Eικονογράφηση: Κατερίνα Βάγια

Ο Κοκός ο ποντικός ζούσε στο υπόγειο του παντοπωλείου και κάθε βράδυ ανέβαινε και βουτούσε τα γλυκά. Λιχούδης και «φαταούλας», έκλεβε, έκλεβε και κανενός δεν έδινε. Εκείνο το βράδυ όμως τα θύματα…τού αντιστέκονταν. Πάει να ορμήσει σε ένα αεροπλανάκι αμυγδαλόπαστα, αλλά αυτό τον παρακαλεί να μην τον φάει. «Με τι αντάλλαγμα να κάνω μια τέτοια θυσία;», ρωτάει ο Κοκός. «Ένα μεγάλο ταξίδι σε ζαχαρένιες πολιτείες», τάζει το αερoπλανάκι στον Κοκό. Κάνει τις προσθαφαιρέσεις ο Κοκός και βρίσκει ότι τον συμφέρει μια τέτοια συναλλαγή. Στη χώρα αυτή θα μπορεί να τρώει πολλά ζαχαρωτά. Η συμφωνία κλείνει και το αεροπλανάκι γλιτώνει από τα δόντια του Κοκού. Έρχεται ύστερα η σειρά μιας ζαχαρωτής καμπάνας. Αντιστέκεται κι εκείνη και γίνονται οι ανάλογες διαπραγματεύσεις. Τα ίδια και με τον καραμελένιο παπαγάλο, και με το κόκκινο γλειφιτζούρι σε σχήμα καρδιάς. Ε, όχι πια. Ο Κοκός αρνείται περαιτέρω διαπραγματεύσεις. Θέλει επιτέλους να γευτεί εδώ και τώρα ένα ζαχαρωτό. Κι αρχίζει να δαγκώνει την καρδιά. Μάταια φώναζαν οι φίλοι να τη λυπηθεί. Ώσπου εμφανίζονται τα άλλα ποντικάκια που πάνε να γιορτάσουνε τα γενέθλια μιας ποντικίνας. Μόλις βλέπουν τον Κοκό αλλάζουν δρόμο γιατί δεν τον θέλουν στην παρέα τους. Τι θα κάνει ο Κοκός; Πληγωμένος ακούει τα προσβλητικά λόγια των άλλων ποντικών. Η καρδιά μισοδαγκωμένη στέκει και περιμένει, το ίδιο και οι φίλοι της. Ο γάτος παραμονεύει…

Να φάει ή να μη φάει ο Κοκός το γλειφιτζούρι; Και με ποιο τρόπο να χειριστεί την απόρριψη που δέχεται από τους συντρόφους του; Το αιώνιο και βασανιστικό ερώτημα των παιδιών αυτής της ηλικίας: «ποιος είναι φίλος μου και πόσο είμαι αποδεκτός;» Η σκηνή που οι άλλοι ποντικοί διατυπώνουν αρνητικά σχόλια για τον Κοκό είναι βγαλμένη από τη σκληρή πραγματικότητα των σχέσεων σε ένα νηπιαγωγείο και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ο Κοκός είναι μόνος και εγωιστής. Μοιάζει με τα παιδιά που δε θέλουν να μοιραστούν τα παιχνίδια τους. Τα παιδιά, καθώς μεταβαίνουν από τη νηπιακή ηλικία του απόλυτου εγωκεντρισμού στην πρώτη σχολική ηλικία, πρέπει να μάθουν να δρουν σε κοινωνικό σύνολο. Σε αυτή τη δύσκολη μετάβαση βιβλία όπως ο Κοκός ο Ποντικός βοηθάνε, μέσα από μια ευχάριστη αφήγηση που μεταφέρει τα βάρη και τα άγχη στον κόσμο των ζώων, στο χειρισμό των συναισθημάτων και στην εκμάθηση της σωστής συμπεριφοράς. Τελικά δεν είναι όλα θέμα διαπραγματεύσεων και συμφερόντων, μοιάζει να μας λέει η συγγραφέας. Υπάρχει και ένα πάρε-δώσε χωρίς προσδοκία ανταλλαγμάτων. Αυτή είναι η φιλία.

Πλούσια και χαρούμενα χρώματα, μεγάλο σχήμα, σωστή σχέση κειμένου και εικόνας αποδίδουν το πανηγύρι των αισθήσεων που βιώνει ένα παιδί σε ένα παντοπωλείο-ζαχαροπλαστείο.

Η Κυριακή Γουδέλη είναι παιδαγωγός με εκπαίδευση και εμπειρία στο θεατρικό παιχνίδι. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δραματοθεραπείας και μουσειοπαιδαγωγικής. Έχει συνεργαστεί σε εθελοντική βάση με το Παιδικό Μουσείο, ενώ συμμετείχε και στο ετήσιο επιμορφωτικό πρόγραμμα διαπολιτισμικής αγωγής του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών. Το καλοκαίρι του 2006 έγραψε και σκηνοθέτησε το πρώτο της θεατρικό έργο και το παρουσίασε στις κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων. Η αποδοχή αυτού του έργου την ενθάρρυνε να προχωρήσει στην έκδοση του πρώτου της βιβλίου. Είναι παντρεμένη κι έχει ένα γιο πέντε χρονών.

Η Κατερίνα Βάγια σπούδασε Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Κεντ. Έχει εργαστεί στον τομέα των δημοσίων σχέσεων και ως επιμελήτρια εκθέσεων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έγινε γνωστή με τις εικαστικές της επεμβάσεις σε τζιν υφάσματα καθώς και με ατομικές εκθέσεις στο Λονδίνο και την Αθήνα. Έχει εικονογραφήσει έξι παιδικά βιβλία, ενώ ασχολείται και με τη ζωγραφική παιδικών δωματίων.