Η μικρή φόρμα επανέρχεται στο προσκήνιο. Η αγχωτική ζωή στα αστικά κέντρα, ο βομβαρδισμός από υποκατάστατα αληθούς επικοινωνίας, το Διαδίκτυο, τα ηλεκτρονικά fora, οι αναρτήσεις σε ιστοχώρους κοινωνικών δικτυώσεων, τα γραπτά μηνύματα σε κινητά, ευνοούν μια νέας τάξεως λακωνικότητα, όπου το κοινωνούμενο μήνυμα πρέπει να είναι σαφές, ευθύβολο, ανατρεπτικό κι απρόβλεπτο, αλλιώς ο κουρασμένος εγκέφαλος δεν το αναγιγνώσκει μέχρι το τέλος. Ας θυμηθούμε την καταπληκτική και πάντα επίκαιρη φράση του Τεννεσή Ουίλλιαμς: «Σήμερα (πάντα) ο κόσμος φωτίζεται με αστραπές». Αστραπή κι ο έρωτας, αστραπή κι ο θάνατος, αστραπή κι η ελπίδα, η πίστη, η αγάπη, ανέφικτη η σοφία, ζητούμενο η ειρήνη, κυνηγημένο αγρίμι η χαρά. Αλήθεια, πώς τα καταφέραμε έτσι ως ανθρώπινον είδος; Απορώ. Το προσπαθήσαμε πολύ; Γιατί, αν είναι έτσι, καλύτερα να μέναμε άπραγοι. Η φιλοσοφική απραξία του Ταό.

Στα νεοπαγή και καινοφανή διηγήματα του Θοδωρή Νταλούση λάμπει με σκληρότητα το ακατέργαστο διαμάντι της απελπισίας μιας οργισμένης γενιάς τριαντάρηδων που δεν συμφωνεί με τις αξίες των γονέων της, που δεν επιδοκιμάζει την κοινωνική πλήξη, τη συμβατική ανία και την κοιλάδα των βαλτωμένων πόθων, δοκιμάζει την αυτοκαταστροφή σε καλοζυγιασμένες δόσεις, αδυνατεί να μείνει «καθαρή», γιατί το άσπιλο είναι αυτό που γυρεύει και για το άσπιλο δεν έχει θέση στις χαβούζες. Ναι, ο κόσμος που τους παραδώσαμε όζει και λιμνάζει και ξεχειλίζει από τα περιττώματα μωροφιλοδοξιών, ματαιοδοξιών, κενοδοξιών των πάλαι ποτέ επαναστατών κι αμφισβητιών του συστήματος, ενός συστήματος που ήξερε όμως πολύ καλά πώς να τους καταπιεί και να τους αφομοιώσει.

Οι ήρωες και οι ηρωίδες των διηγημάτων του Θοδωρή Νταλούση, τα οποία στεγάζονται στο εύχρηστο βιβλιαράκι των πάντα ανήσυχων εκδόσεων «Φαρφουλάς», παλεύουν, ανάμεσα στις έξεις και στις φοβίες τους, να ξεφύγουν από τα στερεότυπα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, να δοκιμάσουν καινούργιες οδούς ανεύρεσης νοήματος χωρίς τη βοήθεια της χημείας. Το αν επιτυγχάνουν ή αποτυγχάνουν δεν εξαρτάται μόνον από τις προσπάθειές τους, αλλά κι από την ανταπόκριση της κοινωνίας ως συμπαγούς κι αδιαίρετου συνόλου. Κάτι που αντιλαμβάνονται τα αποδημητικά πτηνά, αλλά είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε εμείς οι άνθρωποι, αν κι αυτοδιαφημιζόμεθα ως «κορωνίδα της Δημιουργίας» (τρομάρα μας!!!): είμαστε όλοι ένα, ατομικοί κρίκοι, σε μια αλυσίδα που, αν σπάσει, αυτό θα έχει καταστροφικές συνέπειες σε όλους μας. Ο νεόκοπος συγγραφέας εκδηλώνει την ανησυχία των νέων για τον βιασμό της Φύσης και την κατασπατάληση των φυσικών πόρων, για το κενό το πολιτισμικό και την κρίση αξιών που προοιωνίζονται έναν νέο Μεσαίωνα και μια βαρβαρότητα χωρίς προηγούμενο. Η ρεαλιστική σκληρότητα της γραφής του, η έλλειψη κάθε ρομαντισμού, ιδεαλισμού ή νεοπλατωνικής θεολογίας, χωρίς να γίνεται ασεβής, μας μεταδίδει μια εύλογη ανησυχία για το μέλλον του κόσμου μας. Από αυτή την άποψη, η έλλειψη κάθε καλλολογικού και …καλολογικού στοιχείου είναι απόδειξη ιδιαίτερης λογοτεχνικής δεξιοτεχνίας, στην οποία υποκλίνομαι ως κριτικός. Ένα καινούργιο ταλέντο γεννιέται, φτάνει να μην το πάρει επάνω του και να δουλέψει τόσο συγγραφικά όσο και κινηματογραφικά, ίσως. Η δραματικότητα του λόγου του προοιωνίζεται μια αξιοσημείωτη εξέλιξη. Ίδωμεν!