«Αν κομπάζει, τον συνετίζω· αν μειώνει
τον εαυτό του, τον ανυψώνω. Πάντα τον
διαψεύδω, μέχρι να καταλάβει πως είναι
τέρας αδιανόητο»
ΠΑΣΚΑΛ (απόσπασμα από το βιβλίο, σελ. 7)
Ο ακαδημαϊκός και συγγραφέας Carlos Fonseca Suárez (Κάρλος Φονσέκα Σουάρες) γεννήθηκε το 1987 στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα από Κοσταρικανό πατέρα και Πουερτορικανή μητέρα. Πέρασε τα νεανικά του χρόνια στο Πουέρτο Ρίκο, όπου και τελείωσε το λύκειο. Το 2009 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ με σπουδές στη Συγκριτική Λογοτεχνία. Στη συνέχεια απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον, στη Λατινοαμερικανική Λογοτεχνία και Κουλτούρα με διατριβή στις καλλιτεχνικές παραστάσεις φυσικών καταστροφών στον πολιτισμό της Λατινικής Αμερικής. Σήμερα ζει στο Λονδίνο και είναι ερευνητής στο Κέντρο Λατινοαμερικανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ. Το εν λόγω, πρώτο του μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 2014 και ο ίδιος έγινε ο νεότερος συγγραφέας που εξέδωσε ποτέ ο ποιοτικός οίκος “Anagrama”. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε σημαντικά έντυπα του ισπανόφωνου και του αγγλόφωνου κόσμου, όπως στα “The Guardian”, “BOMB”, “Art Flash” και “The White Review”. Το 2016 επιλέχθηκε από το “Guadalajara International Book Fair” ως ένας από τους είκοσι καλύτερους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς γεννημένους τη δεκαετία του ’80. Το 2017 συμπεριλήφθηκε στην επίλεκτη λίστα “Bogotá39” ως ένας από τους 39 καλύτερους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς κάτω των 40 ετών, η οποία διοργανώνεται από το “Hay Festival” κάθε 10 χρόνια. Την ίδια χρονιά εκδόθηκε το δεύτερο μυθιστόρημά του “Museo animal”, που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.
Ο διάσημος, αινιγματικός αλλά ταυτόχρονα εκκεντρικός και ιδιοσυγκρασιακός 83χρονος μαθηματικός Αλεξάντερ Γκρότεντικ (συνταγματάρχης) ζει απομονωμένος στα παγωμένα Ανατολικά Πυρηναία ως ένας ευγενής ερημίτης. Πάνε είκοσι χρόνια που εγκατέλειψε τα αστικά τοπία και το καλοπληρωμένο, αξιοσέβαστο και ευυπόληπτο επάγγελμά του. Ένα λευκό, προχωρημένο χειμωνιάτικο πρωινό, έχοντας άγνοια ότι πλησιάζει το τέλος του, πίνοντας καφέ και καπνίζοντας την πίπα του, αποφασίζει να καταγράψει τη ζωή του. Ο εβραϊκής καταγωγής συνταγματάρχης γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1924 στο Μεξικό, γιος του Ρώσου αναρχικού και πολιτικού διεθνιστή Βλαντίμιρ Βοστόκοφ που είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο στη χώρα δέκα χρόνια νωρίτερα, και της Χάνα Αμπράμοφ, γόνου χασιδικής (εβραϊκής) οικογένειας. Δώδεκα χρόνια αργότερα ακολουθεί τον πατέρα του στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού στον ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, όπου ο τελευταίος σκοτώνεται και με τη μητέρα του παρηγορούν αλλήλους. Μισώντας τα ρωσικά, τον βρίσκουμε το 1940 στο κατεχόμενο Παρίσι, αλλά και στο Βιετνάμ και στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Καραϊβικής. Γράφει για τον μουλάτο, ευγενικό μεν, μη γαλαζοαίματο δε, Μεξικανό συνάδελφό του και συνειδησιακό σύμβολο του συνταγματάρχη και ολόκληρης της Ευρώπης, Μαξιμιλιάνο Σιενφουέγος και τις διαλέξεις του καταμεσής καταιγισμού εκρήξεων στα βουνά του Ανόι στο Βιετνάμ. Γράφει για τη μητέρα του, παλαίμαχη ηθοποιό και μετέπειτα ζωγράφο με την ηφαιστειακή εμμονή. Το κύκνειο άσμα του, όμως, είναι κάτι περισσότερο από όλα αυτά, κάτι που μόνο το τρανταχτό, διαπεραστικό γέλιο αυτού του γέροντα αναχωρητή μπορεί να κατανοήσει.
Το μυθιστόρημα –αυτή η κωμωδία, όπως την ονομάζει ο συγγραφέας– αποτελείται από πέντε μέρη. Σε αυτό το εκλεπτυσμένο ντεμπούτο του ταλαντούχου συγγραφέα ξεδιπλώνεται μια κωμικοτραγική αλληγορία για το πολιτικό φάσμα του περασμένου αιώνα (από το οπισθόφυλλο). Ο καταξιωμένος Αργεντινός συγγραφέας Ρικάρντο Πίλια χαρακτηρίζει το βιβλίο ως ένα συναρπαστικό και αξέχαστο λεκτικό καλειδοσκόπιο. Μέσα από μια προσεκτική και αυστηρή προσοχή στη λεπτομέρεια, ο συγγραφέας κατασκευάζει ένα κολάζ, όπου η ζωή του μαθηματικού βρίσκει την τελική του έννοια εν μέσω μιας σειράς ιστορικών, μεταφυσικών και ποιητικών θραυσμάτων που καταλήγουν να δίνουν σχήμα σε ένα συναρπαστικό λογοτεχνικό τεχνούργημα που λάμπει όπως ένα εξαιρετικό ψηφιδωτό. Ένα μυθιστόρημα που προβάλλει σε όλες τις σελίδες του την πειραματική τέχνη της γραφής και την αυτοπεποίθηση του δημιουργού του. Ένα πυκνογραμμένο και συμπαγές έργο με πανοραμικό, κοσμικό όραμα από τη μια, και περισσό χιούμορ και μελαγχολία από την άλλη, εμπνευσμένο από την ανθρώπινη συνθήκη, όπου η ιστορική μνήμη πρωταγωνιστεί και προσκαλεί τον απαιτητικό αναγνώστη στις ανθρωπιστικές αξίες της.
