Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια

Η Αγγελική Λάλου έχει μια όμορφη διαδρομή στον χώρο του παιδικού βιβλίου και ξέρει πώς να κερδίζει τους μικρούς αναγνώστες. Αλλά και τους μεγάλους! Πριν από το βιβλίο που στα χέρια μου κρατώ, η Λάλου εξέδωσε τα εξής βιβλία: Τελευταίο θρανίο (Φίλντισι, Αθήνα, 2016), Τα τυρομπλεξίματα του Τσιζ (Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, Πάτρα, 2016), Το παιδί που έχει όνειρα στα χέρια (Βάρφη Εκδοτικός Οργανισμός, Θεσσαλονίκη, 2017) και Παντού και πάντα (Τζιαμπίρης-Πυραμίδα, Θεσσαλονίκη, 2019).

Παρακολουθώντας την πορεία της σημειώνω πως τα βιβλία της  είναι προσεγμένα, με ιδιαίτερη πλοκή και αφήγηση, με σύγχρονη θεματολογία που αγγίζει τα παιδιά, αλλά και τα βάζει σε εσωτερικές διαδικασίες πολύτιμες που συμβάλλουν στην ψυχοκοινωνική τους ανάπτυξη. Είναι σημαντικό πως δεν τα υποτιμά ξεγελώντας τα με εύκολα τεχνάσματα και χρησιμοποιεί στρωτή γλώσσα στην επικοινωνία μαζί τους μέσω της γραφής. Σε παλαιότερο κείμενο μου για τη Λάλου στο Φράκταλ είχα επισημάνει χαρακτηριστικά: «Το βιβλίο («Τα τυρομπλεξίματα του Τσιζ», Εικονογράφηση: Στάθης Πετρόπουλος, εκδ. Κόκκινη Κλωστή Δεμένη) είναι γραμμένο σε σωστά ελληνικά, κάτι που δεν θεωρείται δεδομένο σε ό,τι αφορά τα παιδικά βιβλία.»

Η ιστορία είναι ευφάνταστη κι εδώ και ο πρωταγωνιστής είναι ο κύριος ΤικΤάκης. Ο ήρωας αυτός, ανάλογα με τις διαθέσεις του, παραπέμπει και σε μια διαφορετική εποχή. Κάθε φορά που ανθίζει εσωτερικά και έχει ενέργεια και χαρά, τότε μυρίζει άνοιξη παντού. Από την άλλη, η χαλαρότητά του παραπέμπει στο καλοκαίρι. Τι συμβαίνει, λοιπόν, στην περίπτωση που οι δείκτες ενός ρολογιού τρελαίνονται και μπερδεύονται οι μέρες, οι μήνες και οι εποχές; Πώς νιώθει κανείς όταν ο χρόνος δίνει την αίσθηση ενός αερόστατου μετέωρου κάπως μέσα στον απέραντο ουρανό του χρόνου; Ποιο το αποτέλεσμα, αλήθεια, όταν οι εποχές μέσα του απορρυθμιστούν και αλλάξει ξαφνικά η εξωτερική συμπεριφορά του ήρωα, καθώς μοιάζει αλλόκοτος στους άλλους γύρω του; Διαβάζω: «[…] Βούρτσιζε  τα δόντια του το απόγευμα κι έτρωγε το πρωινό του τα μεσάνυχτα.» Ένα εικοσιτετράωρο που εμπεριέχει διάφορες ημέρες της εβδομάδας ακούγεται σαν κάτι εξωπραγματικό, αλλά είναι γεγονός πως όλα ξαφνιάζουν μέσα στο νέο παιδικό βιβλίο της Αγγελικής Λάλου.

Ακόμα, είναι μια προσπάθεια με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να φέρει τα παιδιά σε επαφή με αυτό που όλοι «οι μεγάλοι» γύρω τους αποκαλούν «έρωτα» και όταν αυτά τους ρωτούν τη σημασία του έρωτα, εκείνοι έρχονται σε αμηχανία και δεν ξέρουν ακριβώς τι να απαντήσουν ή ποιον ορισμό να δώσουν. Μιλήσαμε με τη συγγραφέα και τη ρωτήσαμε πώς εμπνεύστηκε την ιστορία της αυτή. Μας είπε λοιπόν τα εξής: «Ήθελα να γράψω ένα παραμύθι για τον χρόνο, την αγάπη, το πώς νιώθουμε να περνάει ο χρόνος διαφορετικά, ανάλογα με την ψυχολογική μας διάθεση – και κυρίως για το πώς νιώθουμε τον χρόνο να σταματάει ή να μετράει αλλιώς όταν ερωτευόμαστε».

Είναι ευαίσθητα θέματα όλα αυτά, ειδικά όταν στόχος είναι ένα παιδί. Επιστρατεύονται εδώ –και δικαίως, κατά τη γνώμη μου– η αλληγορία και ο συμβολισμός ως καίρια μέσα για να φτάσει το μήνυμα στην παιδική νόηση και ψυχή. Το ρολόι, ένα αντικείμενο τόσο οικείο, ένα πράγμα που υπάρχει στην καθημερινότητα όλων, μικρών και μεγάλων, αποτελεί την αφορμή για σκέψη, αποκτά άλλες προεκτάσεις, οδηγεί σε άλλα ανοίκεια μονοπάτια.

Κλείνοντας, θα ήταν σοβαρή παράλειψη, νομίζω, να μην αναφερθώ στην εικονογράφηση της ταλαντούχας και έμπειρης Ναταλίας Καπατσούλια. Η εικονογράφηση, λοιπόν, είναι εντυπωσιακή και πολύ ωραία συμπληρώνει το κείμενο της Λάλου. Ο αναγνώστης συναντά λιτά και διαυγή σχέδια με χρώματα πλούσια και ζωντανά. Οι εικόνες έλκουν το κοινό, τα περιβάλλοντα είναι εύγλωττα και άκρως λειτουργικά, αλλά και απολαυστικά συνάμα.

Εικόνα και λόγος σε αρμονία και ευτυχή συνύπαρξη.