Υψισύχνου στοχασμού ποίησις, σπάνια τα τελευταία χρόνια στη νεοελληνική περιρρέουσα πνευματική ατμόσφαιρα, όπου τα διαφημιστικά σλόγκαν έχουν αντικαταστήσει τα γνωμικά και οι αυτό-προβολές παντός είδους έχουν υποσκελίσει την υγιή Σκέψη και Εποπτεία της τρέχουσας πραγματικότητας. Για επικαιρότητα, δεν συζητάμε, αφού κάθε τέτοια απόπειρα δυναμιτίζεται από τηλεοπτικές σαπουνόπερες, δακρύβρεχτες σειρές και «ριάλιτι σόου» απείρου κακογουστιάς και μηδενικής εμπνεύσεως, που ξέρουν όμως να παίζουν με τα κατώτερα ένστικτα του ανθρωπίνου είδους και να ποντάρουν (με ασφάλεια) στις ανασφάλειες και στις αδυναμίες του, επενδύοντας με μεγάλη σιγουριά ασύλληπτα ποσά σε καταναλωτικές φυγές και τεχνολογίες ουτοπικών αποδράσεων. Ναι, κυρίες και κύριοι, αγαπητοί μου αναγνώστες και αναγνώστριες, η οικονομική Κρίση αποκάλυψε την πνευματική και ψυχική ένδεια του τεχνολογικού Δυτικού λεγομένου πολιτισμού μας, που έπαψε να είναι πλέον τέκνο του ελληνορωμαϊκού παρελθόντος του κι έκοψε τις ρίζες που το συνέδεαν –μέσω του χριστιανισμού– με τον Αρχαίο Κόσμο.
Η Ποίηση, από έμπνευση και «θεραπεία» της Μούσης Ερατούς, έγινε λογοκλοπή και υποτιμημένη χαρτοκοπτική – στιχο-κολλητική, χάνοντας ακόμα και τη φιλική ζεστασιά της παρέας (ή του ερωτικού συντρόφου) που ήταν οι φυσικοί αποδέκτες των παλαιών ποιητών. Τώρα παρατηρούμε έναν εσμό «ματαιοκαμάτων» [δική μου η λέξις] να αλληλοθαυμάζονται και αλληλοβραβεύονται μέχρις ότου ο εγγενής και παθολογικός, παιδιάστικα ανώριμος ναρκισσισμός τους οδηγήσει στην αναπόφευκτη ρήξη. Λυκοφιλίες! Ουδεμία σχέσιν έχουσαι με την αληθή Ποίησιν.
Έτσι λοιπόν εξεπλάγην ευχαρίστως όταν πήρα στα χέρια μου ένα καθαρό δείγμα «στοχαστικής ποιήσεως» που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την Οίηση και την Αντιποίηση Αρχής. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η περίφημη «ποιητική άδεια» δείχνει κάποιο εγνωσμένο κύρος και μια αναγνωρισμένη εξουσία. Η αναζήτηση της Αλήθειας είναι ιερή υπόθεση και ο ποιητής πρωτοπόρος ιχνηλάτης και ιχνευτής εξ ονόματος και για λογαριασμό ολόκληρου του ανθρωπίνου είδους. Και για να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους (όσο κι αν ακούγονται αυτά παλιομοδίτικα) αν τα ισοπεδώσουμε όλα, αν αποδομήσουμε τα πνευματικά και καλλιτεχνικά θαύματα του παρελθόντος, μας απομένει μόνον η επιστροφή στον άνθρωπο των σπηλαίων, όπου και οι πρωτόγονες τοιχογραφίες ακόμα θα είναι πρόσκληση για την ακαλαίσθητη τεχνολογική αμορφωσιά της εξειδικευμένης σε στοχευμένη γνώση εποχής μας. Δεν μπορώ να σιγήσω και καλώ όλους τους ειλικρινείς και αγαθών προθέσεων πνευματικούς ανθρώπους να επανέλθουν στο εγχείρημα επανανοηματοδοτήσεως των προσπαθειών μας για έναν πολιτισμό ανθρωποκεντρικό κι ανθρωπομετρικό, με ιδιαίτερη έγνοια για τη Γλώσσα, ως εργαλείο και προϋπόθεσιν Ελευθερίας…
