Εικονογράφηση: Κατερίνα Χαδουλού

Μερικά όμορφα βιβλία τα καταλαβαίνεις ακόμη κι από μια μικρή αφιέρωση που μπορεί να έχουν στην αρχή. Αυτό συμβαίνει στο βιβλίο της Εύης Γεροκώστα: Στον Κωστή, που μου έμαθε να ξεχνάω τα λόγια και να θυμάμαι τις ιστορίες.

Στην ίδια ατμόσφαιρα κινείται και η ιστορία που μας αφηγείται. Τρυφερή, ρομαντική, χιουμοριστική, με άριστη δομή και με λόγια που ακόμα και να τα ξεχάσεις, σου έχουν αφήσει την ιστορία ατόφια. Ένας βάτραχος και μια βατραχίνα ανακαλύπτουν τον έρωτα πέρα από τα συμβατικά παραδοσιακά παραμύθια και φτιάχνουν το δικό τους πραγματικό μα τόσο ρομαντικό παραμύθι. Η Εύη Γεροκώστα είναι καινούρια στην παιδική λογοτεχνία. Πιστεύω ότι θα έχει μια άριστη πορεία και το χαίρομαι. Χρειαζόμαστε τέτοιες πένες για να συνεχίσουν την άνοιξη της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας που ξεκίνησε γερά τη δεκαετία του 1970.

«— Εσύ τώρα θυμήσου τη φωνή μου. Πάρε ένα μικρό καρφί και κρέμασέ τη στο προσκέφαλό σου.

— Κρεμιέται η φωνή; Απόρησε η βατραχίνα.

— Ξεχνάς πώς κρεμιέσαι από τα χείλη μου κάθε φορά που σου μιλάω;

Της άρεσε της βατραχίνας το παιχνίδι. Της άρεσε πολύ. Πρασίνισε λοιπόν ακόμα περισσότερο κι άρχισε να ρίχνει στο βάτραχο τις δοκιμασίες σαν να ʼτανε μπαλιές…» (σελ.14-15)