Ουροβόρος Κρίνος Part II
Ειλικρινά, δεν θα σταματήσω να επαναλαμβάνω κι ας γίνομαι ίσως κουραστική, ότι είναι χαρά μου να διαβάζω Έλληνες (κι ακόμα περισσότερο Ελληνίδες), που επιχειρούν συγγραφικά στο πεδίο της λογοτεχνίας του Φανταστικού – ελπίζοντας ότι κάποτε οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι θα συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχει ένα ισχυρό αριθμητικά κοινό που θέλει να τους διαβάσει και βέβαια να τους αξιολογήσει.
Η εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη Ελίζα Πολιτσοπούλου συνεχίζει τη σειρά του Ουροβόρου Κρίνου (το πρώτος μέρος ”Σμαράγδια και ασήμι” κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Κέδρος), με τη δεύτερη πράξη, όπως την ονομάζει, τον ”Αμάρανθο”: η κοκκινομάλλα Κέλτισσα Μόριγκαν Κρόου, νεκρομάντης (ανάμεσα σε πολλές άλλες ιδιότητες) και οι πιστοί της σύντροφοι -οι λυκάνθρωποι Πάτρικ και Ελεονόρα και ο βρικόλακας Έρικ-, βρίσκονται στο Παρίσι όπου ένας δολοφόνος κατακρεουργεί πόρνες στα χνάρια του Τζακ του Αντεροβγάλτη, ενώ η ζωή τους κινδυνεύει διαρκώς από τις μεταφυσικές επιθέσεις αντιπάλων φατριών μάγων αλλά και επικίνδυνων πλασμάτων από την άλλη πλευρά. Η ηρωίδα θα προσπαθήσει, προκειμένου να λύσει το μυστήριο και να σώσει το κοκκινομάλλικο κεφάλι της, να συναντήσει τον Αμάρανθο, τον επικεφαλής της τάξης των βρικολάκων και να ζητήσει τη βοήθειά του, ενώ οι Κυνηγοί της Εκκλησίας και τα μέλη του Σκοτεινού Συμβουλίου είναι συνεχώς ένα βήμα πίσω της…
Τα παραπάνω είναι μια υπερσυμπυκνωμένη απόπειρα να μεταφέρω τα βασικά στοιχεία της μάλλον δαιδαλώδους πλοκής (για να την παρακολουθήσει κανείς πρέπει να έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο), με τις συνεχείς ανατροπές και την καταιγιστική δράση, όπου οι σκηνές μάχης διαδέχονται η μία την άλλη και οι πύλες των διαστάσεων ανοιγοκλείνουν με τη δύναμη της μαγείας, σαν πόρτες συνηθισμένων δωματίων. Θεωρώ οπωσδήποτε επιτυχία για μια σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα το γεγονός ότι έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο, παράλληλο με την πραγματικότητα, κόσμο με τη δική του μυθολογία, ορολογία και ονοματολογία, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό είναι πειστικός – είμαι σίγουρη ότι η συγγραφέας έχει όλη τη σειρά των βιβλίων σχεδόν έτοιμη στο μυαλό της και πράγματι η ιστορία του Ουροβόρου Κρίνου αξίζει να ειπωθεί. Υπάρχουν βέβαια αρκετές αδυναμίες στο χειρισμό του υλικού της, αλλά η Ελίζα Πολιτσοπούλου είναι νέα τόσο στην ηλικία όσο και στο πεδίο μάχης που ονομάζεται ”γραφή”. Σε κάθε περίπτωση, περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια των περιπετειών της Μόριγκαν…
