Η αισιοδοξία του δικαίου (ή μήπως το αντίστροφο;)

Αναμφισβήτητα διανύουμε την περίοδο όπου το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει την τιμητική του. Αναρίθμητα βιβλία με αστυνομικούς που ψάχνουν τους δολοφόνους, ψυχολογικά προφίλ κακοποιών βγαλμένα από τα πιο σκληρά θρίλερ, ήρωες που αγωνίζονται να διατηρήσουν το δίκαιο και μια σχετική ισορροπία πρωτίστως στη ζωή τους και δευτερευόντως στην κοινωνία.

Στην τελευταία κατηγορία εντάσσεται ο ήρωας του Βαγγέλη Μπέκα, ένας δημοσιογράφος που ζει με τον πατέρα, την αδερφή και την κόρη του. Η γυναίκα του τον έχει αφήσει προ καιρού. Τα αντιρατσιστικά κείμενά του τον έχουν φέρει αντιμέτωπο με συνεχείς απειλές για τη ζωή του. Μόνη του βοήθεια ένας αστυνόμος, θρύλος στη Διεύθυνση Ανθρωποκτονιών. Παράλληλα, ένας διεφθαρμένος πρώην υπουργός δολοφονείται. Έτσι οι δύο άντρες θα κάνουν μια συμφωνία: ο δημοσιογράφος θα ενημερώνει τον αστυνόμο για ό,τι σχετικό με τη δολοφονία του πρώην υπουργού και ο αστυνόμος θα προστατέψει το δημοσιογράφο από τις απειλές των νεοναζιστών.

Σε μια πόλη που η κρίση έχει αλλάξει τη μορφή της, στην Αθήνα που παλεύει να βρει τις ισορροπίες της. Σ’ ένα τέτοιο σκηνικό η ομάδα των αισιόδοξων, στην οποία θα προστεθούν αργότερα και δύο ακόμα μέλη, θα αναζητήσει την ταυτότητα του δολοφόνου, αλλά και θα αντισταθεί στις ρατσιστικές επιθέσεις.

Η αστυνομική εκδοτική παραγωγή Ελλήνων συγγραφέων άπτεται περισσότερο του νουάρ αστυνομικού παρά του καθαρόαιμου αστυνομικού. Η πολιτική και κοινωνική υπόσταση απεικονίζοντας εικόνες από μια πραγματική κοινωνική εικόνα, εξισορροπημένη με την αστυνομική πλοκή, αλλά και η ψυχολογική διείσδυση σε συνάρτηση με την ιδιοσυγκρασιακή υφή της μονάδας και του συνόλου κατ’ επέκταση, είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν την ελληνική αστυνομική νουάρ λογοτεχνία. Και είναι γεγονός ότι δύσκολα θα βρούμε βιβλία Ελλήνων συγγραφέων που θα είναι αμιγώς αστυνομικά, που εστιάζουν σχεδόν απόλυτα και αποκλειστικά στην υπόθεση και όχι στα υπόλοιπα.

Για να επιστρέψουμε όμως στο βιβλίο «Οι αισιόδοξοι» του Βαγγέλη Μπέκα, εκείνο που με κέρδισε εν πρώτοις ήταν η ροή του κειμένου, γρήγορη, μεστή, με απολαυστικά καθημερινή γλώσσα. Έπειτα, η δόμηση των χαρακτήρων γίνεται προσεκτικά, ώστε ο συγγραφέας επιτυγχάνει να τους παρουσιάσει ρεαλιστικούς και καθημερινούς ανθρώπους, οικείους, πρόσωπα της διπλανής πόρτας. Η πλοκή εξελίσσεται σε ισορροπημένο ρυθμό ανάμεσα στην εμβάθυνση στα προφίλ των χαρακτήρων και την εξέλιξη της ιστορίας.

Το βιβλίο του Βαγγέλη Μπέκα μού άρεσε και για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε πολύ. Γιατί, εκτός του ότι περιγράφει μια Αθήνα που τη ζούμε καθημερινά, ότι καταδεικνύει προβλήματα και αδιέξοδα που βιώνουμε συνεχώς, αφηγείται εξαιρετικά μια ιστορία, αλλά κυρίως παρουσιάζει και μια οπτική για την αισθητική παιδεία και την αισιοδοξία ως μέσο για την καλυτέρευση της καθημερινότητας. Ή τουλάχιστον για το να είμαστε αισιόδοξοι ότι μπορούμε να το πετύχουμε.