Ένα ιερό έγκλημα

Ο Άμπροουζ Μπηρς γεννήθηκε το 1842 στο Οχάιο. Πολέμησε σε όλες τις μεγάλες μάχες, από το Σιλό έως την Τσικαμάουγκα, με το στρατό των Βορείων. Μετά τη νίκη των Βορείων επέστρεψε στο Σαν Φρανσίσκο και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία καυτηριάζοντας την εγκληματική συμπεριφορά των Χριστιανών συμπολιτών του, τον κλήρο και τους πολιτικούς. Παράλληλα αρχίζει να γράφει διηγήματα. Το βιβλίο του ”Chickamauga”, είναι ένα από τα δυναμικότερα σύγχρονα αντιπολεμικά πεζογραφήματα. Μετά τη συμμετοχή του, το 1913, στην εξέγερση του Panco Villa στο Μεξικό αγνοείται η τύχη του. Ο Μπηρς δεν ανεχόταν τους ηλίθιους και δεν χαριζόταν στους εχθρούς. Είναι φημισμένος για τις υπερφυσικές του ιστορίες, καθώς επίσης και για το θρυλικό του πνεύμα, που το εκτιμά κανείς διαβάζοντας το ”Αλφαβητάρι του διαβόλου”.

Το μυθιστόρημα ”Ο μοναχός και η κόρη του δημίου”, είναι το εκτενέστερο μυθιστόρημά του. Η υπόθεση εκτυλίσσεται το 1680, όταν οι Φραγκισκανοί μοναχοί Αιγίδιος, Ρωμανός και Αμβρόσιος πήραν την εντολή από τον ηγούμενό τους να μεταβούν από τη χριστιανική πόλη Πασάου στο μοναστήρι του Μπέρχτεσγκαντεν κοντά στο Σάλτζμπουργκ. Ο αφηγητής της ιστορίας σε πρώτο πρόσωπο είναι ο Αμβρόσιος. Ήταν μόλις 21 ετών. Κατά τη διάρκεια του επικίνδυνου και δύσκολου ταξιδιού τους, μέσα στη φύση, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα μακάβριο θέαμα. Σ’ ένα λιβάδι με λουλούδια βρισκόταν ένας κρεμασμένος πάνω σε ικρίωμα. Δίπλα ήταν μια κοπέλα που προσπαθούσε να διώξει τα όρνια. Ήταν η Βενεδίκτη, η κόρη του δημίου. Ο Αμβρόσιος από τη στιγμή εκείνη θεώρησε πως ο Θεός τού έδωσε εντολή να προστατέψει τη Βενεδίκτη με οποιοδήποτε τίμημα. Οι άνθρωποι της περιοχής θεωρούσαν τον δήμιο και την κόρη του καταραμένους. Ο μοναχός προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βρίσκεται κοντά της για να φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής της. Το θεωρούσε ως χρέος του απέναντι στον Μεγαλοδύναμο, όπως δήλωνε. Ωστόσο, τα συναισθήματά του κάθε άλλο παρά αθώα ήταν. Αυτό γίνεται αντιληπτό και από τον ίδιο, όταν ένας νεαρός της περιοχής, ο Ρόχιος, διεκδικεί τη Βενεδίκτη.

Ο Άμπροουζ Μπηρς την εποχή που εκδόθηκε η ιστορία του, πιθανώς θα θεωρούνταν υπερβολικά τολμηρός και ασεβής, καθώς το βιβλίο αναφερόταν με περισσή τέχνη στη ζωή των μοναχών και σε ανομολόγητα πάθη τους. Ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει με λεπτομέρειες τις σκέψεις του αφηγητή Αμβρόσιου και κατορθώνει να μας εισάγει στις αντιλήψεις των μοναχών της εποχής εκείνης. Με τραγικό τρόπο αποτυπώνεται η πλάνη του μοναχού μέχρι την τελευταία στιγμή. Ο φανατισμός του τον οδηγεί σε πράξεις ανίερες, τις οποίες όμως ο ίδιος με το δικό του τρόπο θεωρεί ιερές. Το βιβλίο αυτό απογυμνώνει τη θρησκεία και μας δείχνει πώς μπορεί ο φανατισμός να οδηγήσει τους πιστούς της σε πράξεις αντίθετες με την ιδεολογία της. Η γλώσσα είναι απλή και περιγραφική.