Και το όνομα Αυτού… Παντελής

Υπάρχει μια κατηγορία βιβλίων, στα οποία δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη τόσο η πλοκή και η εξέλιξη της ιστορίας, όσο το ύφος του συγγραφέα και ο τρόπος γραφής του.

Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με το βιβλίο του Σάκη Σερέφα «Ο Θεός αυτοπροσώπως». Με αφορμή την ιστορία του «Δράκου του Σέιχ Σου», ο συγγραφέας «κατεβάζει» τον Θεό στη γη. Κάποιος λίγο πριν από την εκτέλεσή του, λαμβάνει περιχαρής τη χάρη. Μα από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα διαγράφονται όλες του οι μνήμες, τα συναισθήματα και οι σκέψεις, διαγράφεται η ζωή του.

Τότε θα βρεθεί στα χέρια ενός ψυχίατρου, που με κάθε μέσο θέλει να επιτύχει το σκοπό του, να ανασύρει από το υποσυνείδητο τα κομμάτια εκείνα που θα φέρουν στην επιφάνεια την προσωπικότητα του ασθενούς. Μόνο που οι μνήμες αυτές κάθε άλλο παρά διευκολύνουν την ομαλή επιστροφή του ασθενούς στην πραγματικότητα. Στιγμιότυπα γεμάτα με αστυνομία, ανακρίσεις, δικαστικές μάχες, ναρκωτικά, βιασμούς, απλά καθημερινά σκηνικά, που θα δημιουργήσουν μια παραψυχιατρική ατμόσφαιρα με κακοποιούς και στοιχεία του υποκόσμου. Μια προσπάθεια που θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνα που ήλπιζε ο ψυχίατρος ότι θα μπορούσε να λύσει.

Το μυθιστόρημα του Σάκη Σερέφα είναι ένα απολαυστικότατο κείμενο που, όπως έγραψα και πιο πάνω, στηρίζεται περισσότερο στην ευρηματικότητα και το ύφος του συγγραφέα παρά στην υπόθεση. Η γρήγορη ροή του κειμένου σε συνδυασμό με τις κοφτές φράσεις, ωθούν τον αναγνώστη στο να το διαβάσει με έντονο και ταχύ ρυθμό. Το ύφος του συγγραφέα είναι σκωπτικό, καυστικό και σατιρικό και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Βέβαια, κάτω από τα τρία αυτά στοιχεία υποβόσκει μια βαθιά συναίσθηση για τον άνθρωπο και τον κόσμο γενικότερα.

Σ’ ένα ευρύτερο επίπεδο, το έργο του Σάκη Σερέφα αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού, με άκρατο χιούμορ και καλό χειρισμό της γλώσσας. Όμως με έμμεσο τρόπο υποδηλώνεται η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει στον εαυτό του, να εξωτερικεύσει αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Γιατί τελικά, όπως πολύ έξυπνα και εντέχνως αφήνει να διαφανεί και ο συγγραφέας στο κείμενό του, κάθε κοινωνικός περιορισμός, σε όλες τις εκφάνσεις του, αποτελεί μια μάστιγα για τον άνθρωπο, μια λαθραία επιβολή στην ίδια του τη ζωή.

Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, μια απολαυστική πανδαισία προσώπων και καταστάσεων, με αφηγητή τον Θεό αυτοπροσώπως.