Προφητικά ποιήματα, απολογιστικά υπάρξεως, πικρά μέσα στο εκφωνημένο εύχυμο χιούμορ τους και στην καλόγνωμη φιλανθρωπία ενός ποιητή πολυγράφου και παρόντος με την πολιτική σημασία του διανοητή που δεν χαρίζεται σε δύσκολους καιρούς για να επιτύχει διασκελισμούς κι αναμοχλεύσεις των κατωτέρων ενστίκτων του θηλαστικού διπόδου που λέγεται (για την ώρα) άνθρωπος πριν πάρει (επιτέλους) την απόλυτη ηλεκτρονική-νοητική διάστασή του.
Ποιήματα με χρονολογία κι υπογραφή ευδιάκριτη, χωρίς μίσος αλλά με πολύ πάθος. Ο Ντίνος Σιώτης γράφει έχοντας στην εσωτερική ακοή του έντονη την παράφωνη μελωδία των Σειρήνων, εκείνη που δε λησμονεί ποτέ κανείς άπαξ και την αισθανθεί να συνηχεί με τα κύτταρά του τα πλέον ακριβά.
Ανακατεμένα φύλλα ημερολογίου, σαν σκόρπια φθινοπωρινά φύλλα που παίρνουν όλα τα χρώματα της Γης, σαν να πρόκειται να μπορούν να κολακέψουν τη μάνα, την κοσμική μήτρα που θα τα δεχτεί πίσω για να τα ανακυκλώσει σε ύλη λεπτοφυή, «κυκλοδίωκτον» (για να θυμηθούμε τον Ανδρέα Κάλβο)… «κυκλοδίωκτον» αράχνη του Φωτός, που ακόμα και σαν μαύρο φέγγει με μια φλόγα πυγολαμπίδας αθανάτου.
Αυτός ο ποιητικός ισολογισμός δεν κλείνει ποτέ, γιατί δεν τελειώνει ποτέ προς συμφέρον εκείνου που ανάλωσε τη ζωή του να παρακούει και να παρερμηνεύει συνειδητώς τα καθημερινά, «… τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα. Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει…» (για να μνημονεύσουμε και τον Μεγάλο Αλεξανδρινό Καβάφη και το πόνημά του «Μονοτονία»).
Ο Ντίνος Σιώτης βιώνει εμπράκτως μιαν ώριμην φιλοσοφικήν ποιητικότητα, με την ενάργεια ενός παλαιού φαροφύλακα που αγρυπνά για να μην εξοκείλουν άγνωστα σκάφη ανωνύμων ναυτικών, αρχαίου φρυκτωρού που νοιάζεται να μεταδοθεί το μήνυμα και το παίρνει προσωπικά, σαν τους πρώτους χειριστές τηλεγράφων στα καφενεία των απομακρυσμένων χωριών, που δούλευαν σαν να συμμετέχουνε σε πόλεμο μυστικό που μόνο εκείνοι κατείχαν.
Ουδείς ναρκισσισμός δεν εμφιλοχωρεί σε αυτήν την ώριμη, πλούσια ποίηση με την απλή διατύπωση και τους συχνούς «ασύνδετους» διασκελισμούς που σπάνε κάθε λυρική απαίτηση πόνου προσωπικού κι αλλότριου προκειμένου να καταδείξουν, να μεταλαμπαδεύσουν και να διαποτίσουν το θαύμα της ζωής με ολύμπια γαλήνη και μεσογειακή ιλαρότητα.
Ντίνος Σιώτης, ένα στωικά επικούρειος αρχαίος φιλόσοφος ζει ανάμεσά μας, παγανιστικώς μονοθεϊστής και πολυθεϊστικώς λατρευτής του πασιφανούς Φωτός που είναι αρχαιόθεν –για εμάς τους κατοικούντες την κοινόχρηστη «λίμνη» της Μεσογείου– συνώνυμο της Αλήθειας και της Ομορφιάς (χθονίας και ουρανίας Αφροδίτης).