Η δύναμη του απρόβλεπτου

Μία γυναίκα λίγο πριν τα σαράντα, ηθοποιός, γοητευτική, μόνη… Ένα κυκλαδίτικο νησί, κοσμικό και μαζί άγριο αφού τα λεφτά δεν εξημερώνουν ούτε τα τοπία ούτε τους ανθρώπους… Ένας πιθανός έρωτας, τον οποίο σχεδόν εφευρίσκει διότι τον έχει ανάγκη, με έναν ντόπιο, έναν Απόλλωνα-ερημίτη… Το παρελθόν ως ένα σύνολο εμπειριών που τη διαμόρφωσαν, το παρόν γαντζωμένο σε έναν βράχο του Αιγαίου, το απρόβλεπτο μέλλον… Οι άνθρωποι γύρω της, αληθινοί αλλά διάφανοι, σχεδόν φασματικοί, γιατί η Άννα ζει κυρίως μέσα στο μυαλό της και περνά επίσης διάφανη ανάμεσά τους. Κι ένα μυστήριο, η εξαφάνιση του εραστή που ήρθε να συναντήσει… Φυγή, αυτοκτονία, δολοφονία;

Ο «Εραστής της Άννας» της συγγραφέως Αγγελικής Βόρνινγκ (με τρεις συλλογές διηγημάτων και άλλα τρία μυθιστορήματα στο ενεργητικό της, καθώς επίσης και μεταφράσεις του Γιάννη Ρίτσου αλλά και θεωρητικά κείμενα για την ιστορία της λογοτεχνίας και του πολιτισμού), είναι πράγματι ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που σχεδόν εξελίσσεται μέσα στο κεφάλι της ηρωίδας του, αφού παρακολουθούμε εκ των ένδον τις σκέψεις της, τη ζωή της, τους συνειρμούς της, μέσα στη διάρκεια των πέντε ημερών που διαρκεί αυτό το αυθόρμητο πασχαλινό ταξίδι της στο νησί των Κυκλάδων. Όμως ο κόσμος του μυθιστορήματος δεν είναι περιορισμένος στον εσωτερικό κόσμο της Άννας: με έναν επιτυχή λογοτεχνικά τρόπο η συγγραφέας διευρύνει αυτόν τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας της ώστε να περιέχει όλα όσα βλέπει, ακούει, συζητά, αισθάνεται, όσους συναντά και μοιράζεται κάτι σύντομο ή κάτι περισσότερο μαζί τους, ακόμα και τις ζωές των άλλων ανθρώπων με τις οποίες διασταυρώνεται κατά την παραμονή της εκεί. Και μέσα σε αυτές τις πέντε ημέρες συμβαίνουν περίπου τα πάντα, σαν τη διάρκεια μια ζωής σε συμπύκνωση.

Η γραφή της Αγγελικής Βόρνινγκ είναι πολύ ξεχωριστή, δική της, το προσωπικό της αποτύπωμα: τη θεωρώ ως το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου, σε συνδυασμό με τον εξαιρετικό τρόπο (με το βλέμμα ενός καλλιτέχνη) που αποδίδει τα τοπία όχι μόνο του νησιού, αλλά και τα ανθρώπινα τοπία των χαρακτήρων που πλαισιώνουν την ηρωίδα της και σηματοδοτούν τις εξελίξεις στην πορεία της (ή στο σεργιάνι όπως λέει η ίδια) στο απρόβλεπτο. Στα υπέρ του κειμένου και η κοινωνικά ευαίσθητη ματιά της συγγραφέως, η οπτική κινηματογραφικού πλάνου στην αφήγηση, και το σουρεαλιστικό χιούμορ ορισμένων σκηνών. Όσο για το κυκλαδίτικο μυστήριο του βιβλίου, λύνεται εν τέλει, όμως για το μυστήριο της ύπαρξης απέναντι στο οποίο στέκει η Άννα, δεν μπορούμε να βρούμε απαντήσεις – παρά μόνο μερικές φωτεινές στιγμές διαύγειας όπου ψηλαφίζουμε τις παρυφές του.