«Αν τον άνθρωπο τον φτιάχνει η λογική, το αίσθημα είναι εκείνο που τον οδηγεί.»

Ζαν-Ζακ Ρουσώ

Οι συλλογές διηγημάτων πάντοτε κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Ιστορίες διαφορετικών χαρακτήρων, ποικίλες καταστάσεις και ένα κοινό στοιχείο, που αποτελεί το συνδετικό ιστό μεταξύ τους.

Η συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Νικολόπουλου αποτελείται από 17 διηγήματα, στα οποία κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ο άνθρωπος, ως μονάδα και ως μέρος του συνόλου. Στις ιστορίες της συλλογής υπάρχουν χαρακτήρες που ερωτεύονται, παλεύουν με τη ζωή, αγγίζουν τα όρια της τρέλας, βιώνουν τη μοναξιά και γνωρίζονται με τον θάνατο.

Πρόσωπα που δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο των γεγονότων, παρά στέκονται στο περιθώριο μιας κοινωνίας, που δεν έχει τίποτα να τους δώσει, μόνο τους ρουφάει την ψυχή σταδιακά και μεθοδευμένα Καταστάσεις που οι περισσότεροι έχουμε αφουγκραστεί τις στιγμές εκείνες της πνευματικής διαύγειας και συνεύρεσης με τον εσωτερικό μας κόσμο.

Υπαρξιακά ζητήματα, μοναξιά, θάνατος, έρωτας, ελπίδες και όνειρα, είναι μερικά από τα σημεία όπου επικεντρώνεται στη συλλογή του ο Γιάννης Νικολόπουλος. Η δύναμη της σιωπής, η προσμονή της ελπίδας, η αναζήτηση του φωτός, το κρύψιμο στο σκοτάδι, είναι μια διαδικασία αμφιταλάντευσης που αφορά τον περισσότερο, αν όχι ολόκληρο, τον κόσμο. Και από αυτήν την άποψη στο βιβλίο «Οι φωνές των βράχων» θα βρει ο καθένας τη δική του αντιστοιχία, τον δικό του εσωτερικό αναβρασμό.

Τα διηγήματα είναι γραμμένα σε πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη αφήγηση. Η ροή είναι γρήγορη και η γλώσσα καθημερινή και οικεία. Οι χαρακτήρες διέπονται από κοινά στοιχεία μεταξύ τους, ενώ οι διάλογοι είναι άμεσοι και ουσιώδεις. Το ύφος του συγγραφέα είναι λιτό και στακάτο, προσδίδοντας στο κείμενο την αίσθηση της αμεσότητας. Επίσης θετικό στοιχείο είναι ότι οι προσωποκεντρικές διαστάσεις και όχι ένα πλουραλιστικό φόντο, αποτελούν σημείο έλξης για τις συλλογές διηγημάτων, όπως συμβαίνει και στην παρούσα. Το μόνο που θα μπορούσα να σημειώσω ως παρατήρηση είναι ότι ορισμένα διηγήματα θα προτιμούσα να είναι λίγο μεγαλύτερα, διότι αφήνουν μια γεύση ανεκπλήρωτου.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που στοιχειοθετεί επιτυχημένα την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στο χάος του συνόλου, αλλά και την αναζήτησή του για τη χαραμάδα εκείνη που θα γεμίσει με φως την καθημερινότητά του, ακόμα και αν αυτό το φως διαρκέσει για μια στιγμή.