Ένα ταξίδι στον 16^ο αιώνα, στα ελληνικά νησιά, την Αμοργό και τη Μυτιλήνη κι από κει στα παράλια της Μικράς Ασίας…

Η Ουρανία είναι ένα μικρό κορίτσι, κόρη ψαρά, που ζει στην Αμοργό. Μαθαίνει γράμματα κοντά στον φρυκτωρό του νησιού, τον Τήλωνα. Ο Τήλων λαμβάνει και στέλνει μηνύματα από τις φρυκτωρίες. Μια μέρα έλαβε μήνυμα ότι πειρατές εμφανίστηκαν στη Λέρο. Δεν ανησύχησε. Η Λέρος είναι μακριά από την Αμοργό. Αλλά ο φρυκτωρός που έστειλε το μήνυμα έκανε λάθος και μπέρδεψε το λάμδα με το κάπα. Οι πειρατές ήταν στην Κέρο!

Κι έτσι η Ουρανία, η αδερφή της κι οι συμπατριώτες της χάνουν τα πάντα. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρίσκονται στο αμπάρι του πλοίου του Κοκκινογένη. Του Μπαρμπαρόσα, του φοβερού πειρατή που λυμαίνεται το Αιγαίο, αρπάζει περιουσίες και πουλάει δούλους γυναίκες και παιδιά.

Η Ουρανία όμως γλιτώνει χάρη στα …κόκκινα μαλλιά της. Ο Κοκκινογένης την ξεχωρίζει ανάμεσα στο πλήθος των αιχμαλώτων από το κοινό τους χαρακτηριστικό, τα κόκκινα μαλλιά. Τη στέλνει υπηρέτρια στη μάνα του, σ’ ένα χωριό της Μυτιλήνης, τον Παλιόκηπο, στον Κόλπο της Γέρας. Πώς να νιώθει η Ουρανία που θα πρέπει να υπηρετήσει τη μάνα του πειρατή; Τα συναισθήματά της είναι έτσι κι αλλιώς βουβά γιατί το τίμημα του βίαιου ξεριζωμού, ένα από τα τιμήματα, ήταν η αλαλία.

Κι όμως, η μάνα του πειρατή προσφέρει μια θαλπωρή, ένα καταφύγιο στην Ουρανία. Αυτή η γυναίκα, η κυρά Ρηνιώ, βοηθάει τους αναγκεμένους συχωριανούς της με τα φλουριά που στέλνει ο γιος της. Ο θάνατος της κυρά Ρηνιώς θα οδηγήσει την Ουρανία στη Μονή Λειμώνος, στο νησί, όπου θα σπουδάσει και θα γίνει Αντιγραφέας. Η Ουρανία  ιστορεί τα πάθη της μέσα στις μικρογραφίες που στριμώχνει στα αρχικά γράμματα των κειμένων. Στη σκέπη του Ω βρίσκει την ασφάλειά της.

Μια νέα πειρατική επιδρομή, στα Παράκοιλα της Λέσβου, θα γίνει η αφορμή για να ξαναβρεί η ηρωίδα τη λαλιά της. Ο τρόμος αυτή τη φορά τής δίνει ζωή. Όχι μόνο την ομιλία αλλά και ένα βρέφος που μένει ορφανό. Η Ουρανία γίνεται μάνα του και ανοίγει τα φτερά της. Που θα φτάσουν μακριά, έως τα αντικρινά παράλια. Εκεί θα βοηθήσει ν’ αναστηθεί μια νέα, αλησμόνητη πατρίδα, ο «Κυδωνότοπος», από τις αγριοκυδωνιές που ανθίζουν εκεί ή από τα κυδώνια, τα θαλασσινά. Είναι οι «Νέες Κυδωνίες». Κι επειδή το κυδώνι στο τούρκικα λέγεται «αϊβά», τον Κυδωνότοπο τον είπαν Αίβαλί. Καλορίζικη η καινούργια πολιτεία…

Το ιστορικό μυθιστόρημα δεν είναι ένα είδος δημοφιλές στους νέους συγγραφείς. Απαιτεί έρευνα, προσοχή στις λεπτομέρειες και ικανότητα ανασύνθεσης της ατμόσφαιρας της εποχής. Η Ειρήνη Βεκρή ανασυνθέτει πειστικά την εποχή, πλάθει πειστικούς χαρακτήρες και δημιουργεί γνήσια συγκίνηση στον αναγνώστη. Από τα «χίλια μύρια κύματα» που κλυδωνίζουν την Ουρανία και τους συμπατριώτες της αναδύεται η πίστη και η ελπίδα. Η Ουρανία του 16^ου αιώνα μάς θυμίζει ότι οι άνθρωποι τα έβγαζαν πέρα σε πραγματικά δύσκολες εποχές.

Η Ειρήνη Βεκρή σπούδασε στις ΗΠΑ, ασχολήθηκε με την Πληροφορική και δούλεψε πολλά χρόνια στο Πολεμικό Ναυτικό. Έγραψε κώδικα σε γλώσσες προγραμματισμού αλλά και διηγήματα και ποιήματα που δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά «Ναυτική Ελλάς» και «Αιολίδα». Το 2010 πήρε δύο επαίνους από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για τα μυθιστορήματα «Ρίζες του Κυδωνότοπου» και «88 π.Χ.»