Ο Anthony Marra μεγάλωσε στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, ενώ σπούδασε στη Ρωσία. Με τον «Αστερισμό ζωτικών φαινομένων» τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Whiting Writers’ Award. «Ο τσάρος της αγάπης και της τέκνο» είναι το δεύτερο του βιβλίο, μια συλλογή εννέα διηγημάτων που διαβάζεται ως ένα ενιαίο και συνεκτικό μυθιστόρημα.

Η Τσετσενία, το χιούμορ και η λεπτότητα του συγγραφέα πρωταγωνιστούν και εδώ, όπως στον «Αστερισμό ζωτικών φαινομένων». Εννέα διηγήματα τα οποία όμως συνδέονται μεταξύ τους αλλά ωστόσο μπορούν να διαβαστούν και μόνα τους, με ιστορίες που διαδραματίζονται από το Λένινγκραντ του 1937 στη Σιβηρία του 1999, κι από την Τσετσενία του 2000 στην Αγία Πετρούπολη του σήμερα. Η αφήγηση κρύβει έναν δυναμισμό και μια συνεκτικότητα, με ιδιαίτερους ανθρώπινους χαρακτήρες να πρωταγωνιστούν και να δρουν στις ιστορίες, όπως ο οργουελικός ζωγράφος-διορθωτής που πρωταγωνιστεί στην πρώτη ιστορία. Ο Ρόμαν Μάρκιν στο Λένινγκραντ του 1937 εργάζεται στο Τμήμα Προπαγάνδας του κόμματος την εποχή του Στάλιν. Εξαλείφει, σβήνει και αλλοιώνει με τον αερογράφο του τα πρόσωπα όσων έχουν καταδικαστεί για προδοσία –για λογαριασμό του κόμματος του Στάλιν– και στο τέλος μαγεμένος από την εικόνα μιας μπαλαρίνας βρίσκεται κατηγορούμενος για σχέση με την πολωνική κατασκοπεία. Την εγγονή της μπαλαρίνας τη συναντάμε στο επόμενο διήγημα. «Ας αρχίσουμε απ’ τη γιαγιά της Γκαλίνας, πρίμα μπαλαρίνα στα Κίροφ για πέντε σεζόν πριν συλληφθεί για εμπλοκή της σ΄ ένα δίκτυο πολωνών σαμποτέρ» (σελ. 68).

Την πρώτη πλευρά του μυθιστορήματος αποτελούν οι εξής διηγήσεις, «Η λεοπάρδαλη», οι «Εγγονές», το «Γραφείο Ταξιδίων του Γκρόζνι», και ο «Αιχμάλωτος του Καυκάσου», έπειτα ακολουθεί ένα Διάλειμμα με τον «Τσάρο της αγάπης και της τέκνο», και στη συνέχεια ακολουθεί η δεύτερη πλευρά με τα: «Λύκος του Λευκού Δρυμού», «Παλάτι του λαού», «Το τέλος».

Ο πόλεμος στην Τσετσενία αποτελεί το πλαίσιο δράσης των ηρώων πολλών από τις ιστορίες. Οι χαρακτήρες των ιστοριών συχνά συνδέονται μεταξύ τους και αφήνουν την αίσθηση  του ενιαίου και του συνεκτικού. Γυναίκες που αφηγούνται τις ιστορίες τους αλλά και αυτές των γιαγιάδων που εγκαταστάθηκαν σε πόλη ορυχείων της Σιβηρίας. Η Γκαλίνα αποτελεί αγαπημένη φιγούρα, μια όμορφη κοπέλα, που εγκαταλείπει τον πρώτο της έρωτα, τον Κόλια, και τα φτιάχνει με έναν μεγιστάνα. Αδέρφια που μοιράζονται την αλληλοκατανόηση και τη στήριξη. Το πιο ζωντανό στοιχείο δεν είναι πρόσωπο αλλά τόπος και συγκεκριμένα η ρωσική πόλη Κίροφσκ.

Το παράλογο της ζωής και του πολέμου, η πάλη με τη βία και τη ματαιότητα, ήρωες που προσπαθούν να ισορροπήσουν και να προσαρμοστούν στα νέα κάθε φορά ιστορικά γεγονότα στην πολιτική σκηνή της Ρωσίας, φοβισμένοι και τρομοκρατημένοι στο σοβιετικό καθεστώς της Ρωσίας, σε μια εποχή βίας, λογοκρισίας και πολέμου, όπου η ανθρωπιά φαντάζει ως η μόνη σωτηρία. Ιστορίες έρωτα, απώλειας, τρομοκρατίας, αδερφοσύνης, αδυναμίας των ανθρώπων αλλά και αντίστασης στη βαρβαρότητα του πολέμου και στα βασανιστήρια του καθεστώτος.

Ο συγγραφέας άλλοτε χρησιμοποιεί το α’ ενικό πρόσωπο, άλλοτε το α’ πληθυντικό πρόσωπο και άλλοτε το γ’ πρόσωπο και έτσι επιτυγχάνει να αποτυπώσει τα συναισθήματα  και τις σκέψεις των ηρώων του με παραστατικό και ζωντανό τρόπο. Πρόσωπα και γεγονότα, εικόνες, ήχοι σε μια καλογραμμένη αφήγηση που επιτρέπει στον αναγνώστη να απολαύσει τη γραφή και τον ρου των ιστοριών.

«Με ποιο όνειρο η άδεια άκρη του σύμπαντος κρατάει αυτή την ηχώ ζωτικότητας; Με ποια προσευχή ο τελευταίος άνθρωπος δεν πεθαίνει μόνος; Ποιος να φανταζόταν πως θα ήσαστε μαζί μου, εδώ τόσο μακριά από τη ζωή πάνω στη Γη, τόσο γεμάτοι με τη χάρη της;

Ακόμα μία φορά.

Απ’ την αρχή.

Αυτό δώστε μου μόνο.

Σας παρακαλώ.» (σελ. 356)