Ας φανταστούμε τον πρώτο άνθρωπο των σπηλαίων στη μακρινή εκείνη εποχή που οι πρόγονοί μας (;) χρησιμοποιούσαν τα ρόπαλα όχι μόνο για να σκοτώσουν τα ζώα που χρησίμευαν για την τροφή τους, αλλά και για να πείσουν το ταίρι τους (ή μήπως θα έπρεπε να πω: το «one night stand»;) να περάσει μαζί τους τη βραδιά (που λέει ο λόγος). Ο πρώτος άνθρωπος που άρχισε να ζωγραφίζει έναν βίσωνα (ή μία γυναίκα) έθεσε το θεμέλιο λίθο του πολιτισμού μας. Αργότερα, φαντάζομαι, όταν αναπτύχθηκε ο λόγος, –πέρα από τις κραυγές και τα επιφωνήματα που ήταν απαραίτητα στην ενδοσυνεννόηση των κυνηγών κατά τη διάρκεια του βιοπορισμού τους-, ή κατά τη διάρκεια της εκτονώσεως των «κατώτερων» ζωωδών ενστίκτων τους που εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους και τη διαιώνιση του είδους, ε, τότε, λέω, ο πρώτος τυφλός (;) «γέροντας» που θα πήρε ένα καβούκι χελώνας, θα έδεσε μερικές χορδές και θ’ άρχισε να τις γρατζουνάει λέγοντας παραμύθια, ύμνους, ανέκδοτα ή ό,τι άλλο ξεφούρνιζε η αργόσχολη, πολυμήχανη ανάγκη του να τραφεί και να εξασφαλίσει τον έρωτα τον… επιούσιον, αυτός ο άνθρωπος είναι ο προάγγελος και γενάρχης – όχι μόνον – των σύγχρονων λογοτεχνών αλλά και των μουσικών και των χορευτών και των θεατρανθρώπων παντός είδους… Γιατί πήγαμε τόσο πίσω προκειμένου να μιλήσουμε για ένα βιβλίο που αναλύει τις εικαστικές φαντασιώσεις των σύγχρονων πολιτισμένων ανθρώπων; Μα ακριβώς επειδή συγγραφέας αυτού του ευφάνταστου πονήματος δεν είναι ένας κριτικός της Τέχνης ή ζωγράφος ο ίδιος, αλλά ένας διακεκριμένος ψυχίατρος-ψυχαναλυτής που διδάσκει το μάθημα «Αρχιτεκτονική και Ψυχανάλυση» στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και το μάθημα «Εικαστική Δημιουργία και Φαντασίωση του Καλλιτέχνη – Το παράδειγμα του Ερωτισμού» στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Η πρωτοτυπία του όλου εγχειρήματος και η πολυσχιδής προσωπικότητα του συγγραφέα, που είναι και διακεκριμένος ποιητής, εγγυάται το αμείωτο αναγνωστικό ενδιαφέρον αφού μέσα από τα παραδείγματα ζωγράφων, όπως ο Balthus, o Goya, ο Schiele, ο Dali, ο Picasso, ερευνώνται τα θέματα του έρωτα και του ερωτισμού όπως αναπτύχθηκαν και πολεμήθηκαν μέσα στους αιώνες. Με το λογοτεχνικό σχήμα της συνεκδοχής («το μέρος αντί του όλου») ως κυρίαρχο, ο ιδιοφυής επιστήμων και μελετητής επιτυγχάνει να φωτίσει με το δικό του πρωτότυπο τρόπο ένα θέμα που δεν έχει (ούτε πρόκειται ποτέ να) λυθεί, αφού κάθε κοινωνία και κάθε άτομο δίνουν τη δική τους μοναδική κι ανεπανάληπτη εκδοχή αυτού του πολυπρισματικού, ιριδίζοντος φαινομένου. Ο εν λόγω τόμος ανιχνεύει (χωρίς βεβαίως να εξαντλεί) το γυναικείο γυμνό στην εικαστική δημιουργία. Αναμένω και τη συνέχειά του με το αντρικό γυμνό στην Τέχνη. Έτσι, για να καλύψουμε το θέμα απ’ όλες τις… πλευρές. Και, για να θυμηθούμε την περίφημη ποιητική ευστοχία του Νομπελίστα μας Γιώργου Σεφέρη: «ο κοίλος Ερμής και η κυρτή Αφροδίτη» αναμένουν να … ψυχαναλυθούν. Σε μια χώρα που μαστίζεται από την επανάληψη των τετριμμένων και οι χρυσές μετριότητες συνασπίζονται σε παντοειδείς «εταιρείες» για να ροκανίζουν (τα ανύπαρκτα πλέον) κοινοτικά και εθνικά κονδύλια, ας πληθαίνουν οι άνθρωποι που αρθρώνουν το δικό τους λόγο. Και το κοινό είναι (βεβαίως) ευγνώμον, όπως αποδεικνύουν οι πωλήσεις όλων των βιβλίων του ιδιοφυούς Νίκου Σιδέρη.