«…δεν γράφω ιστορία, αλλά πεζογραφία. Συνεπώς έχω το δικαίωμα να διαλέξω κατά το κέφι μου αυτό που ταιριάζει περισσότερο στους χαρακτήρες και τις λεπτομέρειές μου, ώστε να μπορέσω να δημιουργήσω τη γενική εντύπωση που επιθυμώ…»
Τζόζεφ Κόνραντ
Ο Νίκος Γ. Δαββέτας (Αθήνα, 1960) εμφανίστηκε στα γράμματα το 1981 από το περιοδικό Διαγώνιος της Θεσσαλονίκης. Έχει εκδώσει δέκα βιβλία (έξι ποιητικά, μία συλλογή διηγημάτων και τρία μυθιστορήματα). Η συλλογή του “Το κίτρινο σκοτάδι του Βαν Γκογκ” (Κέδρος, 1995) μεταφράστηκε στα αγγλικά και στα ισπανικά. Το 2003 κυκλοφόρησε στη Βρετανία μια επιλογή ποιημάτων του σε μετάφραση Thom Nairn. Ποιήματα και πεζά του μεταφράστηκαν στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Το 2010 τιμήθηκε για το βιβλίο του “Η Εβραία νύφη” με το Βραβείο Μυθιστορήματος του Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Παράλληλα ασχολήθηκε και με την κριτική. Οι βιβλιοκριτικές του από το περιοδικό Το Τέταρτο και τις εφημερίδες Τύπος της Κυριακής και το Βήμα συμπεριλαμβάνονται στον τόμο “Η ποίηση υπό κρίση”. Από το 1992 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Εργάζεται στην εφημερίδα Καθημερινή.
Το βράδυ της 2Ιης Ιανουαρίου του 2010, ο μικρός, του γειτονικού μπακάλικου, που πήγε τα ψώνια στον Αντωνέν Καμμιλό, ή αλλιώς Αντώνιο Καμμιλή, ήταν ο τελευταίος που τον είδε. Δύο μέρες αργότερα, οι ένοικοι του διπλανού διαμερίσματος κάλεσαν την αστυνομία. Τον βρήκε νεκρό από δύο θλαστικά τραύματα στο κεφάλι. Ο Έλληνας συγγραφέας – Αντωνέν Καμμιλό– ζούσε από χρόνια στο Παρίσι. Ωστόσο, η αστυνομία δεν βρήκε κανένα από τα σχέδια που είχε περιγράψει ο μικρός του μπακάλικου, ο οποίος τα είχε δει εκείνη τη νύχτα να είναι πεταμένα στο πάτωμα. Η αστυνομία ειδοποίησε την Ντενίς, τη βαφτισιμιά του, που ήταν και η μοναδική του κληρονόμος, για να μάθει πού βρισκόταν την ώρα του θανάτου του νονού της αλλά και ποια υποψιάζεται πως μπορεί να ήταν τα αίτια της δολοφονίας του. Το σπίτι του είχε βρεθεί ανάστατο και τα σκίτσα πουθενά. Η Ντενίς δεν είπε τίποτα για το πορτρέτο του Νίκου Μπελογιάννη, φτιαγμένο από τον Πικάσο, που της το είχε παραδώσει λίγες μέρες πριν. Τους είπε πως ο νονός της έγραφε τα απομνημονεύματά του μέσα στα οποία εξέθετε πολλούς, γνωρίζοντας πολλά για τους ανθρώπους του πνεύματος στο Παρίσι, στην Ελλάδα και αλλού. Όμως, ούτε αυτό το χειρόγραφο είχε βρεθεί. Τι είχε συμβεί; Ποιος πήρε τα σκίτσα πριν φτάσει η αστυνομία; Ποιος τον είχε δολοφονήσει και για ποια αιτία; Ήταν η αξία των σκίτσων, ήταν οι πληροφορίες της «καυστικής» αυτοβιογραφίας του ή μήπως κάτι άλλο;
Κύριος άξονας του βιβλίου είναι η Ιστορία. Πάνω σε αυτήν βασίζεται ο Νίκος Δαββέτας και στο σκίτσο του Πικάσο για τον Μπελογιάννη, όπου συνθέτει με τέχνη συγγραφική την υπόθεση του βιβλίου «Ο ζωγράφος του Μπελογιάννη». Με νήματα τη σωστή δόση ιστορίας και τη σωστή δόση μυθοπλασίας, που δεν αλλοιώνει τα ιστορικά γεγονότα, υφαίνει την πλοκή. Ονόματα, θρύλοι της ιστορίας και της τέχνης αναφέρονται για να εμπλουτίσουν την πλοκή με την αύρα τους να αποτυπώνεται στις σελίδες, αποδεικνύοντας τη ζωντάνια του μύθου τους που εμπνέει ακόμη και σήμερα. Ο συγγραφέας με λιτότητα εισάγει τους ήρωες, αφήνοντας αυτούς να ξεδιπλώσουν την πλοκή, προσθέτοντας νέες πληροφορίες και πρόσωπα συνεχώς, δημιουργώντας το οξύμωρο πολλά στοιχεία και ταυτόχρονα ανύπαρκτες απαντήσεις. Ταυτόχρονα, μετρημένος στις παρομοιώσεις και χωρίς εξάρσεις εκφραστικές, αλλάζει τη θερμοκρασία του κειμένου του οποίου μετατρέπει το ενδιαφέρον σε αγωνία, εξάπτοντας τη φαντασία του αναγνώστη και κλιμακώνοντας την ένταση για την έκβαση των γεγονότων Είναι και αυτό μια λογοτεχνική αξία. Κάθε κεφάλαιο παρουσιάζεται σαν μια νέα ενότητα/ιστορία που αποκαλύπτει το εύρος των γνώσεών του, ενώ το βλέμμα του παραμένει στο βάθος της ψυχής των ηρώων, ερμηνεύοντας τις αντιδράσεις τους. Συγχρόνως, με έννοιες και ευφυείς συλλογισμούς εμβαθύνει και ανατρέπει την υπόθεση αφήνοντας τον αναγνώστη παγιδευμένο από τη δομημένη σκέψη που με τόση αληθοφάνεια αποτυπώνει κάθε προστιθέμενο στοιχείο, με σκοπό να τον αποπροσανατολίζει από τον πραγματικό ένοχο.
Τέλος, Ιστορία και Ζωγραφική παρελαύνουν στις σελίδες του βιβλίου, διασχίζοντας από την Pont neuf την ιστορία του Παρισιού από τα χρόνια του Camille Pissaro, ενώ ταυτόχρονα ο Αντώνιος Καμμιλής γίνεται η γέφυρα της ιστορίας της Ελλάδας από τη δεκαετία του ΄50 στον Μάη του ΄68 στο Παρίσι φθάνοντας έως τα μέχρι πρότινος πολιτικά γεγονότα.
Ο Νίκος Δαββέτας, με βαθειά πολιτική συνείδηση και έρωτα στη ζωγραφική, πλάθει μύθους –δεύτερο βιβλίο του που βασίζεται σε έναν πίνακα– και με αφηγηματικό μέτρο αφήνει την Ιστορία να απλώνεται σε ένα βιβλίο νουάρ αποκαλύπτοντας τα μυστήρια και τα μυστικά της.
Ιδού η σωστή συνταγή για ένα καλογραμμένο πολιτικό/αστυνομικό βιβλίο!