Ποιο να επιλέξω και γιατί;

Με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να τελειώσει μια ιστορία; Είναι απαραίτητο να έχει ένα μόνο τέλος και αυτό να δίνεται από τον ίδιο τον συγγραφέα; Κι αν υπάρχουν περισσότερες πιθανές εκδοχές;

Ο Τζάνι Ροντάρι (1920-1980) γεννήθηκε στην επαρχία Νοβάρα. Εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα ως δάσκαλος και μετά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Σχεδόν τυχαία ξεκίνησε να γράφει για παιδιά. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν τιμηθεί με διάφορα βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Βραβείο Άντερσεν (1970), το οποίο θεωρείται το Νόμπελ της παιδικής λογοτεχνίας.
Χάρη σ’ αυτόν η παιδική λογοτεχνία ξέφυγε από τα όρια της «λιγότερο σημαντικής» λογοτεχνικής παραγωγής και, με τη γοητευτική της πολυπλοκότητα, βρήκε ξανά τη θέση της στην ιστορία της λογοτεχνίας και της παιδαγωγικής.

Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των ιστοριών του Ροντάρι είναι και αυτές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Παραμύθια για να σπάτε κέφι», οι οποίες περιέχουν εκπλήξεις. Κάθε ιστορία τελειώνει τρεις φορές, με τρεις διαφορετικούς τρόπους. Ενώ στο τελείωμα του βιβλίου ο συγγραφέας αποκαλύπτει ποιον απ’ όλους προτιμά προσωπικά δικαιολογώντας την επιλογή του αυτή. Ο αναγνώστης ωστόσο είναι ελεύθερος να επιλέξει τον επίλογο που του ταιριάζει καλύτερα. Ή ακόμα και να φτιάξει έναν άλλον ολόδικό του.

Με αυτόν τον τρόπο ενεργοποιείται η φαντασία.

Αν και γραμμένες πριν από αρκετά χρόνια, οι είκοσι ξεχωριστές και πρωτότυπες αυτές ιστορίες –ταξί που πετάνε στο διάστημα, φαντάσματα που ζουν σε άλλους πλανήτες και αποφασίζουν να μετακομίσουν στη Γη, γάτοι που ταξιδεύουν με τρένο όπως οι άνθρωποι, παραδοσιακοί μάγοι που έρχονται αντιμέτωποι με τα θαυμαστά επιτεύγματα του σύγχρονου κόσμου κ.ά.– χαρακτηρίζονται από διαχρονικότητα, είναι πάντα επίκαιρες, θέτουν θέματα προς συζήτηση, διασκεδάζουν μικρούς και μεγάλους, έχουν διδακτικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα.

Χαρακτηριστικό δε, είναι ότι τα περισσότερα, όσα δε λαμβάνουν χώρα σε άλλους πλανήτες, τοποθετούνται στην Ιταλία, πατρίδα του Τζάνι Ροντάρι. Ενώ ο χρόνος δράσης τους δεν καθορίζεται παρά είναι αόριστος, «μια φορά κι έναν καιρό». Επιπλέον αρκετές φορές αποτελούν νεότερη παραλλαγή κάποιου «παραδοσιακού» παραμυθιού, όπως «Η πριγκίπισσα και το μπιζέλι» ή ο «Πινόκιο».

Το ευρηματικό αυτό βιβλίο συμπληρώνεται από την έξοχη εικονογράφηση της Άννα Λάουρα Καντόνε, η οποία ενισχύει το ταξίδι των αναγνωστών.