«Τα πιο ωραία παραμύθια, τα λέει η βροχή»

Ο Χρήστος Τουμανίδης που ανήκει στην ποιητική γενιά του ’70, παραδίδει μια ιδιαίτερη ποιητική συλλογή, με 15σύλλαβα μονόστιχα τα οποία «ντύνουν» εικαστικά τα σχέδια της Ευθυμίας Ζάχου. Μικρές ανάσες στίχων, συμπυκνωμένων και απέρριτων (η ομορφιά δε χρειάζεται άλλα στολίδια), που τα διαβάζεις και το μυαλό σου τα τραγουδάει, γιατί έχουν ρυθμό και λυρισμό.

Ο ποιητής αφουγκράζεται γύρω του μα και μέσα του, ακούει τις φωνές των τόπων, των φυσικών στοιχείων, των προγόνων, «τον πόνο του ανθρώπου και των πραγμάτων», αλλά και το τραγούδι τους. Όλα είναι ζωντανά, όλα μιλάνε κι ο ποιητής σε ένα μόνο στίχο συλλαμβάνει μία στιγμή στο χρόνο όπου αυτή η φωνή αποτυπώνεται καθαρά – και τη διασώζει για πάντα.

Σε μια εποχή που η ποίηση πολυφορτώθηκε από βαρύγδουπα και βαρυσήμαντα, σε αυτά τα μονόστιχα απογυμνώνεται λυτρωτικά και επιστρέφει στα απαραίτητα και αναγκαία: η στιγμή, το συναίσθημα, η φωνή, η μουσική. Και κατά την εκτίμησή μου, είναι πλήρης απολύτως αυτή η ποίηση και μένει στο μυαλό σου και την καρδιά σου, όπως ακριβώς πρέπει. Σαν προσευχή, σαν μάντρα διαλογισμού, σαν ρεφρέν αγαπημένου τραγουδιού, σαν ευχή…

Ο Χρήστος Τουμανίδης γεννήθηκε τον Μάιο του 1952 στη Λιθαριά της Πέλλας, όπου έζησε τα πρώτα εννιά χρόνια της ζωής του. Το διάστημα 1962-1965 θα βρεθεί οικογενειακώς στη Νάουσα Ημαθίας, μια τριετία γεμάτη νέες εμπειρίες που καθόρισαν την μετέπειτα ζωή του. Το φθινόπωρο του 1965 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου ζει και δημιουργεί. Στον μαγικό χώρο της ποίησης μπήκε δειλά δειλά στα δεκαοχτώ του χρόνια. Σταθμός στη ζωή και την περαιτέρω πορεία του στην ποίηση υπήρξε η γνωριμία του με τον Γιάννη Ρίτσο (1974), κοντά στον οποίο μαθήτευσε στα βαθύτερα μυστικά της ποιητικής δημιουργίας. Στα γράμματα εμφανίζεται επίσημα το 1978, με τη συλλογή του «Αστάθμητα».