Ευαίσθητη ποιητική φωνή με επιρροές από την ποιητική της Κικής Δημουλά. Νοητικές ακροβασίες και διαφημιστική δραματικότητα. Το συναίσθημα, ύπουλος εχθρός, αντιμετωπίζεται με ειρωνεία κι αυτοσαρκασμό. Ανεπιθύμητος ανατροπέας μάλλον, παρά ευπρόσδεκτος επισκέπτης-εραστής μέλλων ή μελλοντικός.
Η Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου ειδικεύεται εις την τέχνην της παρηχήσεως, ενώ προβαίνει σε προγραμματικές ανατροπές του συμβατικού, τυπικού ή παγιωμένου λόγου. Αυτή η γλωσσική της αναρχία είναι απολύτως δομημένη και ποδηγετημένη από τη λογική, ακόμα κι όταν νεολογίζει (στις σελίδες, 25, 41, 43 π.χ.) ή καταφεύγει στις λογικές αντιστροφές ερωτοτροπώντας με το σουρεαλισμό (στη σελ. 37), ακόμα κι όταν χρησιμοποιεί φράσεις-κλισέ προσδίδοντάς τους άλλα νοήματα, ανανεώνοντάς τες (όπως στη σελ. 25). Αυτός ο νοητικός χειρισμός της ποιητικής ιδιολέκτου, πόρρω απέχει από το μεταπλαθόμενο βίωμα ή την εξιδανικευμένη εμπειρία, δεν αποτελεί καν «νοσταλγία της ανάμνησης» (σύμφωνα με την «Ψυχολογία» του πάλαι ποτέ ακαδημαϊκού Παπανούτσου). Είναι μάλλον ένας εύσχημος –κι ενίοτε δεξιοτεχνικός– τρόπος να μιλήσεις για το Άρρητο με κατανοητό τρόπο και να διαβλέψεις το Άφατο με αόρατη περιβολή. Μόνον ποιητικώς ομιλώντας μπορείς –ως κριτικός– να μεταπλάσεις το μεταίσθημα της ανάγνωσης μιας ποιητικής κατάθεσης.
Ο μυστικισμός της Τζίνας Ξυνογιαννακοπούλου θάλλει αδιόρατος. Πρέπει να ξύσεις τη λουστραρισμένη επιφάνεια για να τον ανακαλύψεις, όπως στο ποίημα «Λιθόσπερμα» (σελ. 33), όπου απηχεί η πυθαγόρεια «μουσική των σφαιρών» (που αγάπησε ο Σαίξπηρ κι ανέλυσε θεωρητικώς ο Κορεάτης φυσικός επιστήμων Trin Xuan Thuan).
Εξαίρεση στις ιδεολογικού τύπου ακροβασίες της ποιήτριας μεταξύ αισθητού κι ανεπαισθήτου, είναι το ποίημα «Του ελαχίστου» (σελ. 16), όπου η ζωγραφική λιτότης στην απεικόνιση της ανοιξιάτικης παπαρούνας, παραπέμπει στη μινιμαλιστική γιαπωνέζικη ζωγραφική.
Κατά τ’ άλλα, ένας αρσενικός, λογοκρατούμενος, ειρωνικός λόγος κυριαρχεί, θυμίζοντας πολλά από τα ύστερα ποιήματα της ακαδημαϊκού Κικής Δημουλά που μοιάζουν διαφημιστικά σλόγκαν, για μαθητές γυμνασίου που απεχθάνονται τη Γραμματική. Διαβάζω την τελευταία στροφή από το ποίημα «Απελπιστικά αληθινή» (σελ. 44) της Τζίνας Ξυνογιαννακοπούλου:
«γνωρίζω πως
αν προ του τέλους
στον λήγοντα ένα κληρώσει
πολλά μηδενικά ακολουθούν…»
Όμως ας δούμε το τελευταίο ποίημα αυτής της ποιητικής συλλογής που κυκλοφόρησε τη σημαδιακή χρονιά 2012 κι έχει τον τίτλο: «Ο τέλειος τίτλος»:
«Συνοψίζεις, διασκευάζεις
χαρτογράφος μιας ανυπεράσπιστης μοίρας
γράφεις ιστορίες
μόνο και μόνο τέλος να επιλέξεις
εξύμνηση όπως ενταφιασμός
ο σελιδοδείκτης
στην τελευταία αλήθεια γλιστρά
στέλνοντάς μας αδιάβαστους» (σελ. 45).
Αυτοσαρκαστική σύνοψις μάλλον μιας τέχνης «εγκεφαλικής» – νοησιαρχικής.
Η μεγάλη ποίηση γράφεται με μετουσιωμένα αισθήματα που ανυψώνονται στον άχρονο χώρο του Νοητικού. Τα υπόλοιπα αφορούν τη βραχύβια συγχρονικότητά μας, την οποία πολλοί προτιμούν και ουδείς εμίσησεν, ακόμα κι αυτοί που ορέγονται την αθανασία.
Η Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου είναι μια σεμνή ποιητική φωνή, αυτούσια κι αυταπόδεικτη.
