Η «αθωότητα» της παιδικής ηλικίας
Ξεκινώντας την ανάγνωση του πρώτου μυθιστορήματος της Lisa Ballantyne, θεωρούσα ότι πρόκειται για μια αστυνομική ιστορία με πρωταγωνιστή ένα εντεκάχρονο παιδί. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι πρόκειται κατά βάση για ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που κινείται στον χρόνο και έχει για πρωταγωνιστές δύο παιδιά.
Μια αυγουστιάτικη μέρα, ένα οχτάχρονο παιδί βρίσκεται δολοφονημένο σε μια παιδική χαρά του Λονδίνου. Ως ύποπτος για τη δολοφονία συλλαμβάνεται ο εντεκάχρονος φίλος του, ο Σεμπάστιαν. Την υπεράσπιση του μικρού αναλαμβάνει ο δικηγόρος Ντάνιελ Χάντερ, ένας άντρας που προσπαθεί να χειριστεί τα δικά του τραύματα του παρελθόντος. Πρόσωπα από την παιδική του ηλικία αρχίζουν να τον στοιχειώνουν: η ναρκομανής μητέρα του που δεν ήταν ικανή να τον φροντίσει, οι κοινωνικοί λειτουργοί που δεν μπορούσαν να τον τιθασεύσουν και η Μίνι, η γυναίκα που με την υπομονή και την αγάπη της κατάφερε να τον ημερέψει και να του ανοίξει τον δρόμο για μια καλύτερη ζωή. Στο τέλος, όμως, και η Μίνι τον προδίδει κάνοντας ένα λάθος που ο Ντάνιελ δεν μπόρεσε ποτέ να συγχωρέσει. Όλα αυτά βασανίζουν τον ενήλικο Ντάνιελ τη στιγμή που προσπαθεί να προετοιμάσει την υπεράσπιση του Σεμπάστιαν, ενός παιδιού που του θυμίζει τον εαυτό του και το οποίο μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου κυριαρχούν τα φάρμακα και η βία. Έχει κάνει τον φόνο, όμως, ο Σεμπάστιαν; Και τι μπορεί να έκανε η Μίνι ώστε ο Ντάνιελ να μην μπορεί να τη συγχωρήσει;
Χωρισμένο σε τρία μέρη με τους τίτλους «Εγκλήματα», «Ενοχή» και «Κρίση», το μυθιστόρημα παρουσιάζει τις παράλληλες ιστορίες του Σεμπάστιαν και του Ντάνιελ. Τα κεφάλαια εναλλάσσονται κι έτσι ο αναγνώστης παρακολουθεί ταυτόχρονα την ιστορία του Σεμπάστιαν –την ανάκρισή του, την προετοιμασία για τη δίκη και την ίδια τη δίκη– και την ιστορία της παιδικής ηλικίας του Ντάνιελ, τα προβλήματα της βιολογικής του μητέρας και τον τρόπο με τον οποίο η Μίνι κατάφερε να τον προσεγγίσει και να τον βοηθήσει να σταθεί στα πόδια του. Η βία και η αβεβαιότητα είναι ο πρωταγωνιστής στη ζωή και των δύο παιδιών σκοτώνοντας την αθωότητα της παιδικής τους ηλικίας και αναγκάζοντάς τα να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν πολύ νωρίτερα. Αυτό είναι και το στοιχείο που η συγγραφέας προσπαθεί να προβάλει περισσότερο στο μυθιστόρημα, πέρα από το καθαρά αστυνομικό (εάν έκανε τον φόνο ο Σεμπάστιαν) και δικαστικό (εάν θα αθωωθεί ή όχι) ενδιαφέρον της ιστορίας της, ρίχνοντας μια σκληρή ματιά στην οικογένεια που τραυματίζει τα παιδιά της και στην κοινωνία που το επιτρέπει.