Μια αιώνια Ομάδα

Ο Αθανάσιος Σ. Πανταζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Σπούδασε Πληροφορική και έχει μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Πληροφορικών Συστημάτων. Το «Οίδα» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με ιστορικές πινελιές. Όταν ο καθηγητής Σιδηροκαστρίτης πεθαίνει ξαφνικά, ο βοηθός του ο Στέλιος βρίσκεται στη λίστα των υπόπτων. Λίγο αργότερα, ο Στέλιος δέχεται επισκέψεις από έναν άνδρα και μια γυναίκα, η οποία ισχυρίζεται ότι είναι η κόρη του καθηγητή. Η απόφαση να την βοηθήσει, θα οδηγήσει το νεαρό βοηθό σε ένα αδιάκοπο κυνηγητό από ανθρώπους και οργανισμούς που δεν μπορεί καν να φανταστεί. Θα έρθει σε επαφή με φίλους του καθηγητή, θα επισκεφθεί αρχαιολογικά μνημεία για να λύσει τους γρίφους που άφησε πίσω του ο καθηγητής και, τέλος, θα μπλεχτεί σε μια υπόθεση πολύ ανώτερη από τον ίδιο. Όπου και αν βρίσκεται συναντά διαρκώς στοιχεία της Ομάδας Ε και τα ερωτήματα που του προκαλούνται γύρω από τη συγκεκριμένη ομάδα ολοένα αυξάνονται.

Το βιβλίο του Αθανάσιου Πανταζόπουλου ομολογώ πως δε με κέρδισε ευθύς εξ αρχής. Ο λόγος – τον οποίο αντιλήφθηκα μόλις τελείωσα το βιβλίο – ήταν η ελλιπής στοιχειοθέτηση των χαρακτήρων, η τυπική παράθεση εικόνων και οι μακροσκελείς προτάσεις, οι οποίες αποδυναμώνουν την ένταση του κειμένου.

Όμως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, σ’ ένα τέτοιου είδους μυθιστόρημα τα ανωτέρω έχουν δευτερεύουσα σημασία, αφού πρωταρχικό ρόλο παίζει η υπόθεση και η εξέλιξή της. Σ’ αυτό το σημείο ο συγγραφέας τα καταφέρνει αρκετά καλά, καθώς καταπιάνεται με ένα ζήτημα που απασχολεί αρκετούς ανθρώπους εδώ και αιώνες, την Ομάδα Ε. Η εξέλιξη της ιστορίας γίνεται με έντονο  ρυθμό και διαρκή ροή, γεγονός που μεταφέρει στον αναγνώστη την ένταση και τον παλμό ενός συνεχούς κυνηγητού. Επίσης, ιδιαίτερα θετική είναι η επιμέλεια του συγγραφέα στις αναφορές σχετικά με τα αρχαιολογικά μνημεία. Η πλοκή στο πρώτο μισό του βιβλίου ξεδιπλώνεται αργά και σταθερά, αλλά στο δεύτερο μισό γίνεται ακόμα πιο γρήγορα, καθώς τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι απλή, χωρίς λογοτεχνικές υπερβολές και διάφορα άλλα γλωσσολογικά τερτίπια. Οι διάλογοι του κειμένου είναι λιτοί και προσεγμένοι κι έτσι αποφεύγεται ο  κίνδυνος να πλατειάσουν. Ο τίτλος είναι άκρως πετυχημένος από κάθε άποψη, όπως και το εξώφυλλο του βιβλίου.

Το «Οίδα» είναι ένα μυθιστόρημα που δεν απογειώνει την αγωνία του αναγνώστη, αλλά σε καμία περίπτωση το κοινό δεν θα παραπονεθεί για τις ώρες που θα διαθέσει για την ανάγνωσή του.