Ο Joachim Fest (1926-2006) υπήρξε δημοσιογράφος και ιστορικός, συγγραφέας μιας από τις πιο σημαντικές βιογραφίες του Χίτλερ, «Η πτώση: Ο Χίτλερ και το τέλος του Γ’ Ράιχ». Από το 1973 έως το 1993 ήταν διευθυντής της εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung. Είχε δημοσιεύσει πλήθος άρθρα.

Το βιβλίο «Όχι εγώ, Ο Ναζισμός μέσα από τα μάτια ενός παιδιού» αποτελεί μια μαρτυρία του δημοσιογράφου και ιστορικού για τα παιδικά του χρόνια στη ναζιστική Γερμανία, σε μια οικογένεια που αρνήθηκε τον ναζισμό. Ο συγγραφέας βιώνει την εμφάνιση και την άνοδο του ναζισμού. Στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρει: «Με τα χρόνια για τα οποία γίνεται λόγος στις επόμενες σελίδες ασχολήθηκα αναλυτικά σε πολλές ιστορικές αναφορές. Ως εκ τούτου στο παρόν βιβλίο μπόρεσα να αποφύγω σε μεγάλο βαθμό συλλογισμούς που είναι το αποτέλεσμα αφηρημένων αναζητήσεων: αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη να τους ανιχνεύσει. Σε κάθε περίπτωση δεν έγραψα την ιστορία της χιτλερικής εποχής, έγραψα απλώς για το αντικαθρέφτισμά της σε ένα οικογενειακό περιβάλλον» (σελ.13).

Περιγράφεται η αντίσταση των πιστών υπερασπιστών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, οι δύσκολες συνθήκες που δημιουργήθηκαν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Συνεχείς συγκρούσεις, φιλίες διαλύονται και ανατροπές στη ζωή τους σε όσους αντιστέκονται σθεναρά στην εξουσία του Χίτλερ. «Στις 20 Απριλίου 1933 ο πατέρας μου κλήθηκε στο δημαρχείο του Λίχτενμπεργκ, όπου πληροφορήθηκε από κάποιον Φολτς, ‘’κρατικό επίτροπο, αρμόδιο για τις υποθέσεις της περιφέρειας’’, ότι έμπαινε αμέσως σε διαθεσιμότητα. Στην ερώτησή του για ποιο πράγμα τον κατηγορούσαν, ο επίτροπος και προϊστάμενος της υπηρεσίας απάντησε με ύφος λοχία: “Αυτό θα σας ανακοινωθεί εγκαίρως!”. Μα ήταν δημόσιος υπάλληλος, αντέτεινε ο πατέρας μου, για να του απαντήσει ο Φολτς: ΄΄Αυτό να το πείτε στον Φύρερ μας. Θα εντυπωσιαστεί πολύ’’» (σελ.58). Ο πατέρας του απολύεται, η οικογένεια περιθωριοποιείται και παντού επικρατεί το ναζιστικό πνεύμα. Ο φόβος είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Η οικογένεια Fest αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στην καθημερινότητά της, από ελλείψεις σε υλικά αγαθά, περιθωριοποίηση, απομόνωση , αποβολές στο σχολείο για τα παιδιά. Ο ίδιος ο συγγραφέας αποβλήθηκε γιατί χάραξε καρικατούρες του Χίτλερ στο θρανίο του.

Στον επίλογο του βιβλίου ο συγγραφέας κάνει μια αυτοαξιολόγηση και εκτίμηση της αυτοβιογραφικής του αφήγησης: «Διότι αυτά που διαφυλάττει η μνήμη ποτέ δεν είναι αυτά που έχουν πράγματι συμβεί στο παρελθόν. Το παρελθόν είναι πάντα ένα μουσείο της φαντασίας. Να μη νομίζει κανείς ότι εκ των υστέρων καταγράφεται αυτό που έχεις ζήσει· όχι, καταγράφεις αυτό στο οποίο έχει στο μεταξύ εξελιχθεί αυτό που έχεις ζήσει – το αποτύπωμα του χρόνου, η αυξανόμενη προοπτικά μετατόπιση των γεγονότων, καθώς και η ίδια σου η θέληση να δώσεις μορφή σε ένα χάος μισοθαμμένων αναμνήσεων. Στο χαρτί αποτυπώνεις μάλλον την εξελικτική σου πορεία και όχι τα ίδια τα γεγονότα. Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα αλλά και η δικαίωση των βιβλίων που μιλάνε για αναμνήσεις» (σελ. 397).

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και με λεπτομερή περιγραφή ο Joachim Fest εξιστορεί τις αναμνήσεις του προβάλλοντας την ηθική του ακεραιότητα και την αντίστασή του απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς.