«Η ουτοπία της αθωότητας», αυτός θα μπορούσε να είναι ο υπο-υπότιτλος αυτού του ιδιοφυούς μυθιστορήματος, όπου η έμπειρη πλέον πεζογράφος, δραματοθεραπεύτρια και μεταφράστρια παραμυθιών από τα γερμανικά, Μαρία Σούμπερτ, δημιουργεί τη δική της παρα-μυθική νήσο, κάπου στο Ιόνιον Πέλαγος, όπου βάζει αντιπροσωπευτικά είδη και κατηγορίες ανθρώπων να φάνε τα συκώτια τους, με το πρόσχημα ενός πεντάμηνου θαλάσσιου αποκλεισμού από τον υπόλοιπο κόσμο. Πρέπει να ξέρεις πολύ καλά την ανθρώπινη φύση και ταυτόχρονα να είσαι τόσο ιδεαλιστής ώστε να συνεχίσεις να πιστεύεις ότι κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, αφού κουβαλούν τον θείο σπινθήρα εντός τους. Αυτή η ουμανιστική θεώρηση πρυτανεύει στο αφηγηματικόν ήθος της ομιλούσας φωνής και καθορίζει τόσο την πλοκή όσο και τη θετική έκβαση της ιστορίας. Όμως η φράση «αυτά συμβαίνουν μόνο στα μυθιστορήματα» δεν βρίσκει την εφαρμογή της στο εν λόγω πόνημα. Γιατί εδώ κυριαρχεί η βαθιά κοινωνιολογική ματιά, η ερευνητική ικανότητα της συγγραφέως, η ψυχογραφική της τόλμη, η αντικειμενική αγριότητα των μικρών απομονωμένων κοινωνιών. Ο άνθρωπος γίνεται θηρίο, όταν τα βασικά ένστικτα, της επιβίωσης, της διαιώνισης του είδους και του θανάτου, συγκρούονται, συμπλέκονται, διαπλέκονται και συνθέτουν το κωμικοτραγικό αμάλγαμα της πραγματικότητας, έτσι όπως τη βιώνουμε όλοι εκόντες-άκοντες. Ακόμα κι αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα φωτεινά κι από αισιόδοξη πλευρά, ακόμα και τότε η σκληρή αλήθεια μάς προσγειώνει αποστομώνοντάς μας. Η κατάντια της χώρας μας σε καιρό Κρίσεως, η όξυνσις των παθών, η ανάδυσις της χειρότερης πλευράς του ατομικού και του συλλογικού ασυνειδήτου-υποσυνειδήτου, είν’ όλα αυτά σημάδια μιας επιβεβλημένης αλλαγής στην εξελικτική κλίμακα του λαού και του πολίτη, του «εμείς» και κάθε ενός «εγώ», συνηγορούν επί του λόγου του αληθούς αυτής της διαπιστώσεως. Όλες οι ασθένειες εκδηλώνονται με έντονα σωματικά συμπτώματα πριν καταλαγιάσουν κι αυτό-ιαθούν. Ούτε λόγος να γίνεται για εξωτερικές επεμβάσεις και τοξικά χημικά ή συνθετικά κατασκευάσματα. Οι πρωταγωνιστές της μικροκοινωνίας, που έρχονται αντιμέτωποι με την αγριότητα των ορμεφύτων τους και τους πρωταρχικούς φόβους-ανασφάλειές τους, αναγκάζονται να φερθούν αλληλέγγυα, να επικοινωνήσουν με τους άλλους σε δίκαια ανθρώπινη βάση, αλλιώς θα περιθωριοποιηθούν ή θα πεθάνουν. Βεβαίως, πριν αυτοκαταστραφούν, οι πλέον ανόητοι από αυτούς, βλάπτουν τους άλλους και τον περίγυρό τους, καταστρατηγούν την παγκόσμια τάξη και τους άγραφους νόμους του σύμπαντος, υβρίζουν και απολαμβάνουν τα επίχειρα των δράσεων, των αντιδράσεων και των επιλογών τους: νόμος του αίτιου και του αιτιατού ή της αιτίας και του αποτελέσματος (κοινώς κάρμα). Μελέτησα με πολλή προσοχή αυτό το ερεβώδες μυθιστόρημα της Μαρίας Σούμπερτ και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είναι δεξιοτέχνις της γραφής και βαθιά γνώστις της ανθρώπινης κατάστασης. Όταν θα εκφράσει περισσότερον αντικειμενικά το χάος γύρω μας, όταν δεν θα χρειάζεται πλέον ωραιοποιητικά φίλτρα και ιδεολογικές επιστρώσεις, τότε θα αναδεχθεί η οξύτητα της πένας της σε όλο της το μεγαλείο. Τότε, η αυτοδικία, η αναίτια αγριότητα, η εξουσιομανία ως υποκατάστατο αληθούς ευτυχίας και το καταδυναστευτικό σεξ ως υποκατάστατον αληθούς αγάπης, θα λάμψουν με την παράλογη ανοικειότητα που τους αναλογεί στο μυαλό κάθε νοήμονα κι εχέφρονα αναγνώστη. Αυτό είναι το έβδομο βιβλίο της Μαρίας Σούμπερτ. Να τα χιλιάσει και να φωτίσει την ανθρώπινη τραγικότητα με τον δικό της φιλάνθρωπο και δίκαιο τρόπο.