Ο Πότης Κατράκης είναι ποιητής στοχαστής, μεγάλου φιλοσοφικού βεληνεκούς (όπως φαίνεται στο ποίημά του «Πολιτισμικότητα», που κινείται πάνω από στερεότυπα, δεισιδαιμονίες και ομαδικές-συλλογικές ψυχώσεις). Βαθιά νοήματα, πρωτότυπο πέταγμα σκέψης, τολμηρότητα στη διατύπωση, καθαρότητα στην πρόθεση και στο αποτέλεσμα. Οι σκοτεινιές στην έκφραση αφορούν και πρέπει να αφορούν μόνον εκείνους που έχουν κάτι να κρύψουν, ή ντρέπονται για το είναι τους. Όλοι οι άλλοι μιλάνε καθαρά και ξάστερα, του τύπου «σοφόν το σαφές», όπως σοφή είναι η σαφήνεια με την οποία ομιλεί εμβριθώς ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, άξιος λογοτέχνης Πότης Κατράκης. Απολαύστε τον προκειμένου να αποκτήσετε ιδίαν άποψιν επί της ποιητικής του. Για το πολιτικό σατιρικό θεατρικό του έργο θα επανέλθω σε άλλο σημείωμα.
ΑΝ ΔΕ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
Την έννοια της ελευθερίας
δεν μπορείς να την προσδιορίσεις
αλλά και να τη νιώσεις
εάν δε νιώσεις την έννοια της σκλαβιάς
ή της δικτατορίας
σε όλη τους τη διάσταση.
Η ΚΟΡΥΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ποίημα που δε φτάνει
ή δεν αγγίζει τη φιλοσοφία
δεν μπορεί να καταταγεί στην κορυφή
για άλλους λόγους.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ
Πολιτισμικότητα σημαίνει αθρησκεία
και αθρησκεία φιλοσοφία.
Με δεδομένο ότι η φιλοσοφία
μπορεί να καλύψει και να εφησυχάσει υπαρξιακά
ένα ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων
έπεται ότι η πολιτισμικότητα
αφήνει τον άνθρωπο στη συντριπτική του
πλειοψηφία ακάλυπτο
ως προς το υπαρξιακό του πρόβλημα
και τον οδηγεί στην τρέλα ή στην αυτοκτονία
ή έστω στη μαγεία και τη δεισιδαιμονία
με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ύπαρξη
και την ευημερία ενός κράτους και ενός λαού.
Όσοι πιστεύουν ότι μέσω της πολιτισμικότητας
μπορούν να κάνουν μια κοινωνία ανθρώπων
σε κοινωνία φιλοσόφων είναι αν μη τι άλλο
επικίνδυνοι για το κράτος και το λαό τους.
ΕΔΩ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ
Και εγώ έχω ένα μυαλό
και ο σπουργίτης άλλο ένα
και ο Θεός άλλο ένα.
Όμως η διαφορά του ενός μυαλού
από το άλλο χαώδης και απροσδιόριστη.
Απλώς διαπιστώνω
ότι βρισκόμαστε σε έναν κόσμο
που όσο τον ερευνάς
τόσο πιο άγνωστος φαίνεται
και τόσο μπερδεύεσαι μαζί του.
Να πω μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι;
Και αυτό δεν μπορώ να το πω.
Απλώς λέω ότι εδώ που βρεθήκαμε
άγνωστο πώς και γιατί και χωρίς να ρωτηθούμε
εδώ θα χορέψουμε και θα πούμε το τραγούδι μας.
Και πρώτος απ’ όλους ο σπουργίτης
που κελαηδάει στα κεραμίδια.
