«Ο ένας παππούς μου, ο Παναγιώτης, πολέμησε τους Γερμανούς μέσα από το ΕΑΜ, ο άλλος, ο Θοδωρής, έχασε τη ζωή του από τους ανθρώπους της ίδιας οργάνωσης»
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στον Έβρο, αλλά κατοικεί στην Αθήνα. Τελείωσε το Παιδαγωγικό και έκτοτε υπηρέτησε με ζήλο τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες. Συμπλήρωνε με σατιρικά σχόλια τα κενά της ύλης που ανέκυπταν καθημερινώς. Από το 2002 διέκοψε την καριέρα του στον Τύπο. Έχει μέχρι στιγμής γράψει έξι μυθιστορήματα, δύο από αυτά βραβευμένα κι ένα σε διαδικασία μετάφρασης στα τουρκικά, καθώς και δύο παιδικά βιβλία. Ανάμεσα στα έργα του συναντάμε τα: «Οι Εφτά Ουρανοί της Ευτυχίας», «Μάγισσες Φέρτε Βότανα». Το μυθιστόρημά του «Το Αστρολούλουδο του Βοσπόρου» έχει τιμηθεί με το βραβείο καλύτερου έργου μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας Επίσης ασχολείται με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων.
Στο βιβλίο του «Οι κόρες της λησμονιάς», πρωταγωνιστούν τρεις οικογένειες με κυρίαρχα πρόσωπα τρεις γυναίκες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ιδεολογίες: η Αγγέλα, από το Μυριόφυλλο της Ηπείρου, στα σύνορα με την Αλβανία, η Μέλπω από τη Θεσσαλονίκη και η Αριάδνη από την Αθήνα. Και οι τρεις ζουν την περίοδο του εμφύλιου πολέμου και βιώνουν τις συνέπειες του αδελφοκτόνου αυτού σπαραγμού. Τα βάσανα, η αγωνία, ο πόνος, η λύπη, και το τραγικότερο, ο χαμός των παιδιών τους, είναι τα κοινά στοιχεία τους, τα οποία θα τις μετατρέψουν σε τραγικές ηρωίδες. Μπορεί να ανήκουν σε διαφορετικούς χώρους και ιδεολογίες, ο πόλεμος όμως και τα αποτελέσματά του, όπως ο θάνατος, είναι κοινά για όλους και για τις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις. Οι εικόνες που περιγράφονται είναι ανατριχιαστικές, το μίσος απύθμενο κα η προδοσία απίστευτη.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη και τελειώνει με το κεφάλαιο που φέρει τον τίτλο «Μ΄ένα βαθύ αναστεναγμό», όπου η Αγγέλα, η Μέλπω και η Αριάδνη πονούν βαθιά περιμένοντας τους χαμένους άντρες και τα εξαφανισμένα παιδιά τους. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, «στα χρόνια του εμφυλίου, του πιο αιματηρού και καταστροφικού πολέμου που γνώρισε η πατρίδα μας, δεν υπήρξε ούτε μια οικογένεια που να μη γονάτισε από το δράμα που παιζόταν».
Ο συγγραφέας συνδυάζει τη μυθοπλασία με την ιστορία, χωρίς να προδίδεται η ιστορική αλήθεια. Η βιβλιογραφία που παραθέτει στο τέλος του βιβλίου του τεκμηριώνει τις πληροφορίες του και τις πηγές του. Το μυθιστόρημα είναι ογκώδες αλλά ενδιαφέρον. Η ιστορική καταγραφή των γεγονότων είναι ο στόχος του συγγραφέα, που μας υπενθυμίζει πόσο τυχερή είναι η σύγχρονη γενιά που δεν έζησε τα αιματηρά αυτά χρόνια.