Χαρακτήρες που αναζητούν το θάνατο του συγγραφέα

Η Νίκη Αναστασέα είναι γεννημένη το 1947 και έχει σπουδάσει δημοσιογραφία. Αφού εργάστηκε ως βιβλιοπώλης, βιβλιοπαρουσιάστρια και διορθώτρια, δημοσίευσε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Αυτή η αργή μέρα προχωρούσε», το 1997 και κέρδισε το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου του περιοδικού «Διαβάζω». «Οι μικρές απολαύσεις του κυρίου Ευαγγελινού» είναι το τρίτο της μυθιστόρημα.

Σε μια μικρή παραλιακή πόλη βρίσκεται δολοφονημένος ένας ήσυχος ανθρωπάκος, ο Φώτης, που μόνη του κακή συνήθεια ήταν το ποτό. Ύποπτοι για αυτή τη δολοφονία θεωρούνται όλοι αυτοί που σύχναζαν στην κοντινή ταβέρνα: η ιδιοκτήτρια της ταβέρνας Λέλα και ο ψευτόμαγκας σύζυγός της Θύμιος, ο παθιασμένος χαρτοπαίκτης Φίλιππος και η αθώα αλλά λίγο φαντασμένη σύζυγός του Λουκία, ο  τσιμπημένος με τη Λέλα Αντώνης και ο ήσυχος και μοναχικός τυπογράφος κύριος Ευαγγελινός. Όλοι θα μπορούσαν να τον σκοτώσουν, αλλά η αστυνομία αδυνατεί να βρει το δολοφόνο. Κοντά σε αυτά τα πρόσωπα κινείται ένας ιδιόρρυθμος συγγραφέας που αφήνει ατελείωτα τα μυθιστορήματά του και που στο τελευταίο του ασχολείται λεπτομερώς με τη ζωή των παραπάνω χαρακτήρων. Όταν ο συγγραφέας βρίσκεται κι αυτός δολοφονημένος, όλα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο και ο μόνος που καταλαβαίνει τι συμβαίνει είναι αυτός που θα αναλάβει την ευθύνη για ένα φόνο που δεν έχει κάνει: ο τυπογράφος κύριος Ευαγγελινός.

Με συνεχόμενες εναλλαγές ανάμεσα σε πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη αφήγηση και με χαρακτήρες που αποκαλύπτουν σιγά σιγά τα μυστικά τους, η Αναστασέα χτίζει ένα μυθιστόρημα που θα μπορούσε να είναι αστυνομικό. Το αστυνομικό στοιχείο υπάρχει, αλλά δεν είναι το κυρίαρχο. Η συγγραφέας συνδιαλέγεται με τον Πιραντέλλο και τα «Έξι Πρόσωπα Αναζητούν Συγγραφέα», μόνο που στο δικό της μυθιστορηματικό χωροχρόνο οι χαρακτήρες προσπαθούν ή απλά εύχονται να εξαφανίσουν το συγγραφέα που τους έδωσε μεν ζωή, αλλά την κατέστρεψε για να μπορέσει να γράψει το βιβλίο του. Ο μόνος που αισθάνεται ότι του χρωστάει τη ζωή του είναι ο κύριος Ευαγγελινός. Συνειδητοποιεί το μεγαλείο τού να υπάρχεις, το να είσαι έστω και μυθιστορηματικά ζωντανός, το να αισθάνεσαι. Αναλαμβάνει την ευθύνη για το φόνο του συγγραφέα, για να προστατέψει την κοπέλα- ηρωίδα από προηγούμενο μυθιστόρημα του συγγραφέα που τον συγκίνησε με τα βάσανά της.

Με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, με γρήγορη εξέλιξη και με συνεχόμενες ανατροπές, η Αναστασέα φτιάχνει ένα επιφανειακά αστυνομικό μυθιστόρημα που εξετάζει κατά βάθος τη σχέση που ενώνει το συγγραφέα με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που έχει δημιουργήσει.