Οικογενειακές αρμονίες

Ο Carlos Fuentes γεννήθηκε το 1928 στην Πόλη του Μεξικού. Πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας σε διάφορες χώρες (Ηνωμένες Πολιτείες, Χιλή, Αργεντινή), ακολουθώντας τον πατέρα του, που ήταν διπλωμάτης. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της σύγχρονης πεζογραφίας και το έργο του περιλαμβάνει μυθιστορήματα, κινηματογραφικά σενάρια, θεατρικά έργα και δοκίμια. Το 1977 κέρδισε το βραβείο Romulo Galllegos (ανώτατη λογοτεχνική διάκριση στη Λατινική Αμερική), το 1987 το βραβείο Θερβάντες (τη μεγαλύτερη διάκριση που δίνεται σε ισπανόφωνο συγγραφέα) και το 1994 το βραβείο Principe de Asturias de las Letras. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες.

Το βιβλίο του Κάρλος Φουέντες είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα, στο οποίο θεματικός άξονας είναι η οικογένεια, σε οποιαδήποτε μορφή και σύνθεση. Κάθε ιστορία την οποία αφηγείται ο συγγραφέας και στην οποία συμμετέχει άλλοτε ως τρίτο πρόσωπο και άλλοτε πιο ενεργά, αναδεικνύει και διεισδύει παράλληλα στη σύνθεση, τη σύνδεση, αλλά και το γράφημα μιας μικρής κοινωνίας, μιας ομάδας που αποτελείται από διάφορα μέλη, των οποίων οι εκ διαμέτρου αντίθετες πράξεις καθορίζουν (και ολοκληρώνουν τρόπον τινά) το σύνολο που ονομάζεται οικογένεια.

Από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του Κάρλος Φουέντες είναι το ύφος του που ξεχωρίζει από κάθε άλλο συγγραφέα, ανεξάρτητα από το αν αρέσει ή όχι: ένα μοναδικό είδος γραφής, που φυσικά αγγίζει το ύφος των Νοτιαμερικανών συγγραφέων, αλλά παράλληλα διατηρεί και τη δική του, την προσωπική υφή. Το θετικότερο (και απολαυστικότερο) στοιχείο του βιβλίου είναι η αφήγηση του συγγραφέα. Πρόκειται για τις περιπτώσεις αυτές, όπου το ύφος και η αφήγηση συνεπαίρνουν τον αναγνώστη, ώστε η υπόθεση και η εξέλιξη περνούν σε δεύτερη μοίρα. Εδώ ο συγγραφέας αφήνει κατά μέρος το στοιχείο του μαγικού ρεαλισμού που είχε χρησιμοποιήσει σε παλαιότερα έργα του και καταπιάνεται με ένα θέμα άκρως ρεαλιστικό και ανθρώπινο. Οι διάλογοι του κειμένου είναι εκπληκτικοί, ενώ προκαλεί εντύπωση πόσες διαφορετικές ιστορίες πλάθει ο Φουέντες για την ομάδα που αποκαλούμε οικογένεια και πόσο διευρύνει τα όρια που υπάρχουν για τον ορισμό του μέλους κάθε οικογένειας. Η αφήγηση γίνεται κυρίως σε τρίτο πρόσωπο, ενώ η γλώσσα, με την οποία διηγείται ο συγγραφέας, είναι η γλώσσα εκείνη που κρύβει ο καθένας μέσα του, με λιτά στοιχεία, μεστή από συναισθηματισμό, λυγερή μπροστά στην αλήθεια.

Τι άλλο μπορούμε να πούμε για έναν από τους σπουδαιότερους συγγραφείς των τελευταίων δεκαετιών, του οποίου κάθε έργο καταφέρνει να είναι μια ξεχωριστή νότα, μια ανακόλουθη αρμονία, ένα μοναδικό σύνολο, που μαγεύει κάθε φορά τους αναγνώστες;