”Οπουδήποτε! Αρκεί να ‘ναι έξω απ’ αυτόν τον κόσμο”

Κ. Μπωντλαίρ

‘ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΝ, τα πιο πεζά περιστατικά θυμίζουν παραμύθια και θρύλους… Ο καιρός είναι πάντα φθινόπωρο… Όλα μετέωρα, ακολουθούν τους ρυθμούς ενός απλού κι απόκοσμου βηματισμού…  Οι άγγελοι απαθείς συνεχίζουν τον περίπατο, σέρνοντας τις ουρές των φορεμάτων τους πάνω σ’ ατσάλινο και σμαραγδένιο γρασίδι”.

Μ’ αυτό το εισαγωγικό κείμενο, ο ποιητής Στρατής Πασχάλης ανθολογεί πεζά ποιήματα ελλήνων και ξένων ποιητών: ο Μπλέηκ συναντά τον Σολωμό, ο Καφάβης τον Ρεμπώ, ο Μαλλαρμέ τον Γκάτσο ενώ η  Άννα Αχμάτοβα  συνομιλεί με την Μάτση Χατζηλαζάρου και ο Ελύτης με τον Μπωντλαίρ. Και ανάμεσά τους πολλοί ακόμα διάσημοι αλλά και λιγότερο γνωστοί στο ευρύ κοινό ποιητές, βρίσκονται συνοδοιπόροι σε μια μαγική περιπλάνηση πέρα απ’ τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, ακολουθώντας τα χνάρια των αγγέλων στη γη.

Ο Στρατής Πασχάλης σταθερά πρεσβεύει ότι η ποίηση και το πεζό κείμενο συνδέονται με ισχυρούς δεσμούς συγγένειας: έχοντας ο ίδιος σημαντικό ποιητικό έργο, πρόσφατα εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα ”Ο άνθρωπος του λεωφορείου”. Στο παρόν βιβλίο συγκέντρωσε κείμενα που καλύπτουν ένα ευρύ χρονικό φάσμα, από τους προδρόμους του κινήματος του Ρομαντισμού έως τον Υπερρεαλισμό με επίκεντρο τον Μπωντλαίρ – πατέρα του πεζού ποιήματος και αρχετυπική φιγούρα των ”καταραμένων” ποιητών.

Την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της έκδοσης συμπληρώνουν τα έργα σημαντικών ζωγράφων και σχεδιαστών όπως οι Gustave Moreau, Alfonse Mucha και Jean Delville, του οποίου ο αριστουργηματικός ”Πάρσιφαλ” κοσμεί το εξώφυλλο, ενώ η βιβλιογραφία των ποιητών  της ανθολογίας δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να εντρυφήσει, εφόσον το επιθυμεί, ακόμα περισσότερο στον κόσμο τους.

Κλείνοντας, ας επιστρέψουμε στο κείμενο της εισαγωγής ώστε να ολοκληρωθεί ο κύκλος – οι άγγελοι αργά ή γρήγορα επιστρέφουν πάντα στην ποιητική τους πατρίδα: ”Ο ορίζοντας κόκκινος αναφλέγεται. Τότε γράφεται η τελευταία σελίδα της επίγειας περιπλάνησης. Οι άγγελοι πια δεν περπατούν. Ανεβαίνουν ξανά στα ουράνια, ανεβαίνουν αργά τους αναβαθμούς μιας αόρατης κλίμακας. Στρέφονται και αποχαιρετούν την καθημερινότητα… Κι όλα γίνονται όπως πριν.”