«Η εκπομπή της δικής μου ζωής»
ή
«Μια χιλιοϊδωμένη αγαπημένη Ελληνική ταινία»
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας 1944, γεννήθηκε στον Πειραιά. Διδάχτηκε Θέατρο στη Δραματική Σχολή Αθηνών και έκανε χορό με τη Ζουζού Νικολούδη, τον Άλβιν Νικολάις, τον Μερς Κάνινγκχαμ και τον Άλβιν Έιλυ. Έχει παίξει στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Σήμερα έχει καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή.
Στο βιβλίο Ως εκ θαύματος ο Κωνσταντίνος Τζούμας, αφηγείται την ζωή του από την παιδική ηλικία έως την στιγμή, που σε ηλικία περίπου τριάντα χρόνων, ταξιδεύει για περιοδεία δυόμισι μηνών, στην Αμερική.
O κινηματογράφος είναι η ραχοκοκαλιά του βιβλίου, όπου η ζωή του περιγράφεται, αποκωδικοποιείται ή “παίζεται” σαν deja vu κινηματογραφικών σκηνών. Άλλοτε σαν σκηνή από την ταινία του Fellini, Dolce Vita, και άλλοτε σαν σκηνή από ταινία του Δαλιανίδη, απ΄ εκείνες τις καραμελωτά έγχρωμες, που παίζονταν την εποχή της Δικτατορίας. Η μουσική έχει και αυτή σημαντική θέση στις αφηγήσεις, έτσι όπως ακριβώς έχει και στην εκπομπή του, η οποία ντύνει τα κείμενα και δημιουργεί ατμόσφαιρα. Αργότερα μπαίνει το Θέατρο και ο Χορός όχι μόνο σαν τρόπος έκφρασης, αλλά και σαν στάση ζωής, με αποτέλεσμα μέσα από στις σελίδες να παρελαύνουν τα μεγαλύτερα ονόματα που έγραψαν την Ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου, Χορού και Κινηματογράφου. Περιοχές όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι, το Πασαλιμάνι, ο Πειραιάς, το Κολωνάκι, μέχρι που ο Χορός τον βγάζει έξω από τα Ελληνικά σύνορα, και τον κάνει κοσμοπολίτη με ταξίδια στην Φλωρεντία, Παρίσι, Γενεύη και τέλος Αμερική.
Ο συγγραφέας αφηγείται με συμπαγή γραφή και πλούτο γλώσσας, ιδιωματισμών, ξεχασμένων λέξεων και συνηθειών, ενώ με αναφορές σε στέκια, μερικά ανύπαρκτα πλέον, προσδίδει στο κείμενο την πατίνα του χρόνου κάνοντας τις σελίδες να αποπνέουν το άρωμα μιας άλλης εποχής. Χρησιμοποιεί τον παρόντα χρόνο δίνοντας ζωντάνια και σφρίγος στο κείμενο, γράφοντας έτσι όπως ακριβώς μιλά. Οι περιγραφές του βρίθουν από επιθετικούς προσδιορισμούς και δημιουργούν άπειρες εικόνες ενώ σε κάποιες άλλες με ημιτελείς εκφράσεις, επιτρέπει στον αναγνώστη, να βάλει το κόμα, ή την φαντασία, και να συμπληρώσει ο ίδιος, την εικόνα. Εν τούτοις ο συγγραφέας σε κάποιες άλλες σαν αυτές του στρατού, παραμένει περισσότερο. Ίσως πιστεύει πως τα διηγείται σε αντροπαρέα, ή ίσως ο στρατός να είναι μια πειθαρχία, που δεν μπορείς να την παλέψεις ή να την αποφύγεις. Ωστόσο οι περιγραφές του, από την πρώτη μέχρι την τελευταία, ζωντανεύουν στο βιβλίο, αποτυπωμένες με κομψότητα και στυλ. Κάποιες είναι σουρεάλ, άλλες είναι τρυφερές, άλλες ρεαλιστικές, μερικές ρομαντικές, και άλλες μελαγχολικές.
Σε μία Ελλάδα, του Αριστερού, του Δεξιού, του ποδοσφαίρου στις αλάνες της γειτονιάς, της Χούντας, o Κωνσταντίνος Τζούμας, σαν πρωταγωνιστής μιας παλαιάς χιλιοϊδωμένης, αλλά αγαπημένης Ελληνικής ταινίας, άλλοτε μαυρόασπρης και άλλοτε έγχρωμης, κάνει την δική του επανάσταση και πηγαίνει κόντρα στα “πρέπει” και το κατεστημένο, κατακτώντας τον ασυμβίβαστο πολυπρόσωπο και ελεύθερο εαυτό του. Τότε που η ανθρώπινη εμπιστοσύνη ήταν μεγαλύτερη και η επιφυλακτικότητα σχεδόν ανύπαρκτη, έκανε «την άνευ ορίων υπέρβαση, κομψότητα» αποδεικνύοντας, πως η αντίσταση σε εκείνη την πνιγηρή κατά τ΄ άλλα εποχή ήταν: να τα κάνεις όλα, να μην παίρνεις τίποτα στα σοβαρά και να επενδύεις μόνο, στους συνοδοιπόρους της ζωής.
Χωρίς να το κάνεις θέμα.
