Μια δροσερή στη γραφή της ιστορία που γεννά αισιοδοξία και χαμόγελα, αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε περισσότερο αυτή τη δύσκολη περίοδο, είναι οι «Τσιγαρούδισσες» της Στέλλας Στεργίου, με ηρωίδες τέσσερα θηλυκά έξυπνα και χαριτωμένα σαν τις νεράιδες των παραμυθιών που αλλάζουν τις ζωές όσων χρειάζονται τη βοήθειά τους. Με έδρα τους το όμορφο Γαλαξίδι και με προίκα τους την ιστορία του τόπου τους, παρεμβαίνουν με το μαγικό τους ραβδί στις προσωπικές ιστορίες των κατοίκων του για την απονομή της δικαιοσύνης, μιας δικαιοσύνης της πραγματικής ζωής όχι συμβατή απαραίτητα με τους νόμους, μια ποιητική δικαιοσύνη που φτάνει εκεί που δεν φτάνουν οι νόμοι. Η θηλυκότητα, η εξυπνάδα, και η στέρεη φιλία τους είναι τα όπλα τους απέναντι σε όλες τις αντιξοότητες ενώ μυούν στα νεραϊδένια μυστικά τους και τη χαρά της ζωής, μια νεαρή κοπέλα που πρόωρα και άκαιρα, έχει βυθιστεί στην άρνηση και την κατάθλιψη.
Αυτό που ξεχώρισα διαβάζοντας το βιβλίο είναι ότι όλα τα πρόσωπα του βιβλίου, πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές και κομπάρσοι, είναι χαρακτήρες αληθινοί, πραγματικοί άνθρωποι που ζουν δίπλα μας και τους αναγνωρίζουμε. Δεν γνωρίζω πόσοι από αυτούς είναι πραγματικά πρόσωπα και πόσοι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά η συγγραφέας έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο να τους ζωντανέψει όλους μέσα στις σελίδες του κειμένου. Και πολλούς από αυτούς δεν τους ξεχνάς κλείνοντας το βιβλίο. Αλλά πέρα από τους βασικούς και δευτερεύοντες ήρωες, νομίζω βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι το ίδιο το Γαλαξίδι: ακόμα και αν δεν έχεις βρεθεί ποτέ εκεί, η πένα της συγγραφέως κατορθώνει να το αποδώσει ρεαλιστικά, τόσο που σου γίνεται γρήγορα οικείο και καθώς προχωράς στις σελίδες του βιβλίου νιώθεις σαν να διασχίζεις τους δρόμους και τις γειτονιές του. Ταυτόχρονα όμως, το Γαλαξίδι αναδύεται μέσα στην αχλή ενός τόπου μαγικού (και έχοντας πάει πιστεύω ότι είναι) όπου όλα μπορούν να συμβούν.
Το δεύτερο που θα ήθελα να σημειώσω, είναι η πίστη της συγγραφέως στη γυναικεία δύναμη, όχι ως φεμινιστικό κήρυγμα, αλλά με την έννοια ότι η γυναίκα ως πηγή της ζωής είναι πιο κοντά στη ροή της, μπορεί να πλέει μέσα της αλλά και να αλλάζει ενίοτε την κοίτη της, με τρόπους «μαγικούς» για τον αντρικό τρόπο σκέψης, εξ ου και ο χαρακτηρισμός των ηρωίδων ως νεράιδες από τον περίγυρο. Αλλά οι γυναίκες δεν είναι μάγισσες ούτε νεράιδες, απλά ακολουθούν τη φύση τους. Και οι τέσσερις τσιγαρούδισσες αποτελούν την επιτομή της γυναικείας φύσης.
Κλείνοντας, θα πω ότι το βιβλίο περικλείει ένα επίκαιρο μήνυμα για τις κρίσιμες στιγμές που ζούμε σήμερα, όπου η εθνική μας κατάθλιψη την οποία βιώνουμε αρκετά χρόνια τώρα λόγω της οικονομικής συγκυρίας, έχει μετατραπεί είτε σε οργή είτε σε φόβο. Η Στέλλα Στεργίου ρίχνει μια λοξή ματιά στα μεγάλα βάσανα και τις μικρές χαρές της καθημερινότητάς μας και με χιούμορ την αποδομεί, για να αναδείξει την ουσία της: ότι όσο μεγάλες κι αν είναι οι δυσκολίες, όσο κι αν απελπιζόμαστε ή αγανακτούμε με το άδικο, μόνο μπροστά μπορούμε να προχωρήσουμε, κι όπου δεν υπάρχει δρόμος να τον ανοίξουμε εμείς. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές, παρά μόνο μία βεβαιότητα: «γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα» για να θυμηθούμε τον εθνικό μας ποιητή. Και αφού είμαστε εξ ορισμού με το μέρος της ζωής, χρησιμοποιούμε όλα τα όπλα μας στη μάχη που βρίσκεται στον πυρήνα της: το μυαλό μας για να σκεφτούμε, τα χέρια μας για να δουλέψουμε και το χαμόγελό μας για να ξορκίσουμε τη σκοτεινιά.
