Ακαδημαϊκός πόλεμος – Σωσίας εν όψει

Το νέο βιβλίο του Joost de Vries, του μεγαλύτερου, ίσως, λογοτεχνικού ταλέντου στην Ολλανδία, είναι ακόμα ένα δείγμα της εξαίρετης συγγραφικής παραγωγής της Ολλανδίας – θυμίζω ότι και ο Herman Koch τα τελευταία χρόνια έγινε πιο γνωστός στο ευρύ κοινό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή σχετικά με το μυθιστόρημα του Joost de Vries. Ο Φρίζο ντε Βος, ιστορικός με ειδίκευση στη χιτλερική ιστορία, αλλά και σε όσα αφορούν τον Χίτλερ, διευθυντής του «Υπνοβάτη», του περιοδικού που φιλοξενεί αναλύσεις και άρθρα για θέματα σχετικά με τον Χίτλερ, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει όταν ο καθηγητής και μέντοράς του Μπρικ πεθαίνει. Εκτός από την έλλειψη και την απώλεια, ο Βος αισθάνεται ότι πλέον η ακαδημαϊκή κληρονομιά του Μπρικ περνάει στον ίδιο. Πώς θα πρέπει να καλύψει το κενό που αφήνει ο διάσημος σε όλο τον κόσμο καθηγητής Μπρικ;

Πριν, όμως, προλάβει να αφομοιώσει τη νέα κατάσταση, όντας ασθενής και κλινήρης, μαθαίνει ότι κάποιος άλλος εκφώνησε τον επικήδειο λόγο, βγήκε στις τηλεοράσεις και μίλησε ως ο αγαπημένος βοηθός του Μπρικ και, φυσικά, ως αυθεντία στις χιτλερικές σπουδές. Και το όνομα αυτού: Φίλιπ ντε Βρις. Δεν τον έχει ξανακούσει στους ακαδημαϊκούς κύκλους, ο Μπρικ δεν του είχε πει ποτέ τίποτα για αυτόν τον Φίλιπ, ενώ σε κάθε του εμφάνιση γίνεται χαμός, είναι ο νέος αγαπημένος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ο κόσμος του Φρίζο ντε Βος καταρρέει. Ώσπου στο μεγαλύτερο διεθνές συνέδριο Ιστορίας στη Βιέννη, θα κληθεί να αντιμετωπίσει ενώπιον όλων των παρισταμένων τον εκνευριστικά άγνωστο αντίπαλό του.

Ο Joost de Vries έχει συνθέσει ένα μυθιστόρημα με ενδιαφέρουσα πλοκή και λογοτεχνικά ατού που καθιστούν το «Ο καθηγητής είναι νεκρός» ένα βιβλίο άξιο προσοχής. Γρήγορος ρυθμός, κυνισμός, καυστικό χιούμορ, χειμαρρώδες ύφος και γλώσσα μεστή είναι βασικά στοιχεία που αποτελούν τα θεμέλια για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, ενώ η πρόζα αποτελεί ένα από τα θετικότερα και σημαντικότερα στοιχεία του κειμένου. Ο de Vries είναι πολύ δυνατός στην πρόζα, και το χειρίζεται άψογα ως κομμάτι του έργου του.

Οι διακειμενικές αναφορές βρίσκονται παντού, ιστορικά στοιχεία γεμίζουν την έκταση του κειμένου, ενώ και οι κινηματογραφικές αναφορές είναι συχνές. Χρησιμοποιεί ακόμα και την εκπληκτική –και αγαπημένη μου– φράση από την ταινία «Συνήθεις ύποπτοι»: «Το καλύτερο κόλπο που έκανε ποτέ ο Διάβολος ήταν να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπήρχε.»

Ένα εξαιρετικό βιβλίο και απολαυστικό ανάγνωσμα!