Ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης επί δεκαετίες, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και για τον δυτικό κόσμο, µε αποτέλεσμα οι περισσότεροι ιστορικοί να αντιμετωπίζουν τους αξιωματούχους του ως πειθήνια όργανα µε διακοσμητικό ρόλο. Όμως στην πραγματικότητα αυτοί οι αξιωματούχοι μοιράστηκαν σε έναν βαθμό την εξουσία και λειτούργησαν ως µία συλλογική ομάδα διακυβέρνησης.
Ο Στάλιν δεν μονοπώλησε μόνο σε μεγάλο βαθμό τη δημόσια προσοχή αλλά και την προσοχή των μελετητών, αφού οι μεγάλοι δικτάτορες πάντα ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία. Στην περίπτωση της ομάδας του Στάλιν υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Μέσα στην ομάδα αλλά και εκτός αυτής, υπήρχε η σύμβαση να τονίζεται η συνεισφορά του Στάλιν και κανενός άλλου.
Η ομάδα αποτελείτο από δέκα έως δώδεκα άτομα, δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1920, συγκρούστηκε με ομάδες της αντιπολίτευσης με επικεφαλής τον Λεβ Τρότσκι και τον Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, μετά τον θάνατο του Λένιν και διατηρήθηκε για μια τριακονταετία, έως το 1957, οπότε και διαλύθηκε όταν ένα μέλος της, ο Νικίτα Χρουστσόφ, έγινε αρχηγός και απομάκρυνε τους υπόλοιπους.
Τη δεκαετία του 1930 ο σοβιετικός Τύπος έγραφε συχνά με θαυμασμό όχι μόνο για τον ηγέτη, αλλά για τους ηγέτες, πράγμα που σήμαινε την ομάδα. Κάτι που άλλαξε μετά τον πόλεμο, όταν το δημόσιο προφίλ της ομάδας περιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό στο να στέκεται δίπλα στον Στάλιν στην εξέδρα των επισήμων της Κόκκινης Πλατείας κατά τη διάρκεια των παρελάσεων της Πρωτομαγιάς και των άλλων εορτασμών. Επιπλέον οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας σταδιακά επιδεινώθηκαν σημαντικά. Οι συναδελφικές φιλίες που υπήρχαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 είχαν εξαφανιστεί σε μεγάλο βαθμό στις αρχές της δεκαετίας του 1950 κατά κύριο λόγο επειδή ο Στάλιν ενθάρρυνε την αμοιβαία καχυποψία και έχθρα, ενώ οι προσπάθειες να δημιουργηθούν και πάλι πιο στενές προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις μετά τον θάνατο του Στάλιν δεν είχαν μεγάλη διάρκεια και ήταν ανεπιτυχείς.
H γνωστή ιστορικός Σίλα Φιτζπάτρικ, ειδικευμένη στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, έπειτα από εκτεταμένη, πρωτότυπη έρευνα, παρουσιάζει πρώτη φορά σε βάθος τον στενό κύκλο των συμβούλων του. Περιγράφει πώς αυτοί οι σύντροφοι συνεργάζονταν στενά µε τον ηγέτη τους, τον οποίο φοβούνταν αλλά και θαύμαζαν: από τον Μπέρια, που η υπόλοιπη ομάδα φρόντισε να εκτελεστεί αμέσως μετά τον θάνατο του Στάλιν· τον Μόλοτοφ, που παρέμεινε µέλος της ομάδας ακόμα και όταν συνέλαβαν και εξόρισαν τη σύζυγό του· τον Ορτζονικίτζε, υπεύθυνο της βιομηχανίας· τον Αντρέγεφ, που πήγαινε στις εκκαθαρίσεις ακούγοντας Μπετόβεν σε ένα φορητό γραμμόφωνο, έως τον Χρουστσόφ.
Το βιβλίο προσφέρει µια ολότελα νέα εικόνα του Στάλιν μέσα στον περίγυρό του – µια εικόνα που αλλάζει την αντίληψή µας για τη διακυβέρνηση του σοβιετικού καθεστώτος. Δεν τεκμηριώνει µόνο τη θέση της συγγραφέα, αλλά προσφέρει επίσης µια θαυμαστή, τρομακτική, και μερικές φορές ακόμα και διασκεδαστική ματιά στο πώς ήταν πραγματικά οι κορυφαίοι σταλινιστές.