Έτος αφιερωμένο στο τρίπτυχο «διατροφή-γεωργία-περιβάλλον» είναι το 2008-09, σύμφωνα με το δεκαετές πρόγραμμα της Unesco για την αειφορία και την περιβαλλοντική εκπαίδευση. Τα παιδικά παραμύθια για τη διατροφή προβλέπεται να έχουν μεγάλη ζήτηση από εκπαιδευτικούς που θα θελήσουν να δουλέψουνε πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης και Αγωγής Υγείας με το συγκεκριμένο θέμα.

Τα τρόφιμα είναι έτσι κι αλλιώς αγαπημένη πηγή έμπνευσης συγγραφέων που απευθύνονται σε παιδιά. Από τις χρυσαφένιες ομελέτες, της Λιλιπούπολης, έως τη Φρουτοπία του Τριβιζά, η κουζίνα των συγγραφέων παιδικής λογοτεχνίας σέβεται και αξιοποιεί την ευαισθησία των παιδιών στην αίσθηση της γεύσης. Είτε ανατρέχει κανείς στον Φρόιντ και το στοματικό στάδιο εξέλιξης για να εξηγήσει τη δύναμη της γεύσης σε παιδιά αλλά και ενήλικες, είτε όχι, η τροφή θα είναι πάντα κάτι πολύ παραπάνω από το άθροισμα θερμίδων, βιταμινών, ιχνοστοιχείων και μετάλλων πολύτιμων για τον οργανισμό. Τι είναι όμως για ένα παιδί η τροφή; Παιδιά παχύσαρκα, βουλιμικά, ανορεκτικά, λιχούδικα, παιδιά του fast food αλλά και της «ορθορεξίας» (=τρώμε μόνο ό,τι είναι υγιεινό), είναι όλα τους παιδιά μας. Εκτός βέβαια από τα πεινασμένα παιδιά, που είναι ασφαλώς μακριά μας ή εμφανίζονται για να δημιουργήσουν ενοχές: «φάε όλο σου το φαγητό γιατί άλλα παιδάκια πεινάνε».

Αυτή ίσως είναι η χώρα της Κακοφαγίας που σκαρφίστηκε ο συγγραφέας για να συνοψίσει την υπερβολή στο φαγητό. Η Ανεμί, όνομα και πράγμα, ανεμική και ισχνή, δεν μπορεί να κατεβάσει μπουκιά. Μάταια οι γονείς της, ο βασιλιάς και η βασίλισσα της χώρας, προσπαθούνε, με το παράδειγμά τους, να της δείξουνε το σωστό δρόμο της μαρέγκας, της παχιάς πίτας από σπανάκι και λαρδί, των πουλερικών και των κρεατικών. Μπλιαχ. Η Ανεμί αηδιάζει, απέχει, απομακρύνεται από το οικογενειακό τραπέζι. Κι αυτή η τελετουργία του πρωινού, του μεσημεριανού, του βραδινού… Υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να κάνει κανείς εκτός από το να καταναλώνει ασύστολα, μοιάζει να αναρωτιέται η πριγκίπισσα. Το πρόβλημα είναι η τροφή, αλλά η λύση έρχεται επίσης από την τροφή.

Από τη μία η ηδονή της γεύσης, ναι η Ανεμί απολαμβάνει το πρωί μια ζεστή σοκολάτα και ένα κεκάκι μούρλια. Και από την άλλη η αηδία του ψαριού με το τηγανισμένο μάτι. Ποια λύση έχει το σύγχρονο παιδί, και μάλιστα ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία, μπροστά στην καταπίεση της αφθονίας; Οι δρόμοι είναι οι παλαιοί, πανάρχαιοι δρόμοι της αγάπης που τα παραμύθια ξέρουνε καλά. Μόνο που εδώ έχουν την τόλμη να ενδυθούν το ένδυμα μιας γλώσσας, ενός ψαριού-γλώσσας  «που δεν πρέπει να λέει ψέματα» κι ενός κέικ «το τόσο μαύρο βουνό». Τα «αυγά μενουέτο» έχουν μάλλον μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα πιστοποιημένα αυγά μιας αλήτισσας κότας. Γιατί τα μαγειρεύει το όμορφο παλικάρι. Και το πιο κλειστό στομάχι ανοίγει, όταν στη γεύση ενσωματώνεται το όραμα του έρωτα, της φυγής από την οικογενειακή εστία και από τα στερεότυπα της κοινωνίας της κατανάλωσης.

Μια μερίδα από τα αυγά μενουέτο αρκούν…. Σε καλή, ρέουσα μετάφραση. Οι συνταγές στο τέλος θα μπορούσαν να είναι λιγότερο εξεζητημένες. Πρωτοτυπία στην εικονογράφηση, αρμονικός συνδυασμός λόγου και σκίτσου που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους ταυτόχρονα.

Ο Denis Lhomme γεννήθηκε το 1960 στη Γαλλία. Από το 1995 ζει στην Αθήνα. Έχει εικονογραφήσει πολλά παραμύθια και λογοτεχνικά κείμενα, μεταξύ των οποίων «Το φαγοπότι της Κόμισσας Χαψούλη» του V. Gombrowicz. «Ο Γάμος της Ανεμί» είναι το πρώτο βιβλίο που γράφει και εικονογραφεί ο ίδιος.