Πολυγραφότατος πέρα από κάθε γνωστό (ανθρώπινο) όριο ο πάντοτε αειθαλής κι ακμαίος Πότης Κατράκης, διακεκριμένος νομικός, καταξιωμένος για την κοινωνική, κοινωφελή πολιτιστική του δράση, επίτιμος Διδάκτωρ Φιλολογίας, επίτιμος Αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς, τ. Αντιπρόεδρος τού Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιώς, μέλος πολυάριθμων λογοτεχνικών και πολιτιστικών συλλόγων, ενώσεων, εταιρειών, σωματείων, πολυβραβευμένος και πολυμεταφρασμένος…
Πέρα όμως από τους μυθικούς αριθμούς των 23.000 δημοσιευμένων ποιημάτων του (9.000 από αυτά στίχοι για τραγούδια, 147 μελοποιημένα), πέρα από τα 320 λογοτεχνικά του δημιουργήματα που είδαν μέχρι τώρα το φως της δημοσιότητας, την καθημερινή του ευσταλή ενάργεια, τη διαρκώς ανανεούμενη ενέργεια κι την ακάματο συμμετοχή του στα κοινά (είτε πρόκειται για το Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της ΑΕΠΙ, της IWA, της υπό την αιγίδα της Unesco «World Academy of Arts and Culture»…), εκείνο που κρατώ κι επισημαίνω ως κριτικός είναι η έμπρακτη, εφαρμοσμένη ποιητικότητα, που δεν περιορίζεται στις τυπωμένες ή εκφερόμενες λέξεις, αλλά στη διαρκή μαχητική πνευματικότητα, την πολιτιστική παρουσία, την ευγενή διακριτικότητα, την αναγνώριση των νεωτέρων αξιών, την αξίωση να εκφέρουμε ακόμη με περηφάνια περισσή την πανάρχαια ελληνική λαλιά, που δόξασε ο Όμηρος κι όλοι αυτοί οι γίγαντες στοχαστές που δεν δύναται η ανθρωπότητα να αποκωδικοποιήσει εισέτι…
Με αυτό το πρίσμα, δεν είναι διόλου τυχαία ή αναπάντεχο ότι αμέσως μετά την πρώτη λόγω κορωνοϊού καραντίνα εκδίδεται αυτό το (με μια αναπνοή σχεδόν) ποίημα, που «ανασαίνει» χωρίς μάσκες, προσωπεία και προφάσεις εν αμαρτίαις.
Η τιμιότητα, η ποιητική ειλικρίνεια, ο θυμόσοφος διδακτισμός, η εγνωσμένη σοφία, το αναγνωρισμένο δικαίωμα του έγκριτου Διδασκάλου, ο μελίρρυτος καταγγελτικός τόνος των κακώς κειμένων ολάκερης της παραπαίουσας, ασθμαίνουσας, παραζαλισμένης Ανθρωπότητας, συνδυάζονται με έναν μετεφηβικό λυρισμό αυτόχρημα ηρωικό. Κι εννοώ αυτή τη λέξη γιατί θέλει θάρρος να λες την Αλήθεια και να επιβιώνεις τόσες δεκαετίες σεμνά και ταπεινά χωρίς να περιμένεις, δίχως ν’ απαιτείς τίποτα κι από κανέναν. Κι από ποιον να ζητήσεις τι όταν είσαι χορτάτος από την αιθερικήν σου μέθεξιν ουρανίων ιδεών κι αξιών αναλλοιώτων;
Θαυμάζω ανυπόκριτα τον πνευματικό Άνθρωπο. Δεν μπορώ και δεν θέλω να κρύψω την αυθόρμητη λατρεία μου προς κάθε τι Φωτεινό, Αρμονικό, Μάχιμο…
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε στίχο προς στίχο αυτό το πόνημα, γιατί θα χάναμε τον προφορικό ρυθμό μιας φιλοσοφημένης ρητορικότητας αντάξιας των αρχαίων στοχαστών.
Γιατί αυτό είναι ο ποιητής όταν Ποιητής είναι: στοχαστής μεγάλων και παναξίων ερωτημάτων, άτινα δεν επιδέχονται μίας και μόνης απαντήσεως.
Σε αυτή την «ανοικτή» μορφή, η γεωμετρημένη δομή θέτει τα σωστά πλαίσια όπου το νόημα οριοθετείται και ο Ορθός Λόγος θάλλει, ανθεί και καρποφορεί.
«Ποίησις εν εξελίξει», πέρα από τον Χρόνο αλλά μέσα στον χώρο που μας στεγάζει, μας θρέφει και τον αντέχουμε ευθυτενείς.
Δύσκολο και παν-ωραίον να ζεις συνειδητώς στην Ελλάδα του σήμερα. Απόδειξη; Ο Πότης Κατράκης, πότης δεινός ουρανίων ναμάτων, αλλοδιαστασιακών ιδεών ευπροσηγόρως υλοποιηθεισών.
