Πεζογραφικές περιδιαβάσεις εντός των πλαισίων (κι ενίοτε στα όρια) του πολιτικώς ορθού. Ψυχισμοί και οντότητες, νοοτροπίες και υπερβάσεις (ή έστω απόπειρες υπερβάσεων), χαρμολύπη μη πεισιθάνατος. Η συγγραφέας Λίνα Φυτιλή γνωρίζει καλώς την τέχνη να κρούει στο θυμικό του αναγνώστη τις αρμονίες εκείνες που τον αναγκάζουν στην ενσυναίσθηση. Είναι όπως η αυτόματη αντίδρασή μας στα περιστέρια με τη σπασμένη φτερούγα που τα λιώνουν τα βιαστικά ταξί στις λεωφόρους της αναλγησίας. Ως παιδαγωγός, η λογοτέχνιδα επιδιώκει την ευαισθητοποίηση τρυφερών ψυχών, ή (για να μην είμαστε πιο ακριβείς) τη μη σκλήρυνση των ήδη ευαισθητοποιημένων. Είναι σαν το αναμνηστικό εμβόλιο του τετάνου, σαν τον αντιλυσσικό ορό, σαν τον αντιοφικό ορό, που μας βοηθάνε να μεταβολίσουμε τον θυμό και την οργή σε δημιουργικά αισθήματα αρωγής στον πλησίον. Ναι, αυτό είναι το μήνυμα που υποφώσκει κάτω από αυτά τα σύντομα πεζά: «αγαπάτε αλλήλους», αγαπάτε τον εαυτό σας, αγαπάτε τη μνήμη, ακόμα κι αν «όπου και να την αγγίξεις πονεί» (όπως καλά πόνεσε ο Σεφέρης). Συμφιλίωση με το παρελθόν, για να αντέξουμε το παρόν και να πορευτούμε στο μέλλον, νομοταγείς κι αναλλοίωτοι, συμβιβασμένοι με τον κόσμο, ειρηνεμένοι με τον εαυτό μας, γαληνεμένοι βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Μια γλυκόπικρη γεύση αφήνει στην αισθητική μνήμη η ανάγνωση αυτών των πονημάτων της Λίνας Φυτιλή. Επιλέγει να μιλάει άλλοτε μέσα από ανδρικά κι άλλοτε μέσα από γυναικεία προσωπεία, εναλλάξ, συνήθως σε πρώτο πρόσωπο και σπανιότερα σε τρίτο ενικό. Ανθρωπιά, ανθρωπισμός, ουμανιστικά ιδεώδη, όλα αυτά που ενδυνάμωσαν την Εκπαίδευση από τον Διαφωτισμό και μετά, στην πλέον λογοτεχνικώς επεξεργασμένη μορφή τους. Οι ιστορίες δώδεκα, όσοι και οι απόστολοι του Χριστού.

Ας ακούσουμε όμως την ίδια την καλή συγγραφέα: «Κουνάω το κεφάλι και σκέφτομαι ότι μπορεί αυτές οι ιστορίες να είναι γέννημα-θρέμμα της φαντασίας της, ότι τις κατεβάζει από το μυαλό της, μόνο και μόνο για να μ’ εντυπωσιάσει. Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Έτσι δεν λέω τίποτα, ρίχνω μια ματιά στον σκοτεινό δρόμο, στην πινακίδα απέναντι, που με το ζόρι ξεχωρίζει πια, στις φιγούρες μας που αχνοφέγγουν στο τζάμι και στις ξεχειλωμένες σκιές μας που απλώνονται στο δωμάτιο. Για μια στιγμή νομίζω ότι είναι οι πλασματικές μορφές άλλων ανθρώπων, προγόνων από το παρελθόν, που μας επισκέφθηκαν απόψε, έτσι για να πάρουν μια ιδέα από τον σύγχρονο κόσμο και ν’ ακούσουν τις κουβέντες μας, να δουν αν σκεφτόμαστε καθόλου τα περασμένα ή τα ‘χουμε ξεχάσει».

Η Λίνα Φυτιλή () γεννήθηκε στη Λάρισα το 1974. Ζει στον Αλμυρό Μαγνησίας και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 1997 δημοσιεύτηκε η νουβέλα της «Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας» (Καστανιώτης). Το 2011 εκδόθηκε το μυθιστόρημα «Τώρα είναι αργά» (Απόπειρα).  Το 2014 ακολούθησε η ποιητική συλλογή «Μυθική Μέρα» (Ενδυμίων).