Ο σοφός Μολιέρος βάζει τον «Μισάνθρωπο» Αλσέστ να δηλώνει απεριφράστως ότι προτιμάει τα λαϊκά τραγούδια που εκφράζουν γνήσιο ερωτικό πόθο από τους πολύπλοκους αλεξανδρινούς στίχους και τις γλωσσικές επιτηδεύσεις των λογίων (των σοφολογιοτάτων) της εποχής του.

Φτάσαμε λοιπόν σήμερα στη σύγχρονη νεοελληνική ποίηση στο απόλυτο αδιέξοδο. Αποκομμένη από τον εγγενή ρυθμό κάθε γλώσσας, όχι μόνον της λογοτεχνικής, κατέστη άμουσος Οίησις [χωρίς εκείνο το πι, τον αριθμό που τείνει στο άπειρο]. Περιορισμένοι νόες, νοσηρές εποχές, αμήχανες, χωρίς μεγάλους δραματουργούς, μουσικούς, ζωγράφους και ποιητές. Και τι απέγινε η αρχαία Γνώση, η πανάρχαια παράδοση όλων των λαών της Γης; Τι απέγινε η Σοφία αιώνων; Οι Αιγύπτιοι, οι Εβραίοι, οι Έλληνες, οι Ινδοί, οι Κινέζοι, οι λεγόμενοι Ινδιάνοι, οι σαμάνοι, οι μεγάλοι γνώστες της Ιεράς Αρχιτεκτονικής, οι μυημένοι και κάτοχοι όλων των Φώτων τι απέγιναν, γιατί σιωπούν μέσα σε τόση συναισθηματική ερημιά; Ή μήπως δεν σιωπούν, αλλά απλώς δεν ακούγονται μέσα στον θόρυβο των πολεμικών μηχανών;

Κι έρχεται ο Βίκτωρ Ναχμίας, ένας απλός περίπλοκος άνθρωπος, ένας σεμνός διανοούμενος που δεν σείει την όποια διαφορετικότητά του ως σημαία ή ως συναλλαγματική προς εξόφλησιν κι εκφράζει εντέχνως κι ερωτικώς τον ενδόμυχο πόθο του για ανθρωπιά με την αγαθοσύνη των μικρών παιδιών, των αγίων και των ενσαρκωμένων αγγέλων. Και το εννοώ αυτό που λέγω. Δεν υπερβάλλω. Δεν μεγαλοστομώ. Απλώς θαυμάζω αυτή την κελαρυστή ροή λόγου που θα ζήλευε και ο Αριστοφάνης και ο Ευριπίδης.

Τολμηρός; Ναι. Αλλά όχι σε θεματολογικό επίπεδο. Σε γλωσσικό επίπεδο έγκειται η ιδιαιτερότητά του. Επιτέλους, κάποιος που γράφει απλά και ξαναθυμόμαστε την ανθρώπινη γλώσσα με την οποία τελειώνει το υπόμνημα του Βάτσλαβ Χάβελ: «Ζήτω η ζωντανή ανθρώπινη λαλιά!!!».

Βίκτωρ Ναχμία, υποκλίνομαι στο βαθιά θρησκευτικό και συμπαντικό ανθρώπινο μεγαλείο σου.

Αυτοί οι στίχοι μπορεί και πρέπει να γίνουν τραγούδια, αυθεντικά και γλυκόπιοτα. Η χαρά της ζωής είναι αρχαιόθεν το μόνο αντίδοτο στον φόβο τού θανάτου. Καιρός να ανακαλύψουμε την ελληνιστική γλώσσα μας και ν’ απευθυνθούμε σε ολάκερη την Οικουμένη.