο μαντείο του Τροφωνίου και παραμονή πανσελήνου, η απονομή των βραβείων του λογοτεχνικού διαγωνισμού «Ελικών 2015» με μοναδικό χορηγό την «Αλουμίνιον Ελλάδος Β.Ε.Α.Ε.».

Πέρα από την αισθητική ποιότητα και τη φιλολογική αρτιότητα του τόμου (σε επιμέλεια της Αγγέλας Γαβρίλη), αυτό καθ’ αυτό το ποιητικό επίπεδο ήταν ιδιαίτερα υψηλό κι ελπιδοφόρο για τα λογοτεχνικά μας πράγματα. Φαίνεται ότι στην Ελλάδα όλοι γράφουν και μάλιστα καλά, έτσι που ο συναγωνισμός φέρνει καρπούς κι ανεβάζει ολοένα τον πήχυ υψηλότερα. Είμαστε η πρώτη χώρα στον κόσμο ως προς το ποσοστό των ανθρώπων που απασχολούνται συστηματικά με την Ποίηση. Και λέγοντας αυτό εννοώ, σπουδές, εκπαιδευτικό έργο, φιλολογική ή κριτική αρτιότητα, υψηλή αισθητική, συμμετοχή στα κοινά μας πολιτιστικά πράγματα και λοιπά. Πέρα από την μακραίωνη παράδοση της εύπλαστης πλούσιας ελληνικής γλώσσας, πέρα από το όποιο «ταλέντο», τη στιχουργική ευκολία, την αφηγηματική δεξιοτεχνία, τη δραματικότητα της ατάκας, την κινηματογραφικότητα της ποιητικής εικόνας, η διαρκής μελέτη και ζύμωση με τους άλλους ισχυροποιεί την ποιητικώς ομιλώσα φωνή κι ενδυναμώνει το «εγώ» στον τιτάνιο αγώνα υπερβάσεως των ατομικών (κατ’ αρχήν) ορίων. Όταν αυτό επιτευχθεί, τότε και η υπέρβαση των όποιων εθνικών ή γλωσσικών ορίων είναι επιβεβλημένη και προκύπτει για τους λανθάνοντες της Λήθης, τους επιλήσμονες των απαγορεύσεων, για τους καταργητές των αφορισμών. Λαμπρά παραδείγματα λογοτεχνών που δόξασαν την Ελλάδα εκτός συνόρων της είχαμε και θα έχουμε πάντοτε. Γιατί περισσεύει πολλή ευφυΐα σ’ αυτή τη χώρα. Δεν θα ξεχωρίσω κανέναν τους. Ούτε καν τον τιμηθέντα με το πρώτο βραβείο. Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή όλα τα πονήματα (ως μέλος της κριτικής επιτροπής) κι ένα έχω να πω: ακόμα κι αυτά που δεν διακρίθηκαν τελικά ήταν αξιομνημόνευτα και δείχνουν βαθύ πόνο και μακρά σπουδή στον ρυθμό και στα πρανή της ελληνικής γλώσσας και την εύλογη ανάγκη να υπερβούμε τα χαμηλά εμπόδια (και τα ψηλά) ανωθρώσκοντες αείποτε…

Τιμή και δόξα στην ψυχή αυτού του διαγωνισμού, στον δημοσιογράφο και συγγραφέα ιστορικών μυθιστορημάτων Δημήτρη Λάμπρου, σε όλους τους συμμετέχοντες, στον χορηγό, αλλά προπάντων στον ηρωικό εκδότη Στέργιο Μπατσιούλα, που υποστηρίζει σιωπηλά τη νέα ελληνική ποίηση, εκεί που οι άλλοι την απορρίπτουν θεωρώντας την είτε αντιεμπορικό προϊόν είτε …χρυσωρυχείο (για τους ίδιους). Η πνευματική προσφορά κάποιων ανθρώπων πρέπει να εξαρθεί και να υπογραμμίζεται. Μόνον έτσι μπορούμε να ελπίζουμε σε μιμητές τους.

Αυτό το βιβλίο είναι μια αντιπροσωπευτική ανθολογία της «εκτός των τειχών» ζωντανής νεοελληνικής ποίησης της εποχής μας.

Μακάρι να τα εκατοστίσει και να τα χιλιάσει αυτός ο θεσμός. Μας ενδιαφέρει περισσότερο από τις βαρύγδουπες ασημαντότητες του αθηναϊκού κέντρου, τις βαρυφορτωμένες με δάφνες και βραβεία χωρίς αντίκρισμα στο επαρκές αναγνωστικό κοινό. Κάποτε ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Κι ας είναι αυτός ο τελευταίος μας λόγος πριν αναλωθούμε στη Φωτεινιά που θα μας υποδεχθεί, ως αθώους, ανιδιοτελείς, μακαριστούς εργάτες του Πνεύματος.