Deja vu

Η μετενσάρκωση και οι ατελείωτες και συχνά περίπλοκες φιλοσοφίες ή απλές θεωρίες, που έχουν ως αντικείμενό τους την πιθανότητα να έχουμε ζήσει όχι μία, αλλά πολλές ζωές σε διαφορετικές εποχές και σε διαφορετικά σώματα, είναι ένα θέμα που πάντα κινεί το ενδιαφέρον ακόμα και στους ακραιφνείς υλιστές – δεν αρκεί παρά να θέσετε το θέμα προς συζήτηση σε μια παρέα και θα το διαπιστώσετε.

Πάνω σε αυτό το μοτίβο, της ύπαρξης προηγούμενων ζωών από τις οποίες είναι δυνατόν να θυμόμαστε πρόσωπα που υπήρξαν σημαντικά για μας τότε και είναι πιθανόν να τα ξανασυναντάμε στις επόμενες ενσαρκώσεις μας, χτίζει το μυθιστόρημά της η Αμερικανίδα συγγραφέας Kirsten Miller. Μπορεί πράγματι οι ψυχές να είναι αιώνιες και να επανέρχονται ξανά και ξανά, αναζητώντας εκείνους που αγάπησαν αιώνες πριν; Σ’ αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσει να βρει απάντηση η νεαρή ηρωίδα της, που ζώντας καταπιεσμένη από την τυρρανική γιαγιά της σε μια μικρή πόλη του Νότου, βιώνει επίμονα οράματα μιας προηγούμενης ζωής και ενός έρωτα. Το χειρότερο όμως είναι, ο φόβος που εμπνέει η ιδιαιτερότητά της στους θρησκόληπτους κατοίκους: αντιμέτωπη με τη γιαγιά της που προσπαθεί να την κλείσει σε ψυχιατρική κλινική και τον τοπικό ιερέα που την κατηγορεί ως όργανο του διαβόλου, η Χέιβεν θα το σκάσει στη Νέα Υόρκη και θα αναζητήσει τη βοήθεια της ”Εταιρείας του Ουροβόρου Όφεος” που ειδικεύεται σε περιπτώσεις σαν τη δική της. Κι αυτή είναι μόνο η αρχή μιας περιπέτειας όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, τα όρια μεταξύ φίλων και εχθρών είναι δυσδιάκριτα και ο έρωτας που νομίζει ότι ξαναβρήκε, ίσως να υπήρξε και ο δολοφόνος της.

Έξυπνο, καλογραμμένο και σύγχρονο στο ύφος και τη γραφή του, το βιβλίο διαβάζεται με μια ανάσα και κατορθώνει παρά το γλιστερό έδαφος της μεταφυσικής, να ισορροπήσει σωστά, χωρίς να ξεφεύγει ούτε προς την ευκολία ή την επιπολαιότητα ούτε προς το πομπώδες και το σοβαροφανές. Λέει μια ενδιαφέρουσα και περιπετειώδης ιστορία και τη λέει καλά – κι αυτό όσοι γράφουν ή διαβάζουν συστηματικά ξέρουν ότι αυτό δεν είναι απλό. Παράλληλα, ακολουθώντας τη ”σχολή” που έχει δημιουργηθεί στις ΗΠΑ στα εφηβικά βιβλία του Φανταστικού, βάζει σωστά τα θέματα του ρατσισμού προς τους διαφορετικούς – όχι μόνο όσους βλέπουν οράματα από προηγούμενες ζωές αλλά και εκείνους που έχουν άλλη θρησκεία ή είναι ομοφυλόφιλοι, και καταδεικνύει χωρίς να γίνεται μελό, πώς ο φόβος για τη διαφορετικότητα μπορεί να γίνει μίσος.

Για να το ελαφρύνουμε όμως κάπως, είναι ένα βιβλίο με το οποίο θα περάσετε καλά – λάτρεψα και το υπέροχο, αφαιρετικό του εξώφυλλο με το κοραλί χρώμα, ανεξάρτητα με το αν πιστεύετε ή όχι στη μετενσάρκωση: είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης πέρα από τους περιορισμούς του χρόνου. Γιατί είναι αλήθεια ότι κάποιες αγάπες αρνούνται να πεθάνουν…