Δεκαπέντε μόνο κεφάλαια. Ένα σύντομο, αλλά ενδιαφέρον μυθιστόρημα που εγείρει πολλά ερωτήματα στους αναγνώστες και δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Ο ποιητής και πεζογράφος Νίκος Δαββέτας δεν μένει αδιάφορος μπροστά στο πολιτικο-ιστορικό γίγνεσθαι. Με αφορμή αυτό, πραγματεύεται το θέμα «πένθος», και όχι μόνο.
Ένας νεαρός Έλληνας φοιτητής σκοτώνεται σε μια τρομοκρατική ενέργεια στο μετρό του Λονδίνου, αλλά ο συγγραφέας δεν εστιάζει τόσο σε αυτό όσο στο πώς η μητέρα του βιώνει και αντιμετωπίζει το καταλυτικό γεγονός. Κάνει αναδρομές στη ζωή της, στη σχέση της με τον αδιάφορο πατέρα του με τον οποίο έχει χωρίσει. Αναδρομή στις διάφορες φάσεις της ζωής του γιου της, στη σχέση της μαζί του. Το παζλ σιγά σιγά συμπληρώνεται, καταλαβαίνουμε το πόσο ρημαγμένη, πόσο άδεια είναι η ζωή της μητέρας, που με τα πολλά καταφεύγει στο εξοχικό της αδελφής της, κάνει σχέση με έναν Αλβανό και μένει έγκυος στο παιδί του. Ένα νέο μωρό ως μια νέα προσδοκία, ως αναπλήρωση της ζωής που χάθηκε.
Ο Δαββέτας δεν κάνει βαθυστόχαστες σκέψεις περί θανάτου, δεν δίνει το πένθος με τρόπο κλισέ ή μελοδραματικό, ούτε παρηγορεί την ηρωίδα, απλά μένει στα γεγονότα, κρατά αποστάσεις ασφαλείας και το τέλος μοιάζει απρόσμενο όταν είσαι στην αρχή της ανάγνωσης. Μια γυναίκα στη δίνη των παγκόσμιων εξελίξεων, μέσω του θανάτου του γιου της μαθαίνει και όλη την αλήθεια γι’ αυτόν: ήταν συνεργάτης των τζιχαντιστών, τα στοιχεία αδιάσειστα. Ίσως να μην τον ήξερε τόσο καλά τελικά, και σίγουρα είχε χαθεί το νήμα της αληθινής επικοινωνίας μεταξύ τους – και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης του αναγνώστη. «Στην πραγματικότητα, άργησε να συνειδητοποιήσει ότι ο γιος της ποθούσε, όσο τίποτα στον κόσμο, να στρατευθεί σε έναν αγώνα, να υπηρετήσει έναν μεγάλο σκοπό.»
Επίκαιρος ο συγγραφέας, αλλά και «πολιτικός» λοιπόν, αφού έχει αναφορά στον θρησκευτικό φανατισμό, και έχουμε τόσα πολλά αληθινά γεγονότα να επικαλεστούμε από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Αλλά και καθολικός, αφού αναφέρεται στο δράμα της μάνας που χάνει το μονάκριβο παιδί της και δεν ξέρει από πού να μαζέψει τα συντρίμμια της. Το κεντρικό του θέμα είναι βαρύ από μόνο του, ο ίδιος το πραγματεύεται περιεκτικά και μετρημένα, ίσως για να μη γίνει κουραστικός και να δώσει τα περιθώρια στον αναγνώστη να ψάξει, να σκεφτεί, να κάνει τους συνειρμούς του. Πάντως, δεν αφήνει την ιστορία ανοιχτή, δίνει τέλος, που αποτελεί ταυτόχρονα μια νέα αρχή.
