Καρτ ποστάλ

Υπέργηρη, με το βλέμμα της άνοιας

Προσηλωμένο στα κουμπιά του νοσοκόμου

Γέρνει η Αθήνα το κεφάλι της στον βράχο,

Επάνω στ’ άγρια μαλλιά της τρέμει

Ξεδοντιασμένο το χτενάκι της Ακρόπολης.

Παιδιά κι εγγόνια δεν γνωρίζει πια.

Μόνο τον υδαρή πολτό θορύβων

Που παρατείνει τον βίο της,

Αφίξεις, αναχωρήσεις, σπασίματα,

Κατά το ξεκαθάρισμα λογαριασμών

Ανάμεσα στους κληρονόμους.

Πίσω από το κλειστό του παράθυρο

Ένας άντρας μαλώνει την κόρη του.

«Σκάσε! Σκάσε, σου είπα! Σκάσε!»

«Να, δεν μιλάω! Κοίτα, δεν μιλάω!»

Προσεύχομαι να το παρατηρήσει αυτό,

Να του φτάνει…

Γεννημένη το 1953 η παλαίμαχος φιλόλογος Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου έχει εκδώσει μέχρι τώρα δεκατρία βιβλία ποίησης, ένα με πεζά κείμενα και ένα με μεταφρασμένη αρχαία ελληνική λυρική ποίηση. Ετοιμάζεται η έκδοση βιβλίου της με μεταφράσεις αρχαίου δράματος. Έχει δικαίως κατακτήσει το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (για την ποιητική της συλλογή «Λιμός», 2008) και το Βραβείο για το 2014 του ηλεκτρονικού περιοδικού Αναγνώστης (με «Το Ελάχιστο Ψωμί της Συνείδησης»). Μεγάλη Κυρία των Γραμμάτων μας, σεμνή και μοναχική, όμως καθόλου μόνη, αυτή δεν είναι υπερτιμημένη και δεν επαναπαύεται στις δάφνες της. Αντιθέτως, μάχεται, συμπάσχει, ασκείται στην ενσυναίσθηση, συμμετέχει στο κρίσιμο ποιητικό γίγνεσθαι, χωρίς να αφομοιώνεται από τη ναρκισσιστική «περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Είναι ουσιαστική και ουσιώδης. Διάλεξα το πρώτο ποίημα που σας παρέθεσα για την ενεργή εγρήγορσή της. Τώρα απολαύστε ένα αριστούργημα (κατά την ταπεινή μου γνώμη:

ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

Αυτός ο αδελφός, αυτή η αδελφή μού γεννήθηκαν

Με πρόσωπο από πηλό σε σώμα δέντρου,

Με ρίζες που γραπώνουν την καρδιά μου,

Φουσκωμένη από ένα έρημο φως.

Δεν έχω πώς να θρέψω αυτά τ’ αδέλφια.

Ψίχουλα για πουλιά έμειναν στο ερμάρι.

Όλο μου το ψωμί φαγώθηκε, όλο το λάδι.

Το Αλλόκοτο θα μείνει πάλι νηστικό

Μέσα στη βουλιμία του Γελοίου.

Λάμπουν όμως οι παλμοί μες στο στήθος μου

Τρέφοντας τη συγγένειά μου με τη λάσπη.

Με δάχτυλα επιτήδεια την πλάθω

Σε βλέμμα αγάπης, σε αδελφικό παιχνίδι

Ανάμεσα σε κορμούς που χρόνια υψώνονται

Για να συναντηθούν κάτω απ’ το χώμα.

Ο αρχετυπικός σπαραγμός και η αξιοπρέπεια του φυτικού βασιλείου καταδεικνύει εξ αντιθέτου την πατροπαράδοτη γελοιότητα του ανθρωπίνου είδους που είναι τραγικό εν τη αγνοία του, σαν τον Οιδίποδα πριν από την αποκάλυψη της πατρότητος/μητρότητός του. Δραματικότητα και ποιητική τέχνη στην πιο καλή τους στιγμή, σε μια γόνιμη συνάντηση απολύτως σύγχρονη και μελλοντική